"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

IJs

Vrijdag, 3 juni, 2016

Geschreven door: Koen D'haene
Artikel door: Peggy Van Aert

Nooit meer op dezelfde manier naar Bruce Springsteen luisteren

[Recensie] Koen D’haene (Wevelgem, 1964) schreef eerder zes jeugdromans, o.m. Gek van een eiland (2010) en De oversteek (2014). IJs is zijn eerste spannende roman voor volwassenen.

Voor de cover werd van slechts 2 kleuren gebruik gemaakt, blauw en wit. Een blauw hart, van ijs, op een laag maagdelijk witte sneeuw. Hoewel de cover zeer neutraal is gehouden, heeft deze weinig uitstraling. Het roept zeker geen misdaad of spanning op. Op basis van de cover kun je je geen voorstelling maken van het boek. Het doet denken aan kilte en koude enerzijds, romantiek anderzijds, maar ook niet meer dan dat. Leuk is wel dat ook op de achterflap de titel wordt herhaald, in dezelfde typografie. Dit zorgt voor een eenheid. De cover laat mij, ook na het lezen van het boek, een beetje op mijn honger zitten. Het is een mooie cover, maar daar blijft het dan ook bij.

Sarah studeert in Brussel. Ze heeft alle banden met haar pleegouders doorgeknipt en probeer alleen een nieuw leven op de bouwen. In een studentencafé leert ze de Zweed Mats kennen. Het is niet gemakkelijk om Mats voor haar te winnen, maar wanneer ze afstudeert lukt dit uiteindelijk toch. Vanaf dat moment zijn ze helemaal onafscheidelijk. Voordat Mats in Brussel was komen wonen had hij geprobeerd om in de Zwitserse Alpen een leven op te bouwen. Dit was jammer genoeg niet gelukt, maar hij vond het nog steeds een van de mooiste plaatsen waar hij ooit was geweest. Hij wil deze plek en schoonheid graag met Sarah delen. En in de vakantie vertrekken ze dan ook samen naar een afgelegen dorp in een vallei in Wallis. Het belooft een romantische vakantie te worden, met als hoogtepunt een trektocht naar de Dent Blanche en een overnachting in een afgelegen berghut. De tocht is voor de ervaren klimmer Mats een fluitje van een cent. Sarah daarentegen ziet af tijdens de moeilijke klim. Maar het idee aan de romantische nacht in de berghut helpt haar verder. En dan ineens staan ze voor de zeshoekige berghut. Ze hebben hun doel bereikt. Maar wanneer ze de deur van de hut opendoen, blijkt dat ze niet de enige aanwezigen zijn. Yvonne en Remse, een Nederlands koppel, zijn al in de hut aanwezig. Weg is de romantiek. Maar wat Sarah en Mats op dat moment nog niet weten is dat deze ontmoeting hun hele verdere leven zal veranderen. En meer nog, 18 jaar later worden ze verplicht om terug te keren naar de Dent.

De proloog van het boek, schept al onmiddellijk zeer hoge verwachtingen. Een ongeval in de bergen. Als lezer word je gelijk geconfronteerd met een aantal vragen. Wat is er gebeurd, zullen ze het overleven. De toon is gezet en het boek heeft je in zijn greep. Het boek speelt zich enerzijds af in de zomer van 1985, anderzijds in 2003. De auteur slaagt er op wonderbaarlijke wijze in om de verhaallijn van 1985 en die van 2003 naadloos in elkaar te laten overvloeien. Alleen al omwille van het verhaal op zich zijn deze 2 onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar de schrijfwijze benadrukt dit nog meer. Het ene moment beschrijft de auteur het verhaal in 1985, het andere moment zit je weer in 2003. Maar dit gebeurt op zo een natuurlijke wijze, dat je jezelf steeds midden in het verhaal bevindt.

Boekenkrant

Je wordt meegesleurd in de emoties van de hoofdpersonages. Beetje bij beetje leer je hun onderlinge relaties kennen. Met mondjesmaat onthult de auteur wat ze samen hebben meegemaakt. Hierdoor word je als lezer helemaal in het verhaal gezogen. Steeds opnieuw kreeg je nieuwe aanknopingspunten. Dit brengt een stroom van gedachten met zich mee. Je zit aan het boek vast en het laat je niet meer los. Je wil echt achterhalen wat er nu eigenlijk echt gebeurd is in 1985 en waarom Sarah zo verbitterd is.

Het laatste hoofdstuk, dat zich in 2015 afspeelt, staat jammer genoeg, in schril contrast met de rest van het boek. Hierin wordt in één klap alle spanning weggehaald. Dit hoofdstuk komt over als een los aanhangsel. Jammer.
Het is een meespelend, onvoorspelbaar verhaal. Een mooie romance blijkt helemaal anders uit te draaien. Je wordt als lezer mooi op het verkeerde been gezet. Ik kijk uit naar de volgende misdaadroman van Koen D’haene.

Wees ook gewaarschuwd, wanneer je het boek hebt gelezen, zal je nooit meer op dezelfde manier naar muziek van Bruce Springsteen luisteren.

“Now those memories come back to haunt me, they haunt me like a curse” – Bruce Springsteen – The River.

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur: