"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met......Jackie van Laren

Maandag, 18 januari, 2016

Geschreven door: Jackie van Laren
Artikel door: Roelant de By


Wie is Jackie van Laren?
Oef, wat een moeilijke vraag. Ik geloof niet dat Jackie van Laren een ander iemand is dan Jacqueline Remmers (de naam die in mijn paspoort staat), maar van Jacqueline Remmers weet ik ook nog steeds niet wie het nu helemaal is. Ik verwacht er een beetje zicht op te hebben tegen de tijd dat ik dood ben; zal ik bij je komen spoken om het eindresultaat dan alsnog mede te delen? (…daar kan ik me dus nu al grinnikend op verheugen; je kunt je afvragen of dat niet meteen meer dan genoeg over mij zegt?)


Zin, Lief en Ziel gaan onder andere over de wereld van muziek en dance. Hoever sta je daar zelf in? Het lijkt me niet simpel om zoiets te schrijven als je geen kennis van zaken hebt. Hoe ben je trouwens op het idee