Idyllisch Frans landgoed blijkt luxe gevangenis
[Recensie] Labiel, naïef, eenzaam en blut. En ook nog ontslagen. Dat is Emily. Net als ze denkt dat het allemaal niet erger kan, komt haar ex-werkgever Scott met een fantastisch voorstel. Of zij nanny/gezelschapsdame wil worden op zijn Franse chateau waar zijn vrouw en zesjarig dochtertje wonen. Goed salaris, eigen auto en creditcard in een paradijselijke omgeving, ver van de bewoonde wereld. Dat klinkt haast te mooi om waar te zijn.
Helaas leert de ervaring dat dingen die te mooi klinken om waar te zijn, dat doorgaans ook niet zijn. Zo ook hier. Hoe paradijselijk de omgeving ook is, vrijwel vanaf het begin voelt Emily dat er iets niet in de haak is. Dat begint al bij binnenkomst, als de vrouw des huizes haar met een omhelzing welkom heet:
“…als uit het niets werd ze eventjes overweldigd door het gevoel dat ze viel, alsof Nina haar over de rand van een afgrond trok. … Daarna was het alsof ze achteruit werd geduwd, alsof Nina zich aan haar vastklampte alsof ze het enige anker in een eindeloze oceaan was.”
Bewakingscamera’s en woedeaanvallen
Emily maakt zich zorgen over de vele bewakingscamera’s, het vreemde gedrag van het zesjarige meisje, de woedeaanvallen van de moeder, de totale isolatie waarin ze zitten. In deze vervreemdende omgeving haalt Emily’s verleden haar in. Diep weggestopte trauma’s steken de kop op, ze krijgt paniekaanvallen, herinneringen aan haar eerste, onbekende levensjaren komen boven. Tot ze beseft dat Scott en zijn vrouw gevangenen zijn in een schijnwereld waarin ze jarenlang leugen op leugen hebben gestapeld. Voor hen is ontsnappen niet meer mogelijk. Emily is echter vastbesloten zich niet mee te laten slepen in deze onafwendbare neergang, en ook het dochtertje te redden.
Aanvankelijk vreesde ik voor een zwartwit-verhaal door de tegenstelling arm labiel meisje – rijke machtige zakenman. Maar Het veilige huis laat zowel de kant van Scott zien als die van Emily. Het verhaal wordt verteld vanuit hun perspectieven. Zo krijg je als lezer begrip voor beiden. Het veilige huis is op een introverte, onderkoelde manier spannend. Eerder Hitchcock dan Dirty Harry, suspense in plaats van de botte bijl. Hopelijk gaat Anna Downes na dit debuut op de ingeslagen weg verder.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
