"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Hond vermist

Dinsdag, 18 mei, 2021

Geschreven door: Kate Spicer
Artikel door: Patrice van Trigt

Een boek dat diverse emoties oproept

[Recensie] Als hondenliefhebber kijk ik altijd uit naar titels waar een viervoeter een hoofdrol speelt. Zo kwam ook dit boek onder mijn aandacht. Een mooi liefdesverhaal met een vrouw van ‘middelbare leeftijd’ in de hoofdrol spreekt deze vijftiger, mét hond, wel aan. Alle ingrediënten dus voor een paar uur heerlijk lezen.

Dat een huisdier een therapeutische werking kan hebben ondervindt Kate ook. Ze is op een keerpunt in haar leven waar het hoog tijd is voor verandering. Het leventje van de Londense journaliste is niet bepaald geweldig. Ze drinkt overmatig, gebruikt drugs en ook in de liefde kan het beter. Alles is middelmatig en dat moet anders. Kate denkt dat een hond, de onvoorwaardelijke vriendschap en liefde die daarbij komt kijken, een stap in de goede richting is. Ze besluit er eentje te adopteren.

De komst van Wolfy brengt in eerste instantie subtiele veranderingen met zich mee. De verantwoording voor een hond kan ook niet onopgemerkt voorbijgaan. Omdat er nogal wat aan Kate’s leven mankeert heeft het tijd nodig maar het is duidelijk dat ze meteen al enorm aan hem gehecht is. Wolfy blijkt dé reden om zichzelf én haar leven inhoudelijk te veranderen. Maar dan verdwijnt de hond. Kate is wanhopig en laat geen kans onbenut hem te vinden. Met hem is meteen al het goede in haar leven verdwenen.

Hond vermist is een boek dat diverse emoties bij me oproept. De meest opvallende is dat ik na het lezen van dit boek eigenlijk niet weet of ik Kate nu wel of niet sympathiek moet vinden. Haar bagage is dusdanig, dat zij niet bepaald de meest stabiele persoon is om voor een hond te zorgen. Daarbij is haar manier van doen en laten minstens twijfelachtig. Na het lezen werd het me pas duidelijk dat het boek autobiografisch is. Dat zorgde eerder voor ongeloof als een bevestiging. Ik had er moeite mee bepaalde zaken aan de realiteit te koppelen maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.

Boekenkrant

De titel doet vermoeden dat je een verhaal gaat lezen met een hoofdrol voor de hond. Maar dat is niet zo. Het boek gaat over Kate. Haar zoektocht naar Wolfy is een ingang om haar beter te leren kennen in plaats van dat je iets wezenlijks over de hond leert of vanuit zijn perspectief te lezen krijgt. Daar het autobiografisch is kán dat natuurlijk ook niet maar het zou wel leuk(er) zijn geweest en het verhaal uit het slob trekken. Want dat heeft het wel nodig. Hond vermist is vooral traag, niet echt boeiend en langdradig. Ik kon het gemakkelijk wegleggen, vergat het zelfs met enige regelmaat te lezen en het pakte me maar niet. Het ‘mysterie van de relatie tussen mens en hond’ en ‘een liefdesverhaal’ waarover gesproken wordt komen naar mijn mening totaal niet aan de orde. Heel eerlijk gezegd had Wolfy alles kunnen zijn: een dier, een mens, een ding. Het is niet echt relevant voor het verhaal. Ook in het tweede stuk van het boek, waarin een grote omslag plaatsvindt, komt het allemaal niet uit de verf. Het is het allemaal nét niet. De zoektocht naar Wolfy is ondergeschikt aan de zoektocht van Kate naar zichzelf. En dan moet je óf je verwachting 180 graden bijstellen of het boek opnieuw gaan lezen en het idee van een verhaal over de hond loslaten. In mijn geval bleek geen van twee de oplossing.

In een notendop is dit boek een persoonlijk relaas dat naar mijn mening niet echt onderscheidend is. Ieder mens kent wel een moment in het leven waar een omslag of verandering plaatsvindt, daar draait het hele leven toch om? Ik vond het verhaal van Kate totaal niet origineel of bijzonder genoeg om daar een boek over te lezen, al onderschat ik echt de impact van de beschreven periode niet. Als het vooral over Wolfy zou zijn gegaan was dat waarschijnlijk heel anders. Want Kate Spicer bezit volgens mij wel de humor en het reflecterend vermogen om vanuit dat perspectief iets leuks op papier te zetten. Voor dit boek kan ik alleen maar de conclusie trekken dat het een teleurstelling is. Met pijn en moeite kom ik aan 1,5 ster. Op alle fronten een teleurstellend boek. Jammer.

Eerder verschenen op Perfecte Buren