Onzekerheid van de kinderen
[Recensie] In Tbilisi staat een internaat. Wie daar woont, heeft geen ouders meer, of in elk geval niemand die voor ze kan zorgen. Sommige kinderen zijn verstandelijk beperkt. Ze gaan naar school en krijgen te eten, maar groeien op zonder liefde van volwassenen. Op een gegeven moment is het tijd om te verdwijnen. Sommigen vinden een baantje in de buurt. Anderen vertrekken naar het buitenland, zo vertellen de achterblijvers aan elkaar.
Troosteloos
De achttienjarige Lela gaat in het parkeerwachtershuisje wonen, om wat geld te verdienen met het in de gaten houden van de auto’s. Ook ontfermt ze zich over de jongere kinderen. Die komen nog in aanmerking voor adoptie, bijvoorbeeld door de Amerikanen die zich op een dag melden. Er worden foto’s gemaakt, zodat het echtpaar kan kiezen wie ze mee naar huis willen nemen. De kinderen fantaseren over dat verre land. Het geeft hoop: er is een kans om te ontsnappen aan deze troosteloze omgeving.
Een andere belangrijke gebeurtenis is de trouwerij van iemand uit de buurt, die de eetzaal van het internaat als feestzaal gebruikt. De kinderen kijken hun ogen uit. Ze kennen de mensen uit de wijk wel. Bij sommige buren bellen ze weleens aan om te telefoneren. Irakli belt dan naar zijn moeder, die steeds belooft om langs te komen, maar dat gebeurt nooit.
Poëtisch
Het perenveld staat symbool voor de onzekerheid van de kinderen. Het bevindt zich naast het internaat. De kinderen proberen weleens om een peer te plukken van de boompjes, maar wie daar loopt kan ineens wegzakken in de modder. Om één of andere reden staat het veld altijd onder water. En de vruchten zijn helemaal niet zo lekker als ze eruitzien. Dit wordt in poëtische taal beschreven door Nana Ekvtimishvili. Het staat in contrast met het harde leven op het internaat, waar wordt gepest en misbruikt. Ook de kersenboom van de buurman krijgt mooie zinnen:
“Onder de last van de dieven wankelt de kersenboom een beetje, maar blijft toch vast en trouw op de aarde staan. Als een moeder ontvangt hij hongerig naar huis gekomen kinderen, liefkoost ze, neemt ze goedig op schoot, fluistert hun zo zachtjes toe dat geen buurman en geen boos oog wakker worden gemaakt. De bladeren ruisen, en wanneer een tak onder de voeten kraakt, verstijven ze allemaal van schrik en houden in afwachting van een ramp de adem in, maar er is niets te horen, afgezien van het gekrakeel en getsjirp van de krekels bij de schutting.”
Dubbele vertaalslag
Mario Molegraaf heeft dit vertaald uit het Duits, wat weer een vertaling is uit het Georgisch. Ik vind het jammer als voor zo’n dubbele vertaalslag wordt gekozen. Was er dan niemand te vinden die Georgisch naar Nederlands kan vertalen? Het resultaat is wel goed leesbaar, al vind ik de woordkeus hier en daar wat ouderwets.
Wat me vooral bijblijft van dit boek is de sfeer: de hitte van de zomer en de kinderen die hun lot meestal accepteren, maar soms een sprankje hoop voelen op een betere toekomst.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
