Enorm teleurgesteld in dit boek
[Recensie] Het eerste deel van een nieuwe fantasy-serie. Het eerste boek van de auteur met als doelgroep volwassenen. Iedereen is jaloers op mij dat ik het boek mag lezen. Er zijn veel fans van deze charmant ogende vrouwelijke auteur en met het oog op haar verkoopcijfers, (er werden van haar boeken meer dan drie miljoen exemplaren verkocht) heb ik een tophit in handen.
Uitgeverij Meulenhof Boekerij heeft mij ook al zo positief weten te verrassen met de boeken van Sarah J. Maas, die overigens onlangs ook de stap zette naar een volwassen doelgroep.
Het negende huis ziet er oogstrelend uit. Levensechte illustraties van een slang sieren niet alleen de voorkant van het boek maar ook alle andere randen van het boek.
Zoals bij alle fantasyboeken gewoon is, bevat het boek een gedetailleerde geïllustreerde kaart van het volledige universiteitsterrein. Het boek heeft ruim dertig hoofdstukken die niet chronologisch het verhaal vertellen. De titel van de hoofdstukken zijn gelieerd aan de seizoenen en geven zodoende richting aan het tijdvenster waar flashbacks en flashforwards aan de orde van de dag zijn.
Alex Stern is tot haar eigen verrassing in het bezit gekomen van een beurs om te kunnen studeren aan de universiteit van het prestigieuze Yale. Ze is niet het prototype hardwerkende student, haar jeugd was bepalend en zat vol tegenslag en misbruik. Dit leidde zelfs tot handelen in drugs en het gebruik van allerhande stimulerende middelen. Ze gaat deel uitmaken van Lethe, een overkoepelend negende huis dat de acht andere studentenverenigingen controleert. Die acht zijn oude huizen, gestoeld op magie en rituelen. Alex beschikt als enige binnen Lethe over het talent om Grijslingen te zien. Grijslingen zijn overledenen waarvan de geest is blijven rondzwerven. Haar begeleider in deze nieuwe omgeving is Darlington. De onderlinge relatie is verre van ongecompliceerd. Wanneer een meisje wordt vermoord, lijkt het in eerste instantie geen relatie met Yale te hebben. Alex ziet wel een verband en gaat op onderzoek uit. En dan verdwijnt haar steun en toeverlaat.
Leigh Bardugo, de auteur, studeerde zelf aan Yale en kan tot in detail schrijven over de omgeving. Dat is prachtig wanneer je er bekend bent. De informatie die zij verstrekt is simpelweg te veel. Het levert mij geen visueel vertrouwd beeld op. Ik word er zelfs een beetje kriebelig van.
Alex beschikt over een talent maar wordt geen superheld. Ze blijft geloofwaardig in haar doen en laten omdat zij net zo weinig op lijkt te hebben met haar omgeving als ik, de lezer.
Wat het meest opvalt aan het boek is dat er na tweehonderd pagina’s lezen nog weinig gebeurd is. Wanneer je na vierhonderd pagina’s een ander wilt vertellen wat er is gebeurd, ben je na twee zinnen klaar. Het boek kent een open einde en laat zien dat we meer kunnen lezen over Alex Stern. Of het betreft een vijfhonderd pagina’s dikke inleiding of het gaat niets worden. Ik heb geen interesse in het vervolg.
Het boek is voor volwassenen. Ik ben een lezer die ook ‘Young adult boeken’ verslind. En die zijn veelal spannend en snel. Dit boek is soms lachwekkend door de kinderachtige spreuken en tenenkrommend door de niet relevante gebeurtenissen, zoals een betovering met magie die ertoe leidt dat iemand poep gaat eten uit het closet. Bovenal is het boek zo traag dat doorlezen een olympische mate van doorzettingsvermogen vraagt.
In plaats van het aanboren van een nieuwe lezersschare, ben ik bang dat ze zelfs haar fans uit het eerste uur, enorm teleur zal stellen. Wanneer je wilt instappen in een volwassen fantasy-serie raad ik je ‘Huis van aarde en bloed’ van Sarah J. Maas aan. Dit boek is verschenen bij dezelfde uitgeverij. En is verschrikkelijk goed. Ik ben enorm teleurgesteld in dit boek. De ster is voor de vormgeving en voor de vertaling. Verder kan ik er niets van maken. Één ster van mij voor dit op voorhand veelbelovende boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
