Communiceren kan lastig zijn
[Recensie] Nova kijkt ontzettend uit naar de lancering van de Challenger. Ze is net als haar zus Bridget gek op astronomie, ze zou graag de ruimte willen verkennen! Bridget is alleen weggelopen en Nova is nu bij een nieuw pleeggezin geplaatst, maar Bridget had beloofd dat ze er zou zijn tijdens de lancering. Nova vindt het lastig om te communiceren met anderen, maar met haar zus kan ze het heel goed vinden en wanneer ze de dagen aftelt, hoopt ze meer en meer dat haar zus weer bij haar zal zijn.
Middle Grade verhalen spreken me al snel aan, aangezien ik het perspectief vanuit een kind heel puur en oprecht vind. In de ruimte is het stil gaf me meteen het idee dat dit ook een geweldig boek is, aangezien dit verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een meisje met autisme. Hier heb ik eerlijk gezegd weinig over gelezen (hoewel ik een paar mensen kennen die verschillende vormen van autisme hebben), dus dit boek wilde ik graag een kans geven. Zou dit boek de tranentrekker zijn waar ik op hoopte?
Een boek schrijven over een meisje met autisme is een enorme opgave. Autisme is namelijk erg breed en mensen met autisme verschillen zelfs van mening over de benaming van het hebben van autisme. De een vindt het prima op autist genoemd te worden, terwijl de ander juist wil horen dat hij/zij autisme heeft, niet dat hij/zij het is. Nova is een meisje met een heftige vorm van autisme (hier bedoel ik bij dat ze non-verbaal is, andere aspecten die ik benoem passen juist bij het autisme-spectrum wat past bij veel mensen die autisme hebben). Communiceren is voor haar heel lastig, zeker omdat ze nauwelijks kan praten en ze vindt het moeilijk om veel prikkels een plekje te geven. Mensen met autisme die non-verbaal zijn hebben weinig manieren om hun verhaal te doen, maar Nicole Panteleakos heeft dat zeker goed gedaan. Nicole Panteleakos heeft zelf ook een vorm van autisme, dus het is een boek waar zij naar eigen ervaring inspiratie uit haalt. Nova reageert af en toe heel fel en tegendraads (wat als buitenstaander wellicht vreemd aanvoelt), maar door de gedachtegang van Nova begrijp je haar wel. In haar hoofd kan ze alles wel verwoorden, maar het echt zeggen lukt niet. Het geeft je echt een nieuwe visie over kinderen met autisme, het zorgt voor begrip en is daardoor ook vrij leerzaam.
De personages wisten me ook erg aan te spreken. Nova’s zus is op sommige punten wat rebels, maar ze houdt zielsveel van haar zusje en weet altijd over haar te waken. Ook het pleeggezin van Nova is heel liefdevol en weet geduldig te zijn wanneer Nova het allemaal niet meer trekt. Nova zit in een klas voor speciaal onderwijs, waar je ook vele verschillende kinderen voorbij ziet komen. Vooral de brieven die Nova naar haar zus stuurt zijn echt hartverscheurend mooi. Anderen zeggen dat het maar gekrabbel is, maar Nova zelf ziet in haar brieven de boodschap die ze naar Bridget wil sturen.
Daarbij vindt dit verhaal plaats na de eerste maanlanding, waardoor je in een andere tijdsgeest terecht komt. In die periode werd autisme haast gezien als achterlijk, maar door de jaren heen is de benaming (en de vormen van autisme) veranderd. Het is heftig om te zien hoe er zo wordt neergekeken op Nova, het is maar goed dat er nu veel meer hulp wordt geboden aan kinderen met een vorm van autisme. Tot slot vond ik het einde ontzettend sterk, en moest ik er even van bijkomen. Om mijn vriendin te citeren: ‘Volgens mij heb jij een dikke knuffel nodig na dit boek’. In de ruimte is het stil is een ontroerend verhaal vanuit een bijzonder perspectief waar je veel van opsteekt, maar waarbij je zeker wat tissues bij nodig heeft.
—
Voor het eerst verschenen op Nerdy geeky fanboy
