Wie is Ellen?
Ellen is een bezig bijtje! Ik ben van nature druk en sociaal, een kletskop, een moeder die vol overgave probeert te moederen, een chaoot met een opgeruimd-huis-obsessie, met liefde voor gezelligheid, familie, vrienden, eten en wijn. Ik vind mijn rust in schrijven, lezen en muziek.
Weet je nog op welke leeftijd je jezelf betrapte op het schrijven? En weet je ook nog wat dat was?
Toen ik mijn scriptie schreef voor de pabo, dat vond ik leuk om te doen. Ik kreeg mijn schrijverscontract bij Ellessy op mijn 26ste. Ik weet niet of dat oud of jong is… Ik was in ieder geval geen schrijvend kind, daar had ik toen de rust nog niet voor denk ik.
Van oorsprong ben je docent. Ben je dan extra gevoelig voor de taalverandering die gaande is? Hoe ga je daar mee om?
Ik ben gevoelig voor die vreselijke fouten die erin sluipen, vooral onder jongeren. ‘Me moeder…’ of ‘vertel is…’. Daar kan ik me heel erg aan storen, ook in blogs bijvoorbeeld. Of nergens hoofdletters, komma’s of punten gebruiken. Niet iedereen is goed in taal en ik zal er ook nooit om zeuren, maar ik vind het zo slordig! Daarnaast vind ik die bloedirritante rappertjes, met hun idiote teksten en rare woorden, geen aanvulling op de taalontwikkeling (of de ontwikkeling in zijn algemeenheid) van de jeugd. Ik weet niet of dat is omdat ik van huis uit docent ben, misschien. Ik vind het wél weer positief dat de kids van nu bijna tweetalig zijn, voornamelijk door YouTube. Daar kun je van vinden wat je wil, maar mijn oudste is 5 en spreekt vloeiend Engels. Ik kan dat alleen maar toejuichen.
Wat is jouw visie op het onderwijs vandaag de dag als het gaat om lezen en taal?
Ik heb altijd op het MBO gewerkt en daar wordt nu veel meer verwacht op het gebied van taal dan een aantal jaar geleden. Er worden meer eisen gesteld, de lat ligt hoger. Dat is een goede zaak, maar daar moet je dan ook de tijd en de middelen voor hebben. Als ik dat ga uitleggen ben ik nog wel even bezig, maar voor sommige leerlingen is de Nederlandse taal een hele klus. Ik ben in ieder geval altijd een voorstander geweest van véél lezen. Vooral op de basisschool. Kilometers maken, maar wél met boekjes die de kinderen leuk vinden. Of dat nou stripjes zijn of een dik boek van Jan Terlouw, dat maakt niks uit. Als ze maar plezier hebben in het lezen.
Je hebt een tijd op Curaçao gewoond. Hoe ben je daar terecht gekomen?
Via het werk van mijn man, hij is piloot.
Wat is voor jou het grootste verschil tussen het wonen in Nederland en op Curaçao?
Zonder mensen te willen kwetsen… Ik vind Nederland leuker dan Curacao. Dat is natuurlijk een mening en heel veel mensen zullen het daar niet mee eens zijn, maar zo heb ik het ervaren. Het is natuurlijk altijd heet, waar ik als drukbol met regelmaat last van had. Ik hou van de seizoenen en miste de afwisseling in het weer heel erg. Lekker even eruit lopen met de kids, of op de fiets bij iemand langs, het zijn dingen die daar niet zo goed kunnen. Ik heb gemerkt dat ik hou van Nederland, van het leven hier, van de vrijheid en alle mogelijkheden.
Mensen hier beseffen niet hoe goed we het hebben in dit land. Echt waar. Ik zag dat ook pas toen ik hier niet meer woonde.
Als je op een tropisch eiland woont, heb je dan nog reislust genoeg om op vakantie te gaan?
Oh ja, want een tropisch eiland was nooit mijn ultieme vakantie! Ik kan erg slecht bakken in de zon of de hele dag aan het zwembad zitten, ik wil dingen ondernemen. Dingen doen, zien, ontdekken. Toen we op Curacao woonden zijn we natuurlijk heel vaak terug naar Nederland gegaan op vakantie, maar we hebben ook een keer een rondrit door Florida gemaakt. Heel gaaf. Nu zijn er alweer genoeg reisplannen voor aankomend jaar. Geweldig!
Je hebt een jong gezin en een man die piloot is, een drukke agenda lijkt me. Hoe combineer je dat met schrijven?
