‘Een
jaar of vijf geleden kreeg ik het idee voor mijn eerste boek, Nachtschade. Ik schreef vroeger op
school al allerlei verhalen. Daar heb ik nooit zoveel mee gedaan. Ik had nog
zoveel andere hobby’s, zoals schoonspringen en motorrijden. Dat schrijven begon
enkele jaren terug pas goed te kriebelen. Toen dacht ik, dat ga ik gewoon doen.
Het verhaal is puur fantasie. Ik kwam op het idee door een mix van twee
gedachten. De een was een documentaire over vrouwenhandel in Joegoslavië. Dat
intrigeerde me. De tweede gedachte ontstond toen ik bij toeval terecht kwam in
het Yab-Yum museum in Amsterdam [lacht een beetje beschaamd]. Ik dacht dat het
leuk zou zijn om die twee zaken met elkaar te combineren. Daar ben ik mee gaan
stoeien. Gaandeweg ontstond het verhaal. Qua vorm heb ik de flashback methode gebruikt.
Dat vind ik zelf prettig om te lezen. Iemand als Camilla Lackberg doet dat ook,
net als Åsa Larsson. Dingen uit het verleden; dat levens met elkaar samen komen
door een gebeurtenis waar je op dat moment niet bij stilstaat en zoveel gevolg
voor de rest van je leven heeft, dat vind ik leuk. Hoe ik op dat idee van de
twee zussen kwam? Ik heb zelf geen zus, als je dat bedoelt, haha. Nee, het is
meer dat ik Carmen niet voor me zag als werkzaam in zo’n bordeel. Hoe kon ik
ervoor zorgen dat het haar toch raakt? Dan moet het gaan om iemand die dichtbij
haar staat. Vandaar dat ik voor haar een zus verzon, die al die ellende moet
ondergaan. Je kunt heel snel oordelen over mensen, maar er zit altijd een
verhaal achter. Soms kan een bepaald vervelend gedrag voortkomen uit iets
waarvan als je dat zou weten je er heel anders tegen aan zou kijken. Dat geldt
zeker ook voor de mannelijke hoofdpersonen. Toen ik dat eerste boek ging
schrijven had ik geen vast plan hoe je zoiets opbouwt en dergelijke. Het is
allemaal gaandeweg ontstaan. Dat is bij mijn nieuwe boek wel anders.’
jaar of vijf geleden kreeg ik het idee voor mijn eerste boek, Nachtschade. Ik schreef vroeger op
school al allerlei verhalen. Daar heb ik nooit zoveel mee gedaan. Ik had nog
zoveel andere hobby’s, zoals schoonspringen en motorrijden. Dat schrijven begon
enkele jaren terug pas goed te kriebelen. Toen dacht ik, dat ga ik gewoon doen.
Het verhaal is puur fantasie. Ik kwam op het idee door een mix van twee
gedachten. De een was een documentaire over vrouwenhandel in Joegoslavië. Dat
intrigeerde me. De tweede gedachte ontstond toen ik bij toeval terecht kwam in
het Yab-Yum museum in Amsterdam [lacht een beetje beschaamd]. Ik dacht dat het
leuk zou zijn om die twee zaken met elkaar te combineren. Daar ben ik mee gaan
stoeien. Gaandeweg ontstond het verhaal. Qua vorm heb ik de flashback methode gebruikt.
Dat vind ik zelf prettig om te lezen. Iemand als Camilla Lackberg doet dat ook,
net als Åsa Larsson. Dingen uit het verleden; dat levens met elkaar samen komen
door een gebeurtenis waar je op dat moment niet bij stilstaat en zoveel gevolg
voor de rest van je leven heeft, dat vind ik leuk. Hoe ik op dat idee van de
twee zussen kwam? Ik heb zelf geen zus, als je dat bedoelt, haha. Nee, het is
meer dat ik Carmen niet voor me zag als werkzaam in zo’n bordeel. Hoe kon ik
ervoor zorgen dat het haar toch raakt? Dan moet het gaan om iemand die dichtbij
haar staat. Vandaar dat ik voor haar een zus verzon, die al die ellende moet
ondergaan. Je kunt heel snel oordelen over mensen, maar er zit altijd een
verhaal achter. Soms kan een bepaald vervelend gedrag voortkomen uit iets
waarvan als je dat zou weten je er heel anders tegen aan zou kijken. Dat geldt
zeker ook voor de mannelijke hoofdpersonen. Toen ik dat eerste boek ging
schrijven had ik geen vast plan hoe je zoiets opbouwt en dergelijke. Het is
allemaal gaandeweg ontstaan. Dat is bij mijn nieuwe boek wel anders.’
