Een meeslepend debuut
[Recensie] Het verzwegen verbond is het eerste boek van Ariën Knibbe. De auteur heeft jaren met het plot-idee rondgelopen en na ongeveer vier jaar schrijven mag het resultaat daar zijn. Dit debuut heeft namelijk genoeg elementen die uitnodigen om te blijven lezen. Ik bespreek er hier vier: de plot, de personages, de spanning en de schrijfstijl
Als eerste de plot dus. Het verhaal draait om Erik, die tijdens een wandeling in de Judea woestijn een papyrusrol vindt. Die papyrusrol werpt nieuw licht op de ontstaansgeschiedenis van het christendom. Deze samenvatting doet al een interessant, Dan Brown-achtig plot vermoeden. Maar er komt meer bij. Erik wordt namelijk bijgestaan door zijn Joodse vriendin, Esther, wat het verhaal een extra laag geeft. Want Esther voorziet als Joodse andere gevolgen van de ontdekking dan Erik. En doordat de relatie pril is, blijft lang onduidelijk of ze elkaar wel kunnen vertrouwen. Ook het feit dat de papyrusrol niet zo makkelijk te vertalen blijkt, geeft het verhaal een extra dimensie. Omdat het vertalen langer duurt, komen andere geïnteresseerden mogelijk achter de rol, ook al proberen Erik en Esther hem nog zo goed geheim te houden. Het enige dat op de plot aan te merken valt, zijn een paar open eindjes. Er worden een aantal mogelijke ‘kapers op de kust’ opgevoerd. Maar het blijft onduidelijk of het om reële dreigingen of om hersenspinsel gaat.
De personages dan, als tweede positieve element van dit boek. Er zijn vier personages echt van belang in dit boek: Erik en Esther natuurlijk, Mark (de beste vriend van Erik) en professor Ruben Goldstein. Van Erik en Esther krijg je voldoende achtergrond mee om te weten hoe ze zijn. Hun daden en gedachten passen bij die achtergrondbeschrijvingen. Ook Ruben Goldstein komt goed tot leven. Hij is goed weergegeven als ietwat vastgeroeste professor, bijna bij zijn pensioen, die veel van zijn assistente Esther en student Erik verwacht. Alleen Mark blijft een beetje een onduidelijk personage. Dat hij en Erik beste vrienden zijn blijkt wel uit de dialogen. Maar wat hem precies drijft wordt niet echt duidelijk. Om je in het verhaal te verliezen heb je die motivatie van Mark echter niet nodig.
Puntje van je stoel
Als derde positieve element heb ik de spanning genoemd. Het boek wordt aangeprezen als een spannende roman die zijn geheimen prijsgeeft als een thriller. Dit is een perfecte definitie. De spanning is niet continu zo puntje-op-je-stoel als je bij een echte thriller zou verwachten. Maar er zit duidelijk wel meer spanning in het verhaal dan in romans. Bij een spannende roman verwacht ik meer sluimerende spanning, wat Het verzwegen verbond ook wel heeft. Maar dit boek heeft meer. Er zitten namelijk stukken bij die ik als actiethriller zou definiëren. Je weet ergens wel hoe de scène af gaat lopen, maar niet precies. En het verhaal gaat dan even heel vlot, met wat extra spanning, totdat de situatie weer genormaliseerd is.
Dan het laatste positieve element, de schrijfstijl. De schrijfstijl van Ariën Knibbe is prettig. De taal volgt het verhaal. Bij de spannende delen is de schrijfstijl vlot, to the point. Dit zorgt ervoor dat de spannende delen snel te lezen zijn, de taal belemmert niet en haalt dus ook niet de vaart of spanning uit het verhaal. Bij de minder spannende, meer romanachtige delen weidt Knibbe meer uit. Daar geeft hij prachtige beschrijvingen van de omgeving en de personages. Hierdoor krijg je de context mee die je als lezer nodig hebt.
Al deze onderdelen samen maken Het verzwegen verbond een prettig debuut en Ariën Knibbe een auteur om in de gaten te houden. Als je graag verhalen van Dan Brown of Jeroen Windmeijer leest dan zal dit boek denk ik ook wel in de smaak vallen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
