Een zenuwslopende zoektocht
[Recensie] Tijdens de Alarde, een traditioneel feest in Hondarribia om de overwinning van de Basken op de Fransen te vieren, breekt er opeens chaos uit tijdens de gemengde optocht. Al jaren is er gedoe rondom deze traditie waar van oorsprong alleen mannen aan mee mogen doen. Een jong meisje ziet haar witte blouse nog roodkleuren voordat ze flauwvalt. Naast haar ligt een vermoorde vrouw op de grond, maar van de dader is geen enkel spoor te bekennen. Ane Cestero en haar team Speciale Eenheid Ontwrichtende Moordzaken (SEOM) wordt ingeschakeld om deze zaak te behandelen. Al snel blijkt dat er geen tijd te verliezen is. Verschillende eigendommen worden in brand gestoken en vrouwen raken vermist. Dit zorgt voor heel wat onrust in het kleine vissersdorpje en in het hoofd van Cestero.
Het uur van de meeuwen is het vervolg op De dans van de tulpen en het tweede deel uit de Ane Cestero serie van Ibon Martín. Het boek is waarschijnlijk makkelijker te begrijpen als je het eerste deel ook hebt gelezen. Toch ben ik van mening dat dit niet noodzakelijk is, zeker als je gemakkelijk verschillende personages uit elkaar kunt houden. De moordzaak die wordt behandeld staat helemaal los van het vorige deel en vertelt zijn eigen verhaal. Bovendien is de beschrijving van de personages in De dans van de tulpen erg summier. Wat dat betreft mis je weinig achtergrondinformatie of persoonlijke ontwikkeling van de karakters. De opzet van deze serie is dan ook redelijk te vergelijken met die van schrijvers zoals M.J. Arlidge en Karin Slaughter. Ieder boek vertelt zijn eigen verhaal, maar de personages zijn (voor een gedeelte) wel hetzelfde. Je zou kunnen overwegen het voorgaande deel te lezen zodat je de personages en hun verhoudingen al kent, maar als je dat niet doet zal je verder weinig voorkennis missen.
De auteur begint meteen vol in de actie tijdens de Alarde. In het eerste hoofdstuk lees je al over de aanslag die daar is gepleegd. De spanning is dan ook erg hoog maar zakt snel hierna weer in. Gedurende het hele verhaal is het wel aanwezig, maar niet zo erg dat je op het puntje van je stoel gaat zitten of deze thriller het liefst in een ruk wilt uitlezen. Het uur van de meeuwen is echter nooit saai. Er gebeurt van alles en het is continu in beweging. Er zijn zoveel subplots dat je de hoofdlijn soms kwijtraakt. Het ene moment gaat het over het onderzoek naar de Alarde-moordenaar, het volgende moment volgt Cestero therapie samen met haar moeder, daarna lees je hoe collega Julia een golf pakt in de zee om vervolgens weer iets vanuit het perspectief van Madrazo (Cestero’s baas) te lezen. Hierdoor voelt het alsof het verhaal van de hak op de tak springt zonder een logisch vervolg.
Het machismo is een belangrijke thema. De traditionele rolverdeling tussen een man en vrouw wordt ter discussie gesteld. Zo wordt een vrouw doelwit omdat ze kapitein van een boot is vol mannelijke bemanningsleden. Vrouwen mogen best op een boot werken, maar enkel om het dek te schrobben, eten klaar te maken of om de gaten in een visnet te dichten en niet om het daar voor het zeggen te hebben. Ook wordt er een verdachte van de Alarde-moorden opgepakt die het een lachertje vindt dat hij door twee vrouwelijke inspecteurs wordt ondervraagd. Bovendien accepteert hij zijn vrouwelijke advocaat niet. Alhoewel het erg duidelijk wordt dat Ibon Martín ervan overtuigd is dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen, zijn niet al zijn personages het hiermee eens.
Wat erg uniek is aan zijn schrijfstijl zijn de verwijzingen naar de Baskische cultuur. De Alarde, Baskische namen van personages, het prachtige landschap dat wordt beschreven en het kleine kustdorpje Hondarribia dat als toneel dient in dit boek, zorgen ervoor dat je jezelf even in Spanje waant. Door de gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving was het erg makkelijk om een voorstelling van deze bestaande plekken te maken en mezelf hier te plaatsen. De bijzondere setting zorgt er dan ook voor dat deze thriller iets heeft wat andere niet hebben.
Daarentegen is het wel lastiger om de personages te kunnen begrijpen. Dit is het tweede deel uit de serie, maar ik heb nog steeds niet het idee dat ik weet wie Ane Cestero is of de andere leden van SEOM zijn. Ze worden vrij oppervlakkig beschreven en alhoewel er wel wat voorgeschiedenis gegeven wordt, komt dit verder vrijwel niet terug in het verhaal. Door bepaalde gebeurtenissen zou je denken dat Cestero getraumatiseerd, of op zijn minst intens verdrietig en rouwend is, maar er wordt geen tijd genomen om deze emoties te uiten. De persoonlijke ontwikkeling ontbreekt hierdoor. Dat is jammer, want daardoor is het lastiger om hun beweegredenen te kunnen begrijpen.
De plot was niet steengoed, maar ook zeker niet slecht. Beetje bij beetje kom je op het juiste spoor van de Alarde-moordenaar. In eerste instantie word je op het verkeerde been gezet, iets wat ik altijd wel kan waarderen. Echter komt de daadwerkelijke dader een uit de lucht vallen en had je deze naar mijn mening nooit kunnen raden. Het is niet de beste thriller die ik ooit heb gelezen, maar de Baskische cultuur die goed naar voren komt en de verschillende gebeurtenissen hebben er wel voor gezorgd dat ik geboeid en met plezier heb gelezen. Als je hebt genoten van De dans van de tulpen, dan zal je Het uur van de meeuwen ook zeker kunnen waarderen. 3 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