Aan
het woord is Angelique van der Bijl. We zitten op een prachtig plekje boven op
een heuvel in de Italiaanse Marken. Alleen het geluid van kwetterende vogels en
ruisende bomen is hier te horen. Verder heerst er een serene rust. Binnenkort
verschijnt Angelique’s tweede boek Het Weeskind
van Haamstede. Ten tijde van het interview legt ze hier de laatste hand aan
het manuscript. Erg dankbaar ben ik voor het feit dat ze toestemt om haar even
in dat proces te storen met een interview.
het woord is Angelique van der Bijl. We zitten op een prachtig plekje boven op
een heuvel in de Italiaanse Marken. Alleen het geluid van kwetterende vogels en
ruisende bomen is hier te horen. Verder heerst er een serene rust. Binnenkort
verschijnt Angelique’s tweede boek Het Weeskind
van Haamstede. Ten tijde van het interview legt ze hier de laatste hand aan
het manuscript. Erg dankbaar ben ik voor het feit dat ze toestemt om haar even
in dat proces te storen met een interview.
Angelique:’
ik ben geboren en getogen in Brabant als jongste meisje met twee oudere broers.
Een heel leuk, warm gezin uit een klein dorpje. Ik woon nog steeds in die
buurt. Als alles goed gaat, sta je daar niet zo bij stil. Als je ouder wordt
zie je dat het ook anders kan, dat niet overal kinderen een fijne jeugd hebben.
Daar schrik je dan van. Middelbare school begonnen op het VWO, maar dat was
iets te hoog gegrepen. Vervolgens naar de HAVO. Dat ging prima. Daarna HBO,
sport en economie. Marketing gecombineerd met sportzaken. Ik was toen al
fanatiek met dat schoonspringen. Maar toen ik afstudeerde, ben ik direct in de hoogwerker
branche terecht gekomen. Daar werk ik nu alweer tien jaar. Had niks met sport
te maken, hahaha. Maar dit bevalt gewoon heel erg goed. Vanuit huis ging ik
samenwonen toen ik 26 was. Na een jaar of vijf, zes ging het uit en ben ik in
dat huis blijven wonen. Ik werk fulltime, dus schrijven moet daarnaast
gebeuren. Ik doe dat het liefste ‘s ochtends. Ik ben een echt ochtendmens. Dan
sta ik vroeg op en ga twee uurtjes schrijven voor ik naar mijn werk ga. In het
weekend is ook één dag daarvoor gereserveerd. Nu ik alleen ben, gaat dat prima.’
ik ben geboren en getogen in Brabant als jongste meisje met twee oudere broers.
Een heel leuk, warm gezin uit een klein dorpje. Ik woon nog steeds in die
buurt. Als alles goed gaat, sta je daar niet zo bij stil. Als je ouder wordt
zie je dat het ook anders kan, dat niet overal kinderen een fijne jeugd hebben.
Daar schrik je dan van. Middelbare school begonnen op het VWO, maar dat was
iets te hoog gegrepen. Vervolgens naar de HAVO. Dat ging prima. Daarna HBO,
sport en economie. Marketing gecombineerd met sportzaken. Ik was toen al
fanatiek met dat schoonspringen. Maar toen ik afstudeerde, ben ik direct in de hoogwerker
branche terecht gekomen. Daar werk ik nu alweer tien jaar. Had niks met sport
te maken, hahaha. Maar dit bevalt gewoon heel erg goed. Vanuit huis ging ik
samenwonen toen ik 26 was. Na een jaar of vijf, zes ging het uit en ben ik in
dat huis blijven wonen. Ik werk fulltime, dus schrijven moet daarnaast
gebeuren. Ik doe dat het liefste ‘s ochtends. Ik ben een echt ochtendmens. Dan
sta ik vroeg op en ga twee uurtjes schrijven voor ik naar mijn werk ga. In het
weekend is ook één dag daarvoor gereserveerd. Nu ik alleen ben, gaat dat prima.’
Roelant:
‘Als ik snel reken valt dat beginnen met schrijven samen met die relatiebreuk,
klopt dat?’
‘Als ik snel reken valt dat beginnen met schrijven samen met die relatiebreuk,
klopt dat?’
Angelique,
weifelend: ‘Tja, het is natuurlijk niet de aanleiding, maar wel het moment dat
je de tijd aan jezelf hebt. Dan ga je nadenken over wat je echt wil gaan doen.
Dat schoonspringen heb ik vrij lang erg fanatiek gedaan. Na mijn 30-ste ging ik
dat ook minder doen. Dan komt er ruimte voor andere dingen. Voor schrijven dus.
Ik hou van regelmaat; structuur vind ik belangrijk. Alles netjes en plannen.
Niet alleen bij het schrijven maar ook bij je huis opruimen en dergelijke. Hoewel
ik erg van feestjes en festivals houd, ga ik daarnaast niet veel uit. Af en toe
na mijn werk fitnessen; en op vrijdagavond schoonspringen. Lekker trainen en
daarna stappen. Het liefst ga ik dan naar livemuziek. Heerlijk al die bandjes.
