Lugubere en huiveringwekkende verhalen uit Mexico
“Terwijl ik de moorden op vrouwen in Ciudad Juárez onderzocht, werd ik bedreigd, ontvoerd, geslagen en gemarteld, en uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis”, schrijft de Mexicaanse onderzoeksjournalist Sergio González Rodríguez. Geen opbeurend verhaal, maar hij vindt dat hij geluk heeft gehad: hij leeft nog. Dat kunnen zijn ruim honderd collega’s die tussen 2000 en 2015 werden vermoord, niet zeggen. En wat te denken van de 25 journalisten die in dezelfde periode verdwenen zonder een spoor na te laten?
Om de aandacht te vestigen op de moeilijke omstandigheden waaronder Mexicaanse journalisten hun werk moeten doen, verscheen La ira de México, in het Nederlands vertaald als Het verdriet van Mexico, een bundeling van stukken van zeven journalisten die verslag doen van wat er misgaat in het land. En dat is nogal wat. Wie het nieuws uit Mexico een beetje volgt, zal in het boek de nodige bekende zaken tegenkomen. Zo is er veel aandacht voor de 43 studenten die in september 2014 in Iguala werden ontvoerd, en ook de ellende in de moordhoofdstad van de wereld Ciudad Juárez komt ruimschoots aan bod.
Veel van de problemen in Mexico zijn terug te voeren op de drugsoorlog die tot een vicieuze cirkel van geweld en ontvoeringen heeft geleid (sinds 2006 zijn er volgens officiële cijfers 26.000 mensen ‘verdwenen’) en de wijdverbreide corruptie onder politici. De gevolgen hiervan zijn overal merkbaar. Ziekenhuizen worden zo gebouwd dat criminelen er beter bewaakt kunnen worden, maar ondertussen blijkt een kinderdagverblijf vanwege de corruptie niet aan de minimale veiligheidseisen te voldoen. Bij een brand in de betreffende opvang kwamen in 2009 49 kinderen om het leven.
Het verdriet van Mexico is een somber stemmend boek waar de lugubere en huiveringwekkende verhalen elkaar in hoog tempo opvolgen. Als je het niet af en toe weglegt, dreig je er net zo cynisch van te worden als de Mexicaan uit Colonia Champoton die er genoeg van had dat hij elke ochtend lijken aantrof voor zijn kantoor en dus een briefje ophing met de tekst: “Hier geen lijken of vuilnis achterlaten”. Niet veel later werd hij zelf vermoord.
—
Eerder verschenen in Wordt vervolgd
