Poëtische zinnen in een heerlijke fantasywereld
[Recensie] Illiyana is het eerste deel van ‘De laatste strijd’-trilogie. In dit deel maken we kennis met Illiyana. Een meisje dat opgroeit in een vissersgezin in Imbrië. Ze is anders dan alle inwoners van Imbrië. Ze heeft als enige een witte huid en rode haren, terwijl de Imbriërs een gebruinde huid hebben, donkere ogen en donkere haren. Ze voelt zich dan ook anders en vraagt ze af hoe het kan dat ze niet op haar ouders lijkt, terwijl ze op school heeft geleerd dat er zoiets bestaat als erfelijkheidsleer. Dat haar ouders er mee hebben ingestemd dat Illiyana door haar oom Xiandrei is uitgehuwelijkt aan een meisje uit een ander land maakt het allemaal nog verwarrender voor haar.
Als deze verloofde dan opeens, schijnbaar uit het niets, voor haar staat en Illiyana vertelt dat ze samen over een week Imbrië gaan verlaten om te trouwen, wordt Illiyana overrompeld door nog meer vragen. Vragen waar ze geen antwoorden op krijgt. Als Wenke, haar verloofde, en Iliyana op een avond uitgaan, worden ze achterna gezeten door een stel afgrijselijke monsters. Voor Wenke het teken dat ze Imbrië direct dienen te verlaten en niet pas over een week. Deze vlucht uit Imbrië is het begin van een gevaarlijke reis waar Illiyana steeds meer over zichzelf te weten komt, maar deze wetenschap zorgt voor nog veel meer vragen dan het antwoorden oplevert.
In deel 1 van deze trilogie maken we kennis met Illiyana. Ze woont in Imbrië met haar ouders en gaat naar school met haar vriendinnen Lieke, Hannelore, Evi, Lotte en Sanne. Ook heeft ze een beste vriend, die Seppe heet. Ze leidt een vrij normaal leven van een doorsnee tiener. Ze gaat uit, wordt verliefd, maar dat laatste heeft geen nut. Ze is uitgehuwelijkt aan Wenke, een meisje uit Steda, door haar oom Xiandrei. Als Wenke op een dag in Imbrië verschijnt om Illiyana mee te nemen naar Steda gebeuren er vreemde dingen. Illiyana hoort vreemde stemmen in haar hoofd. De stemmen spreken geen Imbries, maar toch kan Iliyana de stemmen verstaan. Als ze ’s avonds ook nog eens opgejaagd worden door een stel gruwelijke monsters, moeten Illiyana en Wenke Imbrië halsoverkop verlaten om naar Steda te vluchten. Eenmaal in Steda aangekomen, blijkt dit niet hun eindbestemming. Liourain, het vergeten land, is de eindbestemming. Wat volgt is een avontuurlijke reis door een wonderlijk landschap met al even wonderlijke bewoners.
Arwen Mannens heeft met haar eerste deel in ‘De laatste strijd”-trilogie een verrassend boek geschreven. Het verhaal wordt in meerdere perspectieven verteld door onder andere Illiyana en op momenten dat ze in gedachten is, maakt de schrijfster gebruik van cursieve letters, zodat de lezer het heden en de gedachtegangen van Illiyana van elkaar kan onderscheiden.
Daarnaast heeft ze een eigen taal gecreëerd voor de Liourainen en de Stedanen. In het begin was dat erg onrustig lezen, omdat er stukken van het verhaal in een van deze talen geschreven werden. De vertaling stond gelukkig direct onderaan dezelfde pagina en na een tijdje ging de beweging van tekst naar vertaling wat meer vanzelfsprekend. In het begin haalde het de vaart er behoorlijk uit. Sowieso had ik moeite met in het verhaal komen. Het eerste hoofdstuk heb ik herlezen om aan de stijl van de schrijfster gewend te raken. Nadat ik er aan gewend geraakt was, werd het verhaal makkelijker te lezen en steeds fascinerender en spannender.
Ze heeft originele karakters gecreëerd, intrigerende zoektochten en met haar soms poëtische zinnen een heerlijke fantasywereld geschapen. Op het einde baalde ik toch wel dat het boek uit was. Naarmate het einde naderde werd het boek steeds beter. Het maakt dat ik in elk geval nieuwsgierig ben geworden naar deel 2, Rheya.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
