Flauw en vervelend
Een boek dat begint met een moord op een bouwplaats belooft een spannend verhaal te worden. Zeker als daarbij de maffia is betrokken. Zet dat alles in een setting die menig bouwkundige bekend voor zal komen en je hebt een thriller die voor de liefhebber van civiele techniek een mooi stuk leesvoer moet zijn, toch?
Helaas faalt Het Sapri Schandaal op bijna alle bovengenoemde vlakken. Het boek laat zich niet zozeer leiden door een spannende verhaallijn, maar vooral door flauwe woordgrappen en ‘grappige’ situaties die niet grappig zijn.
Vervelender echter zijn de totaal onrealistische karakters in het boek, niet in de laatste plaats de hoofdpersoon Nonius. Dit karakter werd geïntroduceerd in een eerder boek van Koen van Doremaele en blijkbaar vond de auteur, zelf werkzaam als constructeur bij BAM, deze Nonius interessant genoeg om hem nogmaals op de voorgrond te laten treden in dit verhaal, dat zich nabij Napels afspeelt.
Nonius, gevierd crimineel, besluit een nieuw avontuur aan te gaan en neemt een klus op zich die hem tussen twee rivaliserende maffiaorganisaties plaatst met als decor een bouwplaats. De inzet: een aan te leggen brug die de ene clan meer toegang geeft tot het gebied van de rivaliserende clan. Het gevolg is sabotage alom waarbij geen middel geschuwd lijkt te worden.
Overdosis
Op zich kan een dergelijk verhaal best vermakelijk zijn, maar als de lezer na zo’n 50 van de 287 pagina’s nog wacht tot het feest nu eindelijk los gaat barsten, wordt het vervelend. En dat komt vooral door de overdosis aan woordgrappen. Uiteraard verwacht men in een komische roman een meer dan gemiddeld aantal (woord)grappen, maar het lijkt erop dat Van Doremaele in zijn boek in werkelijk elke zin een grap wilde verwerken en hij is daar bijna in geslaagd ook. Dat wekt niet alleen al vlug irritatie op, maar het maakt het verhaal ook een stuk slechter leesbaar.
Ook op de schrijfstijl valt een en ander aan te merken, waarbij de belangrijkste kritiek toch wel is dat het erg kinderlijk is geschreven: de boekenlijst van de doorsnee middelbare scholier bevat een veel moeilijker proza en hopelijk ook met minder spel- en grammaticale fouten. Deze kinderlijke schrijfstijl maakt dat de karakters in het boek nergens echt diepgang krijgen. Bovendien vliegen de stereotypes je om de oren: de wulpse blonde dame die vooral met haar uiterlijk bezig is, de dommekracht, het net wat slimmere broertje, de jaloerse Italianen – overigens worden deze in het boek dusdanig neergezet dat Italië een serieuze kans maakt bij het Internationaal Hof van de Rechten van de Mens als het een aanklacht wegens discriminatie indient – en de oversekste, gelikte crimineel komen allemaal vrolijk voorbij.
Een komische roman hoort komisch te zijn waarbij een samenhangend verhaal de boventoon voert. Het Sapri Schandaal is niet grappig en een goed verhaal bevat het ook al niet.
—
Eerder verschenen op TW.nl
