Een typisch Engelse kaalkop van de regen in de drup
Anderhalf jaar na zijn lijvige debuut komt David Pefko met een in dikte vergelijkbare roman. Levi Andreas handelde over de nooit tot stand komende verhouding tussen Rosa, een afgestudeerde studente psychologie met contactangst en de geheimzinnige joodse Levi, die een leven vol leugens leidt. Het voorseizoen mist dat alternerende en is meer rechttoe rechtaan geschreven. Maar daarom niet minder sterk.
De kern van het verhaal is snel verteld: rechercheur Steve Mellors uit Leicester, een dikbuikige kaalkop van rond de vijftig, belandt na vijftien jaar huwelijk met Susan in een scheiding en raakt aan lager wal. Hij drinkt, slikt en trekt zich voortdurend achter de computer af, ook tijdens zijn werk op het politiebureau. Via de sites die hij bezoekt komt hij in contact met Anca, een Roemeens hoertje. Hij doet er alles aan haar uit handen van de politie te houden. Tijdens een politie-inval bij een groep Roemeense maffiosi in het pand waar ze woont, wendt hij zelfs een hartaanval voor. Net als Levi Andreas valt het vertellen van de waarheid hem zwaar en brengt de ene leugen de volgende voort. Hij maakt Anca wijs dat hij geen rechercheur maar taxichauffeur is en speelt ondertussen voor de bedrijfsarts en de psychiater de rol van getraumatiseerde echtgenoot. Als Anca na de politie-inval bij hem intrekt, krijgt hij ruzie met haar over haar werkzaamheden.
De eerste – pornografische – scène, die op het eerste gezicht een vorm van indruk maken op de lezer lijkt, blijkt een doel te dienen: hij verduidelijkt waarom Steve na de matige seks met zijn echtgenote Susan noodgedwongen aan de interseks raakte. Pefko schetst een duidelijk beeld van de kleine, dikke, maar vooral zielige Mellors, die meent dat goed drogeren absoluut beter is dan de werkelijkheid onder ogen zien. Zo beeldt hij zich in zijn fantasie vaak in dat hij de hoofdpersoon uit de film Taxi Driver is en dat hij het hoertje Iris redt. Zijn huwelijksjaren met Susan komen Steve irreeël voor. Een voorbeeld: als hij later met Anca het Space Center bezoekt, herinnert hij zich dat hij ook tegenover Susan onoprecht was. Op het moment dat zij de kortingsbonnen voor die attractie niet kon meer vinden, hoopte Steve dat het bezoek daarmee afgeblazen was, maar toen ze er tenslotte mee zwaaide, deed hij net of hij erg blij was. Hij vreest dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn lijdensweg en ziet alles wat hij doet als gedoemd te mislukken. Dat leidt in zijn hoofd tot de volgende conclusie:
‘Als iemand nu op mijn deur zou kloppen, naast me op de bedrand zou gaan zitten, en me met een arm om me heen geslagen zou vertellen dat ik weinig meer moet verwachten van het leven, zou me dat niet verbazen. Ik zou mijn tranen in bedwang moeten houden maar ik zou knikken, het absoluut begrijpen.’
In de korte hoofdstukken, waarin de spanning gedoseerd wordt opgebouwd waardoor de lezer er gemakkelijk in ondergedompeld wordt, dringen we steeds verder door in het hoofd van Steve. Het is verrassend dat de nummering halverwege weer terugloopt. ‘Het aftellen is begonnen,’ staat er op het eind van het vijftigste hoofdstuk, waarna we verder gaan met hoofdstuk negenenveertig. Het is ook verrassend dat Pefko zich zo overtuigend ingeleefd heeft in een Engelsman en dat hij het Britse eiland, waarvan hij het maatschappelijke klimaat wellicht het meest geschikt vond om als achtergrond voor een traumatisch leven te dienen, zo natuurgetrouw weergeeft.
Dat het verhaal zich later naar Griekenland verplaatst, is jammer. Om problemen te omzeilen stuurt de advocaat van Anca Steve naar zijn tweede huis op het eiland Kos. Dat is, zoals de titel luidt, in het voorseizoen. Het is er nog rustig en de zee is nog te koud om in te zwemmen. Hoe mooi Pefko ook vertelt over de lotgevallen van Steve aldaar, het lijkt een trendbreuk met wat we eerder voorgeschoteld hebben gekregen. De spanning die steeds hoger werd opgevoerd, is opeens weggezakt. Dat neemt niet weg dat David Pefko ons, na zijn debuutroman Levi Andreas, met Het voorseizoen weer een adembenemend verhaal voorschotelt dat de zelfkant op een overtuigende manier schetst.
