Eenzaam bestaan
[Recensie] Jean-Louis Fournier was programmamaker bij de Franse tv en werd later ook auteur. In dit boek(je) beschrijft hij zijn ervaringen als weduwnaar in korte en daarom krachtige zinnen zoals deze: “Weduwnaar is een toepasselijk woord. Het bevat de elementen ‘wee’ en ‘naar’. En daar is meteen alles mee gezegd” (p. 11). Mooi gevonden, spits gezegd. Ik ben benieuwd naar het Franse origineel want het Franse woord voor weduwnaar is ‘veuf’. Hoe zou die woordspeling dan klinken?
Jean-Louis Fournier blikt in tal van losse notities terug op zijn leven waarin gaandeweg steeds meer mensen hem zijn ontvallen. Het voelt als in de steek gelaten, een gevoel dat nabestaanden zullen herkennen. Het diepe gevoel van verlatenheid kan op anderen overkomen als een verwijt aan de overledene maar het is een uiting van eenzaamheid.
De sfeer van dit boek is in al z’n beknoptheid tamelijk melancholiek; de schrijver weet het gevoel van verlatenheid goed over te brengen zoals in deze bewoordingen: “mijn angsten houden me gezelschap” (p. 22). Ogenschijnlijk zijn het kleine, alledaagse ervaringen die hij beschrijft, op zichzelf niet zo belangrijk maar ze illustreren wel de talrijke momenten waarop Jean-Louis zijn partner mist.
Dit boekje is een losse aaneenschakeling van menselijke belevenissen, ervaringen en overpeinzingen van iemand die lijdt aan het leven omdat degene die daarin zoveel betekende en er niet meer is.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
