Veel overbodigs in een boek met weinig inhoud
[Recensie] Caroline Albertine Minor is, als je de ketelmuziek mag geloven, een rijzende ster in Denemarken. Het pantser van de kreeft is na het goed ontvangen Zegeningen haar tweede vertaalde boek. Om maar met de deur in huis te vallen: het kon mij maar matig bekoren.
Het eerste dat opvalt als je het doorbladert is dat er enorm veel papier is verspild. Na elk van de tweeëntwintig hoofdstukken, en soms ook tussendoor, zijn er één of meer blanco pagina’s met aan de andere kant meestal een zwarte afbeelding. Telkens dezelfde. De toegevoegde waarde daarvan is onduidelijk, tenzij je het boek volumineuzer wilt laten lijken dan het werkelijk is. Zonde van de bomen. Het bladert wel snel.
Het tweede dat opvalt aan Het pantser van de kreeft is het enorme aantal personages. Vanaf het begin is het raak. Er zijn drie hoofdpersonen, Ea, Sidsel en Niels, twee zussen en een broer. Hun levens spelen zich af in vrijwel volkomen van elkaar gescheiden werelden. Ea woont in San Francisco, Sidsel is kunstconservator in Kopenhagen. Niels leidt een onbestemd leven als deeltijddakloze, soms mag hij inwonen bij één van zijn vrienden en hij plakt min of meer beroepsmatig flyers.
Tussen hun belevenissen door krijg je een beeld van het afstandelijke huwelijk van hun ouders; op een bijzondere manier, dat wel. Dat zou al meer dan genoeg zijn, maar er komen allerlei personages in voor die een grote of kleine rol spelen in het leven van deze drie. Daardoor is het vooral in de eerste helft een onoverzichtelijk geheel en is het moeilijk om in het verhaal te komen. In de tweede helft is dat wat beter als je wat namen gaat herkennen en dan wordt het verhaal iets interessanter.
Waar het over gaat? Niet zo heel veel eigenlijk. Je krijgt een beeld van hun leven en van dat van het huwelijk van hun ouders. De afstand die er, niet alleen in fysieke zin, was tussen hun ouders is er ook tussen deze drie bloedverwanten. Dat bloed is ongeveer het enige dat zij met elkaar verwant hebben. Als het de bedoeling is geweest om duidelijk te maken hoe los familiebanden kunnen zijn dan is de auteur daar goed in geslaagd. Veel meer behelst Het pantser van de kreeft niet.
Als je dit zou vergelijken met een schilderij dan is het een tamelijk abstract geval waarin wel wat kaders zijn geschetst maar waaraan je zelf invulling moet geven. Dat is best een lastige klus want de personages blijven oppervlakkig en hetgeen zij meemaken is nou ook weer niet heel bijzonder.
Stilistisch is het verder dik in orde en bij vlagen weet Minor de aandacht gevangen te houden maar dat is het dan ook wel. Op basis hiervan zal het vermoedelijk bij Het pantser van de kreeft blijven en ligt het niet voor de hand dat ik ander werk van haar zal oppakken. Jammer.
—
Eerder verschenen op JKleest
