Weinig verrassend zoekplaatje
[Recensie] Het kan zijn dat ik helderziende gaven heb. Dat, of ik heb door het overmatig boeken consumeren een plotlijn-voorspellende afwijking opgelopen. Anders kan het niet verklaard worden dat ik de afloop van Het sneeuwmeisje na pagina 3 al kan beschrijven, en nog correct ook.
Hoe bijzonder is dit boek dan? Een zoekplaatje met human interest- en thrillerelementen. Leuk opgezet, veelbelovend begin, maar het verhaal slaat al snel heel bekende wegen in. En het verhaal is toch het piece de résistance van een boek, nietwaar? Als dat niet voldoet, blijft er nog maar weinig over.
Zelfs het aantrekkelijke omslag niet, dat prachtig arty is, een dennenbos met neerdwarrelende sneeuwvlokjes, en in witte letters met een beetje zwart erin de titel en naam van de schrijfster. Maar het geeft het boek nauwelijks meerwaarde. Wel zet zich dat dennenbos op de achterflap voort, half bedekt door een witte rechthoek waar de samenvatting op gedrukt staat. Die is wel belangrijk, de samenvatting. Ik vat hem samen:
“Madison verdween op vijfjarige leeftijd in het bos. Haar ouders huren de ‘kindvinder’ in, Naomi Cottle, die zelf ook ooit ontvoerd is en een talent heeft om verdwenen kinderen te vinden. Ze volgt de sporen naar een afgelegen, duister woud waar een sneeuwmeisje woont.”
Een tip voor potentiële lezers: meer dan dat heb je niet nodig om te snappen welke kant het opgaat. Ja, er is een clou. En ja, die wordt heel verstandig in de samenvatting niet weggegeven, zodat de lezers de hele tekst door zich af kan vragen wat de ontknoping zou kunnen zijn. Of je volgt je gezonde verstand en bedenkt de ontknoping zelf. Dat is dus eigenlijk geen ingewikkelde opgave. Niet dat het geen spannende ontknoping is, dat wel, maar verrassend, nee.
Aan de ijver van Rene Denfeld ligt het niet. Ze bouwt de geschiedenis van Naomi de kindvinder, op zoek naar het verdwenen meisje, rustig op, geeft een zeer realistische beschrijving van de ontvoerder (je krijgt zin om hem op zijn lelijke karpatenkop te timmeren). Ze maakt ook de angstige, chaotische maar erg pientere gedachtewereld van het verdwenen meisje Madison helder. Nou, denk je als lezer, dit meisje is zo slim dat ze misschien wel de capaciteiten in huis heeft om het tegen de ontvoerder op te nemen. En misschien wel te winnen van hem. Met een slimmigheidje. Zou kunnen, wie weet.
Misschien kunt u met uw eigen kristallen bol nu raden wat de makke van dit boek is. Voorspelbaarheid, inderdaad. Dat is jammer, nee, zonde, bijna de doodste zonde die een mooi verhaal kan treffen. Het maakt dat het verhaal na een tijdje niet meer boeit, hoezeer Denfeld ook probeert met mystieke teksten tussen de regels door het geheel op te fleuren. Het mist dwaalsporen: je voelt op je klompen aan hoe het eindigt. Probeert u het gerust, zo blanco mogelijk blijven lezen om bij het eindpunt toch verrast te worden. Maar mocht dat mislukken, zeg dan niet dat ik u niet heb gewaarschuwd.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles en Nico’s recensies
