[Recensie] Op 17 februari 2019 stierf Stijn, de man van singer-songwriter en auteur Hannelore Bedert. Op amper veertigjarige leeftijd overleed hij onverwacht aan hartfalen. Hannelore blijft achter met hun twee jonge kinderen, Hoppe en Polly. In de maanden nadat hun levens compleet ondersteboven werden gehaald, schrijft Hannelore een aantal columns voor een weekblad. Hannelore heeft voor dit prachtige boekje de tijd genomen om deze columns te bewerken en uit te breiden met een paar nog niet eerder verschenen teksten.
Wat een aangrijpende titel en wat een puur en integer boek. Het boek is een intens pareltje. Het grijpt je bij de keel en het blijft heel lang nazinderen. Met de puurste puurheid beschrijft Hannelore haar dagelijkse ervaringen, haar pijn, haar gemis en haar verdriet. Ze schrijft over woorden zoals ‘doodgraag’ die plots vreemd klinken. Ze vertelt hoe ze weer een nieuwe weg moet vinden om om te gaan met dagdagelijkse situaties en gebeurtenissen en hoe ze omgaat met haar immense verlies. En hoe ongelooflijk droevig het verhaal ook is, de puurheid en het ontwapenende van Hoppe en Polly toveren toch een lach op je gezicht.
‘Opnieuw beginnen nadat je hart uit je lijf lijkt te zijn gerukt… wat is dat moeilijk’
Dit boek heeft me versteld doen staan over hoe dicht emoties bij elkaar liggen. Hoe broos geluk is. Ik werd zeer stil tijdens het lezen, hoe mooi en tastbaar dat de alledaagse situaties beschreven werden. De kracht, de wendbaarheid en de liefde spatten uit het boek. Hoelang gaat papa nog gestorven zijn? kan zonder twijfel troost bieden aan lotgenoten en ook een houvast zijn voor eenieder die steun wil bieden.
De columns worden doorheen het boek aangevuld met tekeningen van Randall Casaer. Deze vormen een zeer mooie aanvulling bij de columns. Ik zou ze even broos willen noemen. Een prachtig boek vol van droefheid, herinneringen, Liefde en hoop.
Veel sterkte en een warme knuffel voor Hannelore, Hoppe en Polly! Ik geef dit boek 5 pure sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