Mijn man is vooralsnog nauwelijks thuis, dat wordt beter wanneer zijn vaste rooster in gaat in december. Ik ben dus bijna altijd alleen met de kinderen, dat is weleens druk ja. Het schrijven staat nu even op een lager pitje, helaas. Sky, Crash en de complete trilogie die uitkomt onder pseudoniem (deel 1 in december dit jaar) heb ik geschreven op Curacao. Sinds ik in Nederland woon heb ik heel weinig getypt, teveel afleiding denk ik en te weinig tijd. Op Curacao had ik veel minder te doen, daar schreef ik die 5 boeken in minder dan een jaar tijd.
Je bent sinds kort weer terug in Nederland. Wennen? Wat heb je tijdens de tropentijd het meeste gemist?
Nee, ik hoefde niet te wennen, het was absoluut thuiskomen en ik ben nog iedere dag happy dat we terug zijn. Ik mis mijn schoonouders, die wonen op Curacao, maar verder is het beter zo. Toen ik op Curacao woonde miste ik mijn familie en vrienden het meest. Mijn zussen kregen kinderen en één zus ging trouwen toen ik hoogzwanger op Curacao zat. Ik heb veel gemist en dat vond en vind ik heel jammer, maar nu zijn we weer samen en groeien onze kinderen samen op. Daar geniet ik ontzettend van. Mijn 2 boys zijn heel lief voor hun kleine nichtjes.
Wat is voor jou het ultieme van het moederschap?
Voor mij is het soms best lastig, want ik heb de kids natuurlijk áltijd om me heen. Even de deur uit of alleen boodschappen doen gaat niet, ze moeten overal mee naartoe of ik moet constant oppas regelen. Dat is weleens vermoeiend, maar het maakt onze band ook heel erg sterk. Mijn jongens zijn alles voor me, we zijn heel erg aan elkaar gehecht. Ja, mijn avond begint later, meestal zit ik pas rond 21.00u/21.30u op de bank, maar inmiddels hoort het gewoon bij mijn leven om de jongens in m’n eentje te verzorgen. Ik krijg heel veel liefde terug van ze. De oudste kan echt meekijken hoe ik mijn lippenstift op doe en dan zeggen ‘Mama, ik vind je zoooo mooi!’ Dan voel ik me een ware koningin. Het is onvoorwaardelijke liefde, dat is een heerlijk gevoel. (Daarnaast zou ik ze ook graag een keer vergeten in de supermarkt hoor, don’t get me wrong. Ik ben geen moeder bij wie alles altijd rozengeur en maneschijn is en ik ben daar naar andere moeders heel eerlijk over. Soms zijn kinderen gewoon strontvervelend en iedereen die anders beweert, liegt. )
Is er iets dat je aan andere moeders zou willen zeggen als het aankomt op werken en moederschap? Wat is jouw belangrijkste les geweest op dat vlak?
Soms moet je keuzes maken. Als je druk bent is het huis maar even wat minder schoon, of er staat een keer geen maaltijd op tafel met drie verschillende soorten groente. Ik heb ook moeten leren om dingen los te laten, want ik nam teveel hooi op mijn vork. Wilde alles tegelijk, terwijl het moeilijk viel te combineren. Ik ben in september gestopt met het lesgeven omdat ik de opvang niet goed rond kreeg, het gaf onrust. Ik heb goed overlegd met mijn man en familie, en ervoor gekozen mijn werk even stop te zetten. Het was een moeilijke keuze, want ik werk graag, ben een zelfstandige vrouw en wil niet afhankelijk zijn van mijn man. Aan de andere kant voelde het ook niet goed om te leuren met de kids. Kinderopvang, peuterspeelzaal, bso, vso… Wij zijn geen normaal, stabiel gezin. We zijn dit jaar geëmigreerd en Jeroen is weinig thuis, hij loopt in en uit zonder regelmaat. Ik vind mijn eigen carrière belangrijk, maar het welzijn van de kinderen staat voorop. Zij moeten rust en stabiliteit vinden hier in huis, en dat ben ik. Ze zijn nog zo jong. Ik besef dat dit een luxe is hoor, dat er veel gezinnen zijn waarin die keuze niet eens een keuze is.
Ik probeer nu meer ruimte te creëren om te schrijven en uiteindelijk wil ik mijn eigen uitgeverij opzetten. Een droom die wellicht gaat uitkomen, soms zorgen bepaalde keuzes ervoor dat er deuren opengaan voor je.
Hoe zag een schrijfdag op Curaçao er uit? Eerst een paar uur inspiratie opdoen aan het strand? 😉
Haha nee! Als ik íets deed op het strand, was het achter de kinderen aan rennen. Inspiratie opdoen…? Not really.
