Het verhaal van een gevangenisdirecteur
[Signalering] Dit boek ademt “de geur van de gevangenis” waarin de gepensioneerde gevangenisdirecteur Frans Douw, hij ging in 2015 met pensioen, terugkijkt op zijn carrière. Eerst blikt hij openhartig terug op zijn jeugd en de tijd waarin hij opgroeide. Hij was een tamelijk recalcitrante puber en is daar eerlijk over: “Ik had het gevoel dat ik anders was. En ik was een puber die naar aandacht hunkerde en ik voelde me eenzaam” (p. 16). Frans was moeilijk te handhaven op school en niet geschikt voor een functie op kantoor.
Het is dan ook wel bijzonder dat juist hij in een jeugdinstelling gaat werken en waarschijnlijk kan hij jongeren goed begrijpen omdat hij zelf tegen mensen met gezag aanliep. Later wordt hij directeur in een penitentiaire inrichting en hij heeft veel compassie voor mensen en hun achtergronden: “Dossier stonden vaak vol met mishandeling, misbruik en verwaarlozing, soms vanaf de geboorte” (p. 56).
Het zijn mensen is een sfeervolle impressie van mensen die Frans Douw in zijn werk tegenkomt en daar tussendoor beschrijft hij de veranderingen in het Nederlandse rechtssysteem na de Tweede Wereldoorlog.
In het boek voel je zijn spanning tussen het strafrecht van justitie en de mens die het in z’n leven niet getroffen heeft. Diezelfde intentie kom je ook tegen bij Gabriëlle Hoppenbrouwer in haar boek Familiezaken. Ook zij is begaan met mensen en heeft veel oog voor hun verleden dat hen vaak heeft ge- of liever gezegd misvormd. Ook Frans Douw wil de mens blijven zien: “In het algemeen vond ik het niet passen om iemand als mens af te wijzen” (p. 92).
Frans Douw is als directeur geen ‘bureau- en vergadermens’, dat merk je steeds weer in zijn boek. Hij is graag op de werkvloer en deze verhalen van mensen en de ontmoetingen spelen dan ook een belangrijke rol in zijn herinneringen.
Dit boek biedt dan ook een uniek inkijkje in het leven binnen de muren van een gevangenis.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
