Als oma steeds vreemder gaat doen
[Recensie] Op een dag heeft Mimi al haar kleren omgekeerd aan. Als kleindochter Iris haar daarop wijst, verklaart ze prompt dat het ‘binnenstebuitendag’ is. Reden voor Iris om er dan ook maar zo bij te gaan lopen.
Als je oma steeds vreemdere dingen gaat doen valt het niet mee om zelf normaal te blijven doen. Iris woont een tijdje bij haar grootmoeder omdat haar ouders het huis aan het verbouwen zijn, en bovendien hun handen vol hebben aan een drukke tweeling. Nou was oma Mimi altijd al een beetje merkwaardig. Het energieke type dat dagelijks in de zee zwemt en zich niet snel ergens voor schaamt. Dus hoe moet je weten of haar gedrag verontrustend is?
Sue Durrant maakte eerder indruk met Stukjes hemelblauw, over een broertje en zusje in een kindertehuis. Het verloren meisje kent een zelfde zorgvuldige verteltrant. In hoofdstukken met overzichtelijke alinea’s bouwt ze behoedzaam aan de relatie tussen de oma en haar kleindochter. Een armband is de sleutel tot gebeurtenissen in het verleden die zich steeds meer aan oma lijken op te dringen. Iris komt samen met de neurotische buurjongen op het spoor van een familieverhaal. Het is de rode draad in Het verloren meisje waarin de liefdevolle relatie tussen een dementerende oma en haar kleindochter de spil is. Naast de locatie, de West Pier in Brighton, maar dat zal voor de Nederlandse lezers van minder belang zijn.
Het is vooral de stijl die dit boek naar een hoger plan tilt. Korte en duidelijke zinnen en heldere dialogen.
“‘Zullen we dat lijstje maken?’ zeg ik. ‘Welk lijstje?’, zegt Mimi. ‘Van de dingen die je wilt onthouden.’ Ze kijkt me met een lege blik aan. ‘Waar we het over hadden,’ zeg ik, ‘zodat je niks meer vergeet. Mimi schudt haar hoofd. ‘Nee, honnepon. Er is niets aan de hand. Maak je maar geen zorgen.’”
Een fijnzinnig boek over herinneringen en vergeten, en over liefde en zorgzaamheid. Met de geijkte elementen rond vergeetachtigheid zoals fotoalbums en lijstjes om dingen te onthouden, maar zonder dat het clichés zijn. De ziekte wordt niet gebagatelliseerd of overdreven. Het wordt vooral invoelend en overtuigend beschreven. Oma weet wel dat er iets mis is maar steekt graag haar kop in het zand. Het gepieker van haar kleindochter maakt een realistisch ontwikkeling door. Iris doorgrondt de ernst van de situatie steeds beter, maar weet ook niet zo goed waar ze met haar zorgen heen moet.
Uiteindelijk kan ze iets heel belangrijks voor haar oma doen, wat een ontroerend slot oplevert.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
