"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het wolfgetal

Vrijdag, 27 april, 2018

Geschreven door: Laura van der Haar
Artikel door: Nico Voskamp

Meisjes met een rafelrandje

[Recensie] Beklemmend is wel een goed woord voor dit boek, of misschien verontrustend. Het gaat over de relatie tussen twee vriendinnen, de ene dominant en de andere volgend. Vikki, de dominante, sleept haar vriendin (de naamloze vertelster) mee in allerlei weinig florissante zaken. De vertelster weet dat ook, maar is toch te nieuwsgierig/meegaand/onnozel om te overzien in welke berg hondenstront ze deze keer weer stapt, en ondergaat de desastreuze uitkomst vervolgens woedend/huilend/spijtig.

Tegenwoordig zouden we Vikki een splitter of borderliner noemen, maar in de negentiger jaren vorige eeuw, waarin dit verhaal speelt, is ze een kind met een rugzakje. Waarom heeft ze die issues, waarom automituleert ze? Misschien door haar misvormde mond, “haar afgeratste lip”. Of door haar wisselvallige moeder die wel heel enthousiast met personen aan gene zijde communiceert. Of door haar stemmingen die sneller wisselen dan het Nederlandse weerbeeld. Feit is dat ze de vertelster op vaak geniepige wijze in weer een verse ramp stort.

Curieus genoeg zijn de dames toch vriendinnen voor het leven. Hoe bont Vikki het ook maakt (haar sadisme richt zich regelmatig op de vertelster zelf), de vertelster maakt het altijd weer goed. Er is een band tussen de twee meisjes met een rafelrandje die onverbreekbaar lijkt. Tot de rek uit de vriendschap raakt en de boel ontspoort.

Van der Haar beschrijft het allemaal in een amusante, vogelachtig fladderende stijl die goed aansluit op de belevingswereld van een tussen razendsnelle emoties heen en weer slingerend puberbrein. De meisjes ontdekken de wereld en daar horen ervaringen bij zoals de eerste kus, het afzetten tegen alle ouders, de eerste alcoholinname, de enorme impact van popmuziek, het ontdekken van seks en in het verlengde daarvan uitproberen van jongens, het haten van school en het nog intenser haten van de leraren, en uiteraard onredelijkheid als lifestyle. En – persoonlijk trauma – de onsmakelijkste pijpscene die ik tot dusver las.

Heaven

De vertelster beleeft het en beschrijft alles vanuit haar rijk gestoffeerde binnenwereld: “In plaats van in bed liggen tuur ik vanachter mijn raam over de dijk, dat voelt nog een beetje als iets doen, als op de uitkijk staan. Er komt een automobilist voorbij met alleen maar asfalt in zijn lampen, kaarsrecht zoeft hij achter zijn eigen bundels aan en ik blijf net zolang kijken tot alles na dat licht weer zijn eigen vorm krijgt, de kilometerpaaltjes en het struikgewas en de lantaarnpaal die vaker uit knippert dan aan lijkt het wel, totdat bij de volgende auto de randen van de dingen zich weer vlijmscherp aftekenen, het is net alsof alles dan weer heel even boven zichzelf zweeft, alsof het nieuw is, ook het struikgewas, elk apart blaadje in dat struikgewas en de stoplichten verderop, die de hele nacht nog door moeten.”

Dat dit verhaal in de jaren negentig speelt, wordt van tijd tot tijd behulpzaam in herinnering gebracht door historische gebeurtenissen:

“’Heb je het gezien van de Hutu’s en de Tutsi’s?’
‘Hmm-mm.’ Mijn moeder zet de tv dan altijd uit, dus het is iets met oorlog of zieke kindjes.
‘Dat is nu de wreedste oorlog ooit. Peukje?’”

Het is onvermijdelijk dat een verhaal met twee zulke destructieve vriendinnen verkeerd afloopt. Dat doet het dan ook. Hoe, dat kunt u het beste zelf lezen. Het boek heeft een niet geringe omvang maar leest uitmuntend weg. En ondanks of misschien wel dankzij de bedroevende strapatsen van Vikki blijft de lezer achter met een hoe heet het, bekommerd gevoel.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles en Nico’s recensies


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.