Familiedrama in Bunschoten-Spakenburg
[Recensie] Spakenburger Wim Duijst schrijft zijn zevende boek. Het verzwegen kind is gebaseerd op waargebeurd verhaal en gaat volgens de achterflap over een afschuwwekkende incestdaad. Toen ik het boek begon te lezen, dacht ik: wanneer gebeurt het nu?
De hoofdpersonen lijken gewone mensen. En dan, wanneer het gebeurt, blijkt net nog walgelijker te zijn dan gedacht. Het boek is geschreven met een aantal flash forwards die spelen in 2017, van het kleinkind van de dader. Deze flash forwards worden afgewisseld door gedeeltes met een alwetende verteller, die uit verschillende perspectieven vertelt. Zo zijn er hoofdstukken uit het gezichtspunt van Willem, de dader, van Kuintje, het slachtoffer en van Pieter, de rechter die het geval moet beoordelen en wiens eigen dochter van 16 ook ongewenst zwanger blijkt te zijn van een schoolvriendje die zij slechts één keer gezien heeft. Deze perspectiefwisselingen maken het boek interessant.
De incestperiode speelt zich in het boek af rond 1959/1960 en komt aan het licht doordat iemand een babylijkje vindt in de omgeving van het huis van de incestpleger. Het lijkje is in stukken gehakt en tijdens de rechtszaak die er op volgt bekent Willem al zijn seksuele misdaden tegen zijn toenmalig 29- jarige dochter. Haar moeder – zijn vrouw – was kort daarvoor gestorven en Kuintje nam het huishouden en de zorg voor haar jongere broertje op zich. Willem kon het alleen zijn niet aan, en in zijn zoektocht naar seksuele bevrediging kwam hij bij zijn dochter uit. Haar kon hij wel aan. Hij probeerde haar zwangerschap verborgen te houden door haar een strak corset te geven. In de rechtszaal vertelde hij dat het kindje dood was geboren, dat hij het niet zelf had gedood.
Wanneer we weer in 2017 zijn en de begrafenis van Kuintje meemaken, moet ik een traantje wegpinken. De emoties van de hoofdfiguren worden mooi weergegeven en en maken aannemelijk dat dit inderdaad echt zo gebeurd is.
—
Achter de schermen. Over het schrijven van Het verzwegen kind.
In dit dunne boekje beschrijft Wim Duijst hoe zijn laatste roman is ontstaan. Van het opkomen van het idee voor het onderwerp tot aan zijn zoektocht naar feiten in archieven. Van het schaven aan die feiten tot aan de gesprekken met zijn redacteur. Van de briefwisseling met een collega over het onderwerp, hoe hij de karakters van de hoofdpersonen bepaald, tips van zijn buurvrouw krijgt en na uitgave van het boek met spanning wacht op de recensies en commentaren.
Het boekje eindigt met een fragment uit ‘het verzwegen kind’ waarin de kleindochter van de dader hem opzoekt in het Utrechts archief.
—
Voor het eerst verschenen op De Leesclub van Alles
