"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het verdronken land

Zaterdag, 16 mei, 2020

Geschreven door: Cyn Balog
Artikel door: Natasja Jeninga

[Recensie] Toen ik hoorde dat dit boek eraan kwam, was ik meteen heel enthousiast. Het klonk namelijk heel erg spannend en origineel. Eenmaal begonnen, moet je toch hopen dat je verwachtingen uitkomen. En dat deden ze! Ik ben meteen fan van deze auteur.

Het verhaal gaat over Vina, ze probeert in leven te blijven op het eiland Getijden. Ze mist een groot stuk van haar arm. Hierdoor zien de mensen haar als een minderwaardig persoon. Ze is nergens goed voor, zo voelt ze zich. Het eiland is levensgevaarlijk want het wordt geteisterd door getijden. Ze moeten proberen te overleven bij hoogwater, wat erg moeilijk is, als er maar weinig ruimte is boven het wateroppervlak. In het water leven verschrikkelijke wezens. Ze overleeft door haar vriendschap met Tiam. Hij is sterk, knap en lijkt de hele wereld aan te kunnen. Maar hun wereld is klein. En het begint steeds kleiner te worden. Het water begint te winnen. De toekomst ziet er niet goed uit. Ze hebben een koning en een prinses op dit krappe eiland. Die leven in een paleis/toren. De gewone bevolking mag daar niet komen. Zij moeten bij elke vloed de golven en het water trotseren. Overleven. Maar de koning is ziek en heeft geen mannelijke opvolger. De prinses probeert vrienden te worden met Vina. Eenmaal in het paleis komt Vina achter een groot geheim. Dit zet haar kleine, gevaarlijke wereld op zijn kop. Kan ze haar vrienden en de mensen op het eiland redden? Het voelt aan als een race tegen de klok. De elementen geven niet op, nooit niet.

Ze blijven vechten tegen het water en het onrecht dat hen is aangedaan. Maar kunnen ze deze cyclus stoppen voordat er geen mens meer over is? Er zijn nagelbijtende, spannende momenten. Het water is overal. Of toch niet?

Het is een dystopisch verhaal en zeer origineel. Het raakt je in je hart, laat je niet meer los. Je wilt deze mensen helpen. Maar ik zou er zelf niet overleven. Dit is echt een gruwelijk vooruitzicht. Laten we hopen dat we droge voeten blijven houden. Het is een verhaal over vriendschap, vertrouwen, bedrog, overleven en liefde. Je gevoelens gaan op en neer, net zoals de golven op de vaak onstuimige zee. De titel is ook echt goed gekozen. De hele sfeer is duister en negatief. Er is geen tijd voor leuke dingen, de tijd dringt en is kostbaar. De enge wezens zoals krabbelaars, geven het verhaal een horror-tintje. Het is een survival of the fittest. Of de slimste. Het is net hoe je het bekijkt.

Boekenkrant

Ik hoop op nog meer boeken van deze auteur. En ik hoop zeker op een vervolg. Deze waterwereld wil ik verder verkennen! Zijn er nog meer mensen die zo moeten leven? Ik ben zo benieuwd.


Eerder verschenen op Ikhouvanhorrorfantasyenspanning