Een echte schrijfdag heb ik niet. Ik schrijf op de momenten dat de kinderen slapen of op school zitten. Ik ben een intuïtieve schrijver en dat is dan weleens lastig, want ik moet mijn ideeën met regelmaat parkeren tot ik tijd heb om weer achter de pc te gaan zitten. Het liefst schrijf ik ’s avonds.
Vertel eens iets over je debuut, ‘Vasthouden’?
Vasthouden schreef ik 6 jaar geleden, naar aanleiding van de vakantie met mijn zussen in Los Angeles en Las Vegas. Dat heb ik gebruikt in het boek. Het is een echte feelgood, geen drama, gewoon ontspannen lezen. Het is in alle opzichten een heel ander boek dan Ooit zal ik je weer zien, Sky en Crash. Meisjesachtiger.
Ik heb je boek ‘Sky’ mogen lezen en eerlijk is eerlijk, ik heb zo nu en dan toch wel even met tranen in m’n ogen gezeten. Wat is volgens jou zo bijzonder en aangrijpend aan dit verhaal?
Ik denk dat het meest bijzondere aan Sky is, dat het heel gewone mensen zijn, in een heel gewoon leven, met de nodige uitdagingen en hindernissen, net zoals iedereen. Het is een boek waarin er een aantal problemen van nu beschreven worden, problemen die wij allemaal herkennen. Die herkenbaarheid, plus dat de personages heel dichtbij ons staan, zorgt ervoor dat mensen het aangrijpend vinden. Het is alsof de hoofdpersonen bekenden van je zijn. Zo heb ik het ook bedoeld. Je moet écht met ze kunnen meeleven.
Bevat een van je boeken autobiografische elementen en zo ja, welke?
Ik schreef Sky toen mijn jongste, Miles, nog heel klein was. Eén van de passages, over een huilende Sky, scheef ik toen Miles lag te schreeuwen in de box naast me. Dat stukje zit vol frustratie van mezelf. In Vasthouden zitten ook veel elementen, maar dat heb ik niet allemaal zelf meegemaakt. Wel gezíen, in Los Angeles en Vegas. Verder geen autobiografische stukken, tot nu toe.
Je gaat heftige situaties niet uit de weg als het op je personages aankomt. Aangrijpende gebeurtenissen die een mensenleven behoorlijk kunnen beïnvloeden, wat wil je daarmee bereiken?
Daar denk ik eigenlijk niet echt over na als ik zoiets schrijf. Soms verras ik mezelf ook, dan had ik zo’n gebeurtenis niet in de planning zitten, maar bepaalden de personages dat het zo ging lopen. Het is niet echt zo dat ik er iets mee wil bereiken, maar ik hoop wel dat mijn boeken voor mensen herkenning bieden, of een vorm van troost. Ik probeer realistisch te blijven, mijn boeken zijn geen ver-van-je-bed-show. Sommige dingen kunnen iedereen overkomen.
Waar haal je je inspiratie vandaan?
Muziek en mensen om me heen. Ik kan de kleinste uitspraken gebruiken in mijn verhalen, dus wees gewaarschuwd HAHA!
Binnenkort komt je nieuwste boek ‘Crash’ uit. Kun je daar al iets over vertellen?
Crash is behoorlijk heftig, het heftigste boek tot nu toe. Het is absoluut geen feelgood, het is een keihard verhaal, maar ook romantisch en mooi. Ik heb zelf zitten janken tijdens het schrijven, dan weet je het wel hè…
Wat ik heel erg gaaf vind aan Crash, is dat er een soundtrack bij gemaakt is. Dat heeft een studente van het Rijn IJssel gedaan. Anouk van der Kemp. Anna, de ik-persoon in Crash, houdt heel erg van muziek. Zij zingt graag en speelt gitaar. Anouk is de real life Anna, met haar prachtige stem en gitaarspel. Het is echt ontzettend gaaf en het voegt heel veel toe. Ik ben heel trots dat mijn boek een complete soundtrack heeft. Bij ieder belangrijk stuk in het verhaal hoort een nummer. Het is echt uniek.
Crash is nu klaar, binnenkort komt het uit. Val je dan in een gat of ben je al met een nieuw boek bezig, hoe werkt dat bij jou?
Ik val wel eventjes in een gat ja, en moet echt afscheid nemen van personages. Dan ga ik twijfelen. Heb ik ze wel goed behandeld, verdienden ze niet meer? Heb ik hier goed aan gedaan, worden ze er gelukkig van? Alsof het echte mensen zijn, vrienden van me. Zo gaat dat ook een beetje, wanneer je maandenlang met die personages in je hoofd rondloopt. Ik kan snel daarna weer aan een nieuw verhaal beginnen, maar soms merk ik dat ik het liefst een vervolg schrijf op het boek daarvoor. Dan heb ik het dus nog niet losgelaten. Dat kost echt tijd.
