Eeuwig rondjes varen over de wereldzeeën
[Recensie] Het verlangen van de prins is de naam van het schip waarop Lode aanmonstert. Wie aan boord is en heeft gedroomd van de prins, wordt getroffen door een vloek en kan het schip niet meer verlaten. Weeskind Lode probeert het wel maar aan wal wordt hij getroffen door een onpeilbaar verdriet. De bemanningsleden willen alleen nog maar wég van het schip maar zijn tot elkaar veroordeeld. Het schip vaart al zo’n driehonderd jaar rondjes, op zoek naar Indonesische eiland van prins Adi. Pas als het schip daar wordt afgeleverd bij de woedende prins, zal de vloek verbroken worden.
Marco Kunst verrast met een uitgekiend sprookjesboek. Zijn oeuvre is gevarieerd, een eufemisme voor dat er niet echt een lijn in te ontdekken valt. Niet dat dit een voorwaarde is maar het helpt de recensent natuurlijk wel om het werk van een auteur in een kader te plaatsen. Kunst laat zich niet gemakkelijk vangen. Hij schreef filosofisch-spannend werk voor wat oudere jeugd ( Gewist en Kroonsz) en fantasierijke kinderboeken als De sleuteldrager enVlieg! Zijn vorige was de doldwaze avonturenroman De Waterwaack van Natterlande. Een auteur die experimenteert en durft, en al is dat niet alles even geslaagd, hij onderzoekt zijn eigen schrijverschap.
Misschien heeft hij met dit heerlijk Biegeliaans sprookje zijn bestemming dan echt gevonden want Het verlangen van de prins is wat mij betreft het beste Kunst-boek tot nu toe. Evenwichtig en vooral rijk van taal. Het verhaal van een jongetje dat als ‘een kleine garnaal in een rubberbootje’ aanspoelde op een strand. Kunst gebruikt daarbij bloemrijke woorden als ‘moederzielsverlaten’ en ‘gadsakkers’ die het sprookjesgehalte verhogen. Vooral sterk zijn de verzen en liedteksten, zwierig in ritme en woordgebruik.
De ingrediënten zijn uitstekend: een prins, een vloek, een zwervend schip over de wereldzeëen’, barre weersomstandigheden, veel dromen en zelfs hypnose en bovenal aansprekende karakters. Allereerst Lode zelf, een onderzoekend knaapje dat zich niet gek laat maken. Verder een lekker boze kaptein, een ‘woordenman’ en prins Adi zelf die in tussenhoofdstukjes opduikt en in de categorie ‘moeilijke jeugd’ valt. Althans, hij is zo verwend dat hij nooit met tegenslagen heeft leren omgaan, vandaar al die drift. Maar ook dat komt eind goed al goed.
Marieke Nelissen tekende voor de prenten en dat doet ze vaardig en in sommige gevallen geweldig. De tekening waarop de boot in botsing komt met een walvis is indrukwekkend. Ze durft de ruimte te nemen, al blijft ze soms wat te dicht bij de letterlijke illustratie van het verhaal. Maar bij een sprookje als dit is het niet storend, het zijn echte sprookjestekeningen, net zo klassiek als het verhaal. .
Klassiek is Het verlangen van de prins zeker en dat maakt het zo aantrekkelijk. Kunst vergaloppeerde zich nogal eens door het ingewikkeld te maken en daarmee focus te verliezen. Dit boek is eenduidiger maar nog steeds rijk en vol. Met een zekere moraal: je hoeft het absolute geluk niet na te streven, want dat blijkt doorgaans een kortstondige illusie.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