Mijn broer speelt ook in een leuk bandje. Daar kan ik erg van genieten.
weifelend: ‘Tja, het is natuurlijk niet de aanleiding, maar wel het moment dat
je de tijd aan jezelf hebt. Dan ga je nadenken over wat je echt wil gaan doen.
Dat schoonspringen heb ik vrij lang erg fanatiek gedaan. Na mijn 30-ste ging ik
dat ook minder doen. Dan komt er ruimte voor andere dingen. Voor schrijven dus.
Ik hou van regelmaat; structuur vind ik belangrijk. Alles netjes en plannen.
Niet alleen bij het schrijven maar ook bij je huis opruimen en dergelijke. Hoewel
ik erg van feestjes en festivals houd, ga ik daarnaast niet veel uit. Af en toe
na mijn werk fitnessen; en op vrijdagavond schoonspringen. Lekker trainen en
daarna stappen. Het liefst ga ik dan naar livemuziek. Heerlijk al die bandjes.
Mijn broer speelt ook in een leuk bandje. Daar kan ik erg van genieten.
‘Mijn
nieuwe boek, Het Weeskind van Haamstede,
is een psychologische thriller. De hebzucht van twee families die tegenover
elkaar komen te staan, staat hier centraal. Die hebzucht is zelfs zo groot dat
ze zelfs over lijken gaan. De hoofdpersoon is een vrouw van rond de dertig.
Haar moeder is een van de familieleden van de andere tak. Het lijkt erop dat de
schoonfamilie haar iets heeft aangedaan. Als zij daarin gaat graven, blijkt dat
die familievete al dertig jaar terug gaat. Prompt wordt ze tegengewerkt, want
ze willen niet dat die beerput open gaat. Hebzucht vind ik zelf een intrigerend
onderwerp. Macht ook. Daar doen de mensen heel veel voor. Zo’n honger naar almaar
groter en meer heb ik zelf niet. Ik ben erg tevreden hoe het nu gaat. Vraag je
me naar hoe ik mijn leven voorstel over vijf jaar dan kom ik uit op nog twee,
misschien drie boeken schrijven. Wonen blijf ik in dezelfde omgeving doen. Ik
voel me daar thuis. Ik vind het heerlijk wat ik doe; dat moet ook zo blijven.
Zo sta ik er ook wel in. Ik heb helemaal geen must van: ik moet dit, of ik moet
dat. Nee. Schrijven is mijn hobby en dat is al verder gekomen dan ik gedacht
had. Alles wat komt, vind ik gewoon leuk. Dat geeft mij een lekker gevoel.’
nieuwe boek, Het Weeskind van Haamstede,
is een psychologische thriller. De hebzucht van twee families die tegenover
elkaar komen te staan, staat hier centraal. Die hebzucht is zelfs zo groot dat
ze zelfs over lijken gaan. De hoofdpersoon is een vrouw van rond de dertig.
Haar moeder is een van de familieleden van de andere tak. Het lijkt erop dat de
schoonfamilie haar iets heeft aangedaan. Als zij daarin gaat graven, blijkt dat
die familievete al dertig jaar terug gaat. Prompt wordt ze tegengewerkt, want
ze willen niet dat die beerput open gaat. Hebzucht vind ik zelf een intrigerend
onderwerp. Macht ook. Daar doen de mensen heel veel voor. Zo’n honger naar almaar
groter en meer heb ik zelf niet. Ik ben erg tevreden hoe het nu gaat. Vraag je
me naar hoe ik mijn leven voorstel over vijf jaar dan kom ik uit op nog twee,
misschien drie boeken schrijven. Wonen blijf ik in dezelfde omgeving doen. Ik
voel me daar thuis. Ik vind het heerlijk wat ik doe; dat moet ook zo blijven.
Zo sta ik er ook wel in. Ik heb helemaal geen must van: ik moet dit, of ik moet
dat. Nee. Schrijven is mijn hobby en dat is al verder gekomen dan ik gedacht
had. Alles wat komt, vind ik gewoon leuk. Dat geeft mij een lekker gevoel.’
Dank
je wel voor dit gezellige interview!
je wel voor dit gezellige interview!
Roelant
de By – vliegende reporter voor De Perfecte Buren
de By – vliegende reporter voor De Perfecte Buren
Lees HIER de recensie van ‘Nachtschade’.
Binnenkort de recensie van ‘Het weeskind van Haamstede’ hier op de blog. Vanaf 8 februari is het boek verkrijgbaar.
Binnenkort de recensie van ‘Het weeskind van Haamstede’ hier op de blog. Vanaf 8 februari is het boek verkrijgbaar.
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
