Verknipte geesten teisteren het Noorse platteland
Is een thriller van meer dan tien jaar geleden nog te lezen in dit tijdperk? Of komen ze verouderd over? Honingval wijst uit dat sommige boeken tijdvast zijn.
[Recensie] Het is warm in Honingval. Zo’n benauwde, drukkende hitte. Dag in dag uit hangt er een verstikkende deken van warmte over het Noorse platteland, waar het verhaal zich afspeelt. Zelfs de wind is warm. Voeg dit bij de haveloze huizen waarin de hoofdpersonen wonen, met afbladderende kozijnen, overwoekerde tuinen en aanrechten vol aangekoekte vaat, en de sfeer staat.
In deze setting moet hoofdinspecteur Cato Isaksen, net terug van zes weken ziekteverlof, de verdwijning van een zevenjarig jongetje onderzoeken. Tijdens zijn afwezigheid is zijn team versterkt met een nieuwe medewerker, Marian Dahle. Zonder zijn medeweten aangesteld. Vrouw. Jong. Eigen mening. Grote mond. Dat is dus vragen om wrijving. Helaas moet hij met haar samenwerken aan deze verdwijningszaak. Als dan blijkt dat zij niet alleen irritant, maar ook een goede rechercheur is, is dat voor hem alleen maar reden om nog meer een hekel aan haar te krijgen.
Het verdwenen jochie is voor het laatst gezien aan het eind van een doodlopende weg, waar een alleenstaande, contactgestoorde oude vrouw woont. Zij is de laatste die hem in leven heeft gezien. Dat was net op de dag dat de ijswagen wekelijks bij haar in de tuin keert omdat zijn ronde erop zit.
Kort daarop wordt de vriendin van de chauffeur van de ijswagen dood gevonden. Aangereden en voor dood achtergelaten, maar met verwondingen die niet door een aanrijding veroorzaakt zijn. Het vermoeden rijst dat er verband bestaat tussen de verdwijning van het jongetje en de moord op de vrouw.
De chauffeur van de ijswagen lijkt er meer van te weten, net als de gestoorde vrouw aan het eind van de doodlopende weg. Maar ook familieleden en buurtgenoten lijken dingen te weten of gezien te hebben. De labiele broer van de chauffeur bijvoorbeeld, zijn afgetobde moeder, en de bijdehandde buurmeisjes. Tot het eind blijft onduidelijk wie wat gedaan heeft en waarom. Dat maakt het verhaal spannend.
Manipulatie voor gevorderden
In Honingval worden veel personages opgevoerd, die niet allemaal uit de verf komen. De teamleden en kinderen van Cato Isaksen bijvoorbeeld, het blijven namen maar het worden geen mensen. Dat maakt het lastig voor de lezer om te onthouden wie wie is.
Dit minpuntje valt echter weg tegen de originele ontknoping. Leugens, dubbele agenda’s en manipulatie ten top. De ontknoping is te danken aan denkwerk van hoofdinspecteur Cato Isaksen en intuïtie van zijn zozeer gehate rechercheur Marian Dahle. Het feit dat zij samen deze zaak oplossen, zorgt voor wederzijds respect. Daarmee wordt niet alleen de misdaad ontrafeld, maar ook voor beiden een persoonlijke overwinning behaald. En dat is minstens zo belangrijk.
Ook een pluim voor de vertaalster: het boek is zo vertaald dat je als lezer niet in de gaten hebt dat het vertaald is.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
