Eindhoven is ver weg.’
John Lennon was een cultureel fenomeen dat na zijn vroege dood op veertigjarige leeftijd in 1980 alleen maar aan glans gewonnen heeft. Alles wat over hem geschreven wordt, trekt de aandacht, dus zeker de bewering dat iemand de zoon van de beroemde popmusicus is. Het is een origineel en tegelijk alledaags thema dat Roel Smits aansnijdt. Wie weet zeker dat hij of zij het kind is van zijn vader? Het schijnt dat er meer nakomelingen zijn met een andere biologische vader dan gedacht.
De veertigjarige Chris de Soete heeft onlangs van zijn moeder op haar sterfbed gehoord dat zij wel eens met John Lennon naar bed is geweest. In de beginjaren van haar huwelijk verdween ze regelmatig een paar weken naar Londen. Het waren de jaren zestig, de tijd van love and peace, en John Lennon wist daar wel raad mee.
Chris is een burgerman uit Eindhoven met een wetenschappelijke baan en een gezin, maar na een conferentie in Londen kan hij zich er niet toe zetten om naar Eindhoven terug te reizen. De verleiding om de uitspraak van zijn moeder te onderzoeken is te groot. Zijn gezicht lijkt ook wel erg op dat van de popmusicus. Met allerlei handboeken en biografieën over John Lennon zit hij op de stoep voor het huis waar Lennon heeft gewoond en waar hij mogelijk verwekt is. Hij wordt binnengehaald door Maggie, een labiele en aanhankelijke pensioneigenaresse die haar klanten graag verwent, ook in seksuele zin. Als Maggie later is opgenomen in een inrichting krijgt Chris ook een affaire met haar vijftienjarige, eenzame dochter Tracey.
Chris heeft dan al de nodige mensen gepolst, onder wie Jim Dawes in Liverpool die beweert dat hij veel optrok met Lennon en bijna één van de Beatles was geweest. De verteller geeft een fraaie schets van de oudere man die met uppers zijn dagen leefbaar houdt en die tijdens het gesprek vooral antwoord geeft op zijn eigen vragen en niet die van Chris.
‘Meisjesonderbroekjes naar beneden trekken doe je niet. Dat is niet netjes, dat is niet aardig. Jullie zitten maar te tobben over het klimaat en die gletsjers en de financiële markten, maar over het leven weten jullie geen bal. Ik heb Johnny appels leren jatten.’
Verschillende personages zoals Jim Dawes krijgen in het boek eigen ruimte om hun verhouding met John Lennon uit de doeken te doen. Zo spreekt hij in Londen ook met een Griek die samen met de popmusicus experimentele muzikale projecten uitvoerde in de tijd dat hij al met Yoko Ono was. De Amerikaanse psychotherapeute Katherine gaat echter onevenredig lang door over haar ervaringen als de vroegere Tarotlezeres van Yoko Ono en minnares van John Lennon. De spanningsboog wordt hierdoor wel erg opgerekt
Zijn elfjarige dochter Rebecca houdt Chris bij de les. Zij probeert hem vanuit Eindhoven op allerlei manieren te helpen. De e-mails die zij naar haar vader stuurt met informatie over John Lennon klinken levensecht. Ze begint haar eerste mail als volgt: ‘Hoi papa, zoals je ziet heb ik nu ook mail!! Ik heb een account genomen bij live.nl, dat is van Microsoft en gratis.’
John Lennon zelf komt naar voren als een groot kind met twee linkerhanden, die blij is als hij in een winkel een boodschap heeft gedaan, maar verder absoluut niet zelfredzaam is en de hele dag stoned is. Yoko Ono, die zeven jaar ouder is dan Lennon, wordt afgeschilderd als een heerszuchtige tante.
Het verhaal raakt van de rails als Chris Katherine ontmoet. De verhouding die zich tussen de twee ontwikkelt is warrig en niet overtuigend. Chris stoot haar af en probeert zich tegelijk naar zich toe te trekken [begrijp ik het zo goed?] en lijkt zijn missie vergeten. Zijn basis in Eindhoven raakt uit het zicht, terwijl Chris toch niet, zoals in zijn verhouding met Tracey, onder invloed van smartdrugs verkeert,
Het idee achter De zoon van John Lennon wordt in eerste instantie aardig uitgewerkt, maar ik moest ten slotte vaststellen dat de latere ontwikkeling gezocht is en daardoor teleurstelt.
—
Eerder verschenen op Recensieweb
