De auteur creëert een wereld die zo echt lijkt
[Recensie] Precies een jaar na de publicatie van Van Chanel tot flanel trakteert Marijke Vos haar lezers op het vervolg Het staat in de sterren. De zusjes Jennifer en Miranda zijn weer terug. In deel één maakten we kennis met Jennifer die haar ontrouwe verloofde voor het altaar verlaat. Ze besluit hun oom Charlie in Canada op te gaan zoeken. Helemaal niet op zoek naar een nieuwe liefde loopt ze al op de eerste dag in Canada de stoere en sexy sheriff Branson tegen het lijf. In lange telefoongesprekken met Miranda beschrijft Jenny haar leven in Canada.
Stoere, ketting rokende en bad girl Miranda is jaloers. Hier zit ze dan in Nederland. Heel saai moet ze zich iedere week melden bij de reclassering. Na een tijdje gezeten te hebben is ze klaar met frauderen, stelen en omgaan met foute mannen. Dan lijkt Jenny’s speurwerk haar in gevaar te brengen. Miranda mag een paar weken naar Canada toe om Jenny en oom Charlie te gaan helpen.
Het is moeilijk om in de ruige Miranda een feelgood hoofdrolspeelster te zien. Met zus Jenny had ik dat probleem niet. Van Miranda verwacht je dat ze haar eigen boontjes dopt. Dat ze alles en iedereen aan kan en niet op een man/vrouw zit te wachten om haar te ‘redden’. Haar verhaal belooft inderdaad sterren, maar meer van het vuurwerksoort.
Vanaf het moment dat Miranda de nieuwe redacteur van de plaatselijke krant, Sam Pierce ontmoet, zien we de sterren vliegen. De keurige Sam die gekleed gaat als een nette accountant lijkt meer Jenny’s smaak (en de mijne) dan die van de slordige Miranda. Hoe komt het dan dat Miranda het opmerkt als ‘zijn overhemd om zijn borstkas spant’, dat hij ‘heerlijk ruikt’ en dat die geur ‘iets in haar onderbuik triggert’? Als ze een blik krijgt van de ware Sam onder het nette pak, is ze niet meer te stoppen. Maar kan ze hem wel vertrouwen?
Hoewel de novelle zich op Miranda focust, krijgen we af en toe de tortelduifjes Branson en Jennifer te zien. Ik had graag hun relatie verder zien ontwikkelen. Dat was een irreële verwachting van mij. Zij hebben immers hun eigen verhaal al in Van Chanel tot flanel gehad. Het probleem is gewoon dat ik eigenlijk toch geen fan ben van novelles. Als lezer raak ik gehecht aan de mensen waarover het verhaal gaat. Ik houd niet van afscheid te nemen en voor je het weet, is het verhaal weer uit. Geef mij maar liever een boek met vijfhonderd pagina’s of meer.
Beide novelles van Vos zijn leuk en daarom wil je heel nieuwsgierig nog langer bij ze in Rainbow Lake blijven. Ik wil meer lezen over Miranda en Sam. Ik wil weten dat het goedkomt met oom Charlie. Ik wil eigenlijk wel het verhaal lezen van héél het dorp. Iedereen lijkt zo aardig en ze komen steeds weer in het dorpscafé bijeen. Ik wil een colaatje met ze drinken. Dat is het talent van Vos. Ze creëert een wereld die zo echt lijkt, dat je jezelf daar al ziet zitten.
Van mij mag er een ‘Rainbow Lake’-serie komen. Een vervolg met de zussen en de mannen in hun leven zie ik wel zitten. Voor het scheppen van Rainbow Lake en haar inwoners, voor de humorvolle dialogen en de (seksuele) spanning geef ik Marijke Vos voor beide novelles een welverdiende 4 van de 5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
