Sarcasme en humor maken het wel aangenaam om te lezen
[Recensie] Op een bouwwerf wordt in aanvulzand een menselijk skelet aangetroffen. Het zand blijkt te zijn afgegraven in Knokke. Korpscommandant ad interim Luk Borré en inspecteur Daniël Pisters gaan ter plaatse. Daniël Pisters lijkt ervan overtuigd dat de botten van zijn vermiste zoon zijn. Intussen wil Luk Borré de zaak zo snel mogelijk af ronden, zodat Luk zijn termijn als overste positief kan afsluiten. Binnenkort komt Theofiel Mangels namelijk terug, en wordt hij weer gewoon inspecteur. De cold case verloopt echter moeizaam en wordt steeds gecompliceerder. Dan wordt er een tweede skelet gevonden… Lukt het Luk en zijn team om de zaak tijdig op te lossen?
Met Het tweede skelet heeft Jos Pierreux een spannende misdaadroman neergezet. Het is daarmee reeds het zestiende boek in de serie rond Luk Borré. Waarbij Knokke de place to be is.
Het verhaal begint wat bizar, met een kijk op de kapitalistische maatschappij en de rijke badstad Knokke in het bijzonder. Niet direct de opening die je van een misdaadroman verwacht. Toch is het hele verhaal doorspekt met dergelijke bedenkingen, waarbij het imago van Knokke alle eer wordt aangedaan. Met vaak een flinke scheut sarcasme erbij en een ietwat filosofische kijk. Vooral rijkdom en het verschil tussen de rijkelui en de gewone mens komt duidelijk in beeld. Daarnaast blijft ook de politiek niet gespaard in het verhaal, met op kop Graaf Burgemeester Lippens. Maar neem het zeker niet allemaal te serieus.
Deze visie zorgt dat het boek zich onderscheidt van andere misdaadromans, maar anderzijds is er het risico dat niet iedere misdaadliefhebber dit kan smaken. Het vertraagt het leestempo, wat de kans op afleiding vergroot. Gelukkig komt de verhaallijn net op tijd op gang om de aandacht te behouden en de lezer te prikkelen om verder te lezen. Een uitstekende zet daarin zijn de dagboekfragmenten van een nog onbekend personage die regelmatig in het verhaal opduikt. Deze fragmenten breken de verhaallijn en creëren de nodige cliffhangers en vragen. Zoals wat dit met het verhaal te maken heeft. De nieuwsgierigheid is getriggerd, en vanaf dan begint het verhaal ook steeds beter te lopen.
De spanning gaat het hele verhaal op en neer. Het duurt ook een tijdje voor deze echt op gang komt. Vooral de wissels in de verhaallijn houden de spanning overeind. Daarnaast is de plot vrij goed opgebouwd. Het blijft lange tijd een raadsel van wie de botten zijn en wat er is gebeurd en hoe de dagboekfragmenten in dit geheel passen. Naar het einde toe vallen alle puzzelstukjes uiteindelijk op hun plek. Al is het dan al vrij duidelijk in welke hoek er moet gezocht worden. Toch zorgen enkele onverwachte wendingen nog voor de nodige spanning, en eindigt het boek toch nog verrassend.
Omdat dit het zestiende boek is rond inspecteur Luk Borré – momenteel overste ad interim – is zijn karakter al ruim gevormd over de afgelopen boeken. Ditzelfde geldt voor inspecteur Daniël Pisters. Wie net als ik nog niet eerder een van zijn boeken las, kan toch nog goed volgen doordat ook dit boek de nodige aandacht spendeert aan het persoonlijke leven van voornamelijk Daniël. Je merkt alleen al in dit boek een evolutie, vooral op relationeel vlak. Hij en zijn vrouw Irma verleggen hun interesses. Maar de grootste verandering is het bespreekbaar maken van de dood van hun zoon twintig jaar geleden.
Jos Pierreux heeft een heel specifieke en typerende schrijfstijl. Vooral het gebruik van dialect is opvallend. Niet te vaak, maar toch voldoende om de aandacht te trekken. Ook lijkt het soms dat hij een soort verteller is die vanuit zijn standpunt zijn mening in het verhaal mengt. Dat past bij de eerder genoemde bedenkingen en politieke insteek. Zijn sarcasme en humor maken het wel aangenaam om te lezen. Ook de huidige pandemie passeert even de revue, met een duidelijke sneer naar de Belgische politiek.
“De reporter vroeg de minister van Volksgezondheid om een reactie. Zij noemde zo’n virus in één adem een griepje en de professor een paniekzaaier en een dramaqueen. Bovendien was het land voorbereid. Pisters en Borré voelden zich door die wijze woorden gerustgesteld.” Blz 273.
Het tweede skelet was mijn eerste kennismaking met het werk van Jos Pierreux. Hoewel ik het verhaal vaak heel bizar vond en ik het begin wat traag op gang vond komen, heeft het mij wel enkele leuke leesavonden bezorgd. Vooral de onverwachte plotwending op het einde zag ik niet aankomen. Het speelt misschien ook in mijn voordeel dat ik zelf West-Vlaming ben en mij dus beter in het verhaal kan inleven. Al heb ik persoonlijk niets met Knokke, het roept wel dat aangename zee-gevoel op. Ik geef hierbij drie sterren aan Het tweede skelet.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