Welk boek tot nu toe van jezelf is je favoriet? En waarom is dat?
Oei, dat is een moeilijke. ‘Ooit zal ik je weer zien’ was mijn doorbraak denk ik, dus dat voelt een beetje als mijn eerste “echte”. Daar kwamen fantastische en heel ontroerende reacties op. Sky bereikte een groter publiek en de reacties zijn even geweldig. Sky is belangrijk voor me omdat ik het schreef met enorme heimwee, en de personages heb ik daarom in Arnhem laten wonen. Tijdens het schrijven was ik thuis, dat was heerlijk. Toen ik daarna begon aan Crash, heb ik ze weer in Arnhem laten wonen. Dat voelde het allerbest! Crash is een groot project, met die soundtrack erbij. Ook een favoriet. Ik kan niet kiezen dus.
Zou je ook een kinderboek of een thriller kunnen schrijven denk je?
Ja hoor! Sterker nog, Crash is zo ongeveer een thriller en een kinderboek lijkt me ook geweldig. Ik ben 50 pagina’s ver in een dystopische young adult, die is ook erg gaaf, ik moet alleen weer even tijd maken om verder te gaan.
Lees je zelf ook en wat is het laatste boek waarbij jij de tranen in je ogen had staan?
Ik lees heel veel! Nadeel is dat ik zelf slecht te ontroeren ben… Het laatste boek waarbij dat wel gebeurde zal Crash dus zijn, maar dat was voornamelijk omdat de personages heel dicht bij me staan. Ik hoop dat andere mensen ook ontroerd zijn door het verhaal.
Je bent een familiemens? Wat is het ultieme familiegevoel voor jou?
Gewoon samen zijn. Drukte, rondrennende kinderen, lekkere hapjes, een wijntje erbij. Herinneringen ophalen. Gek doen met mijn zussen. Heerlijk.
Kies en licht toe: Pasta of aardappelen, Nederland of Curaçao, spanning of feelgood, casual of sjiek?
Pasta, zo veelzijdig!
Nederland! Geen twijfel. Ik ben gewoon een echte Nederlander.
Spanning en feelgood. Het liefst een combi!
Overdag casual, ’s avonds chique. Ik kan erg vrouwelijk zijn, in jurkjes en hakken, ik heb alleen weinig gelegenheden om zo gekleed te gaan. Dus momenteel is het voornamelijk: overdag casual, ’s avonds pyjama.
Stel dat je iemand mag/kan ontmoeten uit het heden of verleden. Wie zou dat zijn en waar zou je het graag over willen hebben?
Heden: Superman (Henry Cavill). De mooiste man (naast die van mezelf natuurlijk) op de wereld en mijn absolute inspiratie bij al mijn mannelijke hoofdpersonages. Ik zou ook weleens een biertje willen drinken met de broers Hemsworth. Alle drie. Ik zou het willen hebben over een verfilming van mijn boeken en of ze een rol willen spelen!
Nu een politiek correct antwoord: Barack en Michelle Obama.
Uit het verleden: Moeilijk… Ik zou mijn opa’s en oma’s willen laten zien hoe goed we terecht zijn gekomen allemaal en ze voorstellen aan hun 4 achterkleinkinderen. Dat zouden ze erg leuk vinden, denk ik.
Tot slot: Welke leeftijd tot nu toe zou je nog eens over willen doen? En waarom?
27! Het laatste jaar voor ik moeder werd. Mijn man en ik woonden in het centrum van Arnhem, mijn zussen woonden boven ons met hun partners (we hadden samen één groot pand) en we hadden voor mijn gevoel alle tijd van de wereld om leuke dingen te doen. We hebben heel veel gereisd dat jaar (New York, Miami, Vancouver, Seattle, Los Angeles, Las Vegas en we sloten het jaar weer af met oud en nieuw in New York) en ik had leuk werk en leuke collega’s. Mijn 28ste was ook geweldig, ik trouwde en werd moeder, maar als ik een jaar mocht overdoen, was het 2010.
Bedankt voor dit leuke interview!!!
Ellen, dank je wel voor de gezellige kletsmomenten en je openhartigheid. Heel veel succes met al je plannen en op korte termijn met de release van Crash. Hopelijk gaan we nog veel van lezen in de toekomst!
Patrice – Team De Perfecte Buren
Nieuwsgierig naar de boeken van Ellen? Lees hier mijn recensie van ‘Sky’.
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
