Paris introduceert je in de wereld van korte verhalen
[Recensie] Als jong volwassene begon ik met het lezen van thrillers en detectives. Ik verslond ze letterlijk en figuurlijk, want ik genoot (en nog steeds) van de spanning die een goede thriller heeft. Sinds een aantal jaren, eigenlijk toen ik begon met bloggen en hierdoor veel contact kreeg met andere leesfanaten, ben ik steeds meer literatuur en romans gaan lezen. Ik houd van de prachtige en indrukwekkende verhalen die mij raken, maar na het lezen van Hoe lees ik? van Lidewijde Paris ontdekte ik dat ik véél meer uit een boek kan halen dan dat ik deed. En sinds kort ligt haar tweede boek in de winkel: Hoe lees ik korte verhalen?
Ik ben een snellezer, ik houd van tempo want ik wil meteen weten waar het verhaal naar toe gaat. En dat maakt Hoe lees ik korte verhalen? nou juist zo handig. In dit boek introduceert Lidewijde Paris je in de wereld van korte verhalen. Ze leert je hoe je korte verhalen kunt leren lezen, de bedoeling van de schrijver kunt analyseren en er over te filosoferen.
Leren lezen
Ze leert je lezen aan de hand van veertien uiteenlopende verhalen. Het zijn verhalen van vooruitstrevende auteurs als Virginia Woolf, Annelies Verbeke, Kurt Vonnegut en Flannery O’ Connor. Per hoofstuk worden twee verhalen geanalyseerd op basis van eerder besproken termen. Zo wordt er begonnen met ‘showing and telling’, waarna onder andere focalisatie, spiegelingen, metaforen en paradoxen worden besproken. Deze manier van vertellen, leren en oefenen werkt voor mij veel beter dan ik haar vorige boek.
Wat ik zelf namelijk erg plezierig aan dit boek vond is dat je aan de hand van deze verhalen opdrachten krijgt zodat je echt kunt oefenen. Het is leerzaam, maar nog meer leerzaam is de visie van Lidewijde zelf die ze deelt. Ik vind het zo bijzonder om te lezen hoe zij een verhaal uitpluist, ieder gebruikt woord afweegt en iedere tegenstelling, spiegeling of metafoor wel ontdekt. Op dit detailniveau ga ik nooit onder de knie krijgen, dit is ook niet wat ik zelf ambieer. Maar bewonderenswaardig vind ik het wel.
Ik merkte dat ik kritischer ging lezen, wat voor mij direct gepaard gaat met langzaam lezen. Ook ik pikte makkelijker de ‘showing and telling’ eruit, evenals de spiegelingen, focalisatiewisselingen en de metaforen. Het klinkt enorm taai, maar Lidewijde schrijft zo toegankelijk, het lijkt net alsof ze naast je zit. Dat is dan ook het enige wat jammer is, dat ze niet altijd naast je kan zitten om verhalen of boeken te bespreken. Wat zou ik daar veel van leren!
—
Eerder verschenen op Boekenz
