Een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland
[Recensie] Raynor Winn en haar man Moth zijn al meer dan dertig jaar samen. Hun oude boerderij in Wales hebben ze in de loop der tijd steen voor steen opgeknapt en omgebouwd tot een goedlopende B&B. Dan raken ze binnen een paar dagen alles kwijt: ze verliezen hun huis door een speculatieschandaal en ze krijgen te horen dat Moth een ernstige ziekte heeft. Ze hebben niets meer over en nog maar weinig tijd. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan de eeuwenoude South West Coast Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland. Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. En daar gebeurt het. Met elke stap, door iedere ontmoeting, en ondanks alle moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen, verandert hun tocht verder in een bijzondere ontdekkingsreis.
Ik verwachtte een mooi en ontroerend boek, maar ook een heel zwaar en verdrietig boek. Ik verwachtte ook veel natuurbeschrijvingen, maar ook gesprekken om het gebeurde te verwerken.
Het boek is lang niet zo zwaar op de hand als ik verwachtte. Raynor en Moth blijven steeds positief, hoeveel tegenslag ze ook te verwerken kregen. Het verhaal blijft verdrietig, maar het leest niet moeilijk. Er zijn inderdaad veel natuurbeschrijvingen. Deze zijn erg mooi en geschreven in een zeer poëtische schrijfstijl. Wel viel me op dat er erg weinig gepraat werd. Je leest veel beschrijvingen van het lopen zelf, maar erg veel gesprekken komen er niet in voor. Dat had ik eigenlijk wel verwacht. De reis is niet eentonig zoals ik vreesde. Iedere dag is er wel een nieuw avontuur of een bijzondere ontmoeting. Het boek was beter dan ik had verwacht.
—
Eerder verschenen op Drukinkt
