Levenslessen
[Recensie] TJ Klune is een Amerikaanse auteur van fantasy- en liefdesromans. Klune heeft eerder al diverse literaire prijzen gewonnen. Hij is zelf queer en vind het belangrijk dat personages uit de lgbtq-gemeenschap goed worden geschetst in zijn boeken. Met Het weeshuis in de azuurblauwe zee heeft hij een verhaal geschreven vol wijze levenslessen.
Maatschappelijk werker Linus Bakker, van het Ministerie Van Toezicht Magische Jeugd, afgekort tot MVTMJ, moet voor zijn werk een maand naar het weeshuis Marsyas op een eiland. Linus heeft als opdracht het observeren van de bewoners en moet er meerdere rapportages over schrijven. Waarom ze bij het MVTMJ zo geheimzinnig over dit weeshuis doen, is hem niet duidelijk. Hij krijgt een dik dossier mee over de kinderen, dat hij pas mag openen als hij daar is. Wat hij leest jaagt hem angst aan. Zijn eerste ontmoeting is met Talia, een vrouwelijke kabouter met een baard, die iedereen met een schep de hersens in wil slaan. Linus leert haar als eerste voor zich te winnen, door toedoen van zijn kat Calliope. Als hij Arthur Parnassus, de directeur, ontmoet valt hem op dat deze enorm beschermend is over zijn jonge bewoners met magische gaven en dat hij de wind er onder heeft. Door uit zijn comfortzone te stappen gaat Linus dingen beseffen en doet hij bij deze beoordeling alles anders dan normaal. Hij wordt zich pijnlijk bewust van hoe zijn leven eruit ziet en wat hij mist. Zijn normale gereserveerdheid verdwijnt steeds meer, als de kinderen hem ‘toelaten’. Maar dit alles niet voordat ze hem op de proef hebben gesteld. Hij gaat met ze mee op ‘safari’ en leert hun speciale, soms angst aanjagende gaven kennen.
Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een levendig, avontuurlijk en meeslepend verhaal vol onverwachte en vreemde gebeurtenissen, die spanning opwekken. De kinderen met hun fantasie spreken tot de verbeelding. Zo is Sal, een zwarte jongen een gedaanteverwisselaar en bang voor onbekende mensen. Hij verandert dan in een klein hondje en dat komt aandoenlijk over. Chauncey, een groene klodder met tentakels wil graag piccolo worden. Hoop op acceptatie en verandering is op een mooie manier verwerkt in het verhaal. De personages worden goed vormgegeven en het is genieten met de beschrijvingen van niet standaard zijnde personen. Linus is een eenzame plichtsgetrouwe man, die het hart op de juiste plaats heeft zitten. Zijn werk hangt als een molensteen om zijn nek en hij is bang voor het onbekende. Hij ‘ontdooit’ als het ware, eenmaal een tijdje op het eiland. De kinderen zitten vol trauma’s van eerdere ervaringen met mensen door hun ‘anders’ zijn en niet begrepen te worden. Klune haalt regelmatig de Duitse filosoof Kant aan, wiens ideeën grote invloed hebben uitgeoefend op de Westerse wijsbegeerte.
“De wereld ziet de dingen graag zwart-wit, in moreel en immoreel.”
Linus, Arthur en de kinderen verschillen enorm van elkaar, maar ze hebben allemaal dezelfde behoefte om gezien te worden en geliefd te zijn.
In Het weeshuis in de azuurblauwe zee spelen vooroordelen, persoonlijke ontwikkeling en gevoelens een belangrijke rol. Het verhaal snijdt subtiel talloze manieren aan waarop in de wereld mensen omgaan met ‘anders’ zijn en hoe mensen elkaar zien en vooral niet zien. Het is heel makkelijk om iemand in een hokje te plaatsen of te discrimineren.
Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een verhaal vol hoop en liefde, wat de lezer raakt, want ook in deze tijd is ‘anders’ zijn nog steeds niet zonder risico en is opkomen voor de zwakkere belangrijk. Dit mooie verhaal krijgt 4 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
