"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het sterrensnoer

Zaterdag, 10 februari, 2018

Geschreven door: Mark Laurence
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Science fantasy in de geest van Jack Vance

[Recensie] De eerste paar hoofdstukken dacht ik eigenlijk 2,5 sterren te zullen geven. Dit is het eerste boek van deze schrijver, en voor zover ik heb kunnen nagaan het enige, en het is mijns inziens duidelijk dat hij tijdens het schrijven van dit boek beter heeft leren schrijven. Helaas is het hem niet gelukt de eerste hoofdstukken te herschrijven in de stijl van de latere hoofdstukken. Niet dat het ergens slecht geschreven is. Mij vielen geen schrijffouten op en zoals een andere recensent ergens aanhaalt is het vocabulaire van de auteur groot, met een woordenrijkdom die misschien licht ouderwets aandoet, maar tegelijk het gevoel van een andere wereld te betreden versterkt. Waar ik in de eerste paar hoofdstukken over struikelde waren de lange zinnen, met veel bijzinnen waarin informatie over de wereld werd verschaft, die hier en daar leidden tot tangconstructies. Bovendien waren deze verklarende zinnen op sommige plekken van ongeveer dezelfde lengte, wat het leesritme wat verstoorde.

Het kan ook zijn dat in deze eerste hoofdstukken wel heel veel nieuwe informatie wordt verschaft over de betreffende wereld, waar heel veel anders is dan op Aarde, maar waar ook voor voorwerpen die wij kennen (een automobiel bijvoorbeeld) andere woorden worden gebruikt. Toen ik de termen eenmaal ging kennen kon ik veel beter in het verhaal komen.

Verder had het verhaal aanvankelijk een nogal episodisch karakter – een ontmoeting met een raar wezen op een berg, een verblijf bij een circus, een tijd op een schip. Later blijken de geïntroduceerde karakters en verhaalelementen toch op een originele en spannende manier bij elkaar te komen. Ik vond het zelfs zo spannend dat ik op station Utrecht in de verkeerde trein stapte en daar pas vlak bij station Apeldoorn achter kwam! Dus moest ik weer helemaal terug naar Delft. Een teken dat ik wel degelijk was opgeslokt door het verhaal. Het heeft de allure van de verhalen van Jack Vance (wat ook door andere recensenten is opgemerkt), namelijk een wereld waar mensen zich in talloze verschillende beschavingen hebben afgesplitst met hun eigen mores en eigenaardigheden (hoewel het me gezien de geringe afstand tussen plaatsen niet waarschijnlijk leek dat zulke uiteenlopende volken konden ontstaan, en het leek me ook niet realistisch dat andere volken bijvoorbeeld de Yagorim die toch duidelijk herkenbaar zijn, zomaar in hun midden zouden accepteren) en waar zowel wetenschap als magie realiteit zijn (een reis in een ruimteschip speelt een rol op de achtergrond. Ik vroeg me echter wel af wat de natuur was van de goden van sommige volken – waren ze echt? Ook als ze verder geen rol speelden?).

Ik moet zeggen dat ik de hoofdpersoon een stuk sympathieker vond dan veel van de hoofdpersonen van Vance, en het doel van haar queeste vond ik ook origineel (vind maar eens zes mensen met blauw haar …) zelfs als ze er zonder plan aan begint. Zelfs dat blijkt uiteindelijk in het verhaal te kloppen. Ze krijgt namelijk veel hulp onderweg en dat heeft dus een reden. De schrijver heeft een levendige verbeelding en weet heel goed situaties te schetsen, ik vind het dus jammer dat er nooit een vervolg op dit boek is verschenen! Het einde, hoewel afgerond, laat daarvoor toch genoeg vragen open! Ik zou in elk geval graag meer lezen over Merle en haar reisgenoten.

Archeologie Magazine

Eerder verschenen op Hebban


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.