Een boek wat je bij blijft
[Recensie] Het weeshuis in de azuurblauwe zee vertelt een bijzonder verhaal, waarbij fantasie gemixt wordt met de realiteit. Het boek heeft eigenlijk een heleboel unieke elementen en gebeurtenissen die je echt niet zomaar in elk boek tegenkomt. T.J. Klune laat met Het weeshuis in de azuurblauwe zee een prachtig verhaal achter, waar iedere lezer zich wel in kan vinden.
Een bijzondere opdracht
Het weeshuis in de azuurblauwe zee wordt verteld vanuit Linus Baker. Hij werkt als maatschappelijk werker bij het Ministerie van Toezicht Magische Jongeren en daar zijn alle dagen ongeveer hetzelfde. Verder leeft hij erg op zichzelf, en denkt daar tevreden mee te zijn. Totdat hij vanuit het ministerie en een wel heel bijzondere opdracht krijgt. In het geheim moet hij naar een weeshuis waar zes extreem bijzondere kinderen wonen, die een groot gevaar zouden vormen voor de wereld. Aan Linus de taak om te kijken of dit weeshuis nog wel geschikt voor ze is. Hij moet een maand op het eiland verblijven met Talia (meisjeskabouter), Chauncey (een kwalachtig wezen), Sal (verandert van vorm wanneer hij bang is), Theodore (een gevleugeld draakje) en Lucy (de antichrist). En natuurlijk met Arthur Parnassus, de directeur van het weeshuis, die zo zijn eigen geheimen heeft.
T.J. Klune is een fantasy- en feelgood-auteur, afkomstig uit de Verenigde Staten. Hij vindt diversiteit, representativiteit en een goede beschrijving van personages uit de LGBTQI+-gemeenschap erg belangrijk. In 2020 werd Het weeshuis in de azuurblauwe zee door The Washington Post uitgeroepen tot een van de beste feelgoodboeken van dat jaar.
Linus Baker en de kinderen
De personages in dit boek zijn stuk voor stuk heel krachtig en uniek. Ze worden goed geportretteerd, mede doordat ze gedurende het verhaal uitvoerig worden beschreven. Daardoor krijg je een goed beeld van ze. Klune weet daarbij ook de wereld in dit boek heel beeldend over te brengen op de lezer. Het is een wereld met elementen uit de ‘echte’ wereld, en met verzonnen delen. Het blijft in je hoofd hangen en je ziet het elke keer weer voor je, ook als je het boek al uit hebt.
Linus Baker is een geweldig personage. In de veertig, stevig gebouwd en iemand die leeft voor zijn baan. Eigenlijk is hij harstikke eenzaam, maar dat probeert hij te negeren. Daarnaast ontkent hij ook hoe abnormaal zijn werk is. Ze werken daar met strafpunten, en je hebt nauwelijks vakantiedagen. Toch doet hij heel erg zijn best, want zijn werk is alles wat hij heeft. Hij gelooft oprecht dat wat hij doet heel belangrijk is. Ook al kan je daar zo je vraagtekens bij zetten, want Linus weet niet zo goed wat er gebeurt met de kinderen als hij in zijn rapporten aangeeft dat ze niet in hun weeshuis kunnen blijven.
De kinderen van het weeshuis vinden alles vreemd aan Linus. Zo begrijpt Talia niet waarom Linus wil afvallen en alleen maar salade eet. Zij wil juist fors zijn, want dan is er meer om van te houden. Door het verhaal heen hebben de kinderen en Arthur een grote invloed op Linus. Hij maakt dan ook een prachtige ontwikkeling door. Hij wordt steeds meer zichzelf en laat zijn strenge regeltjes langzaamaan een beetje varen.
Fantasie gemixt met realiteit
Wat dit boek extra interessant maakt is dat fantasie gemixt wordt met de realiteit. Aan de ene kant zijn de magische jongeren natuurlijk niet realistisch, maar aan de andere kant zal er zeker een kern van waarheid zitten in hoe maatschappelijk werkers soms voor lastige keuzes staan en zullen de weeshuizen misschien wel symbool staan voor jongeren die bijvoorbeeld in pleeggezinnen wonen. Dat laat je extra nadenken over hoe lastig sommige jongeren het kunnen hebben.
Een eilandsfeer
Soms verloopt het verhaal wat traag, maar dat past goed bij de stijl van Het weeshuis in de azuurblauwe zee. Het is daarom ook zeker niet storend. Maar ondanks dat het verhaal op een fijne manier voortduurde, gebeurde er niet een keer iets compleets onverwachts waardoor je als lezer moest en zou verder lezen. Toch wil je dit verhaal sowieso uitlezen, omdat het een mooi verhaal over inclusiviteit is en de beeldvorming heel sterk is. Daarbij weet de sfeer van een eiland mij altijd extra te raken, zo ook het eiland uit Het weeshuis in de azuurblauwe zee.
In oktober verschijnt het nieuwe boek van T.J. Klune in een Nederlandse vertaling bij uitgeverij Volt, genaamd Het gefluister achter de deur.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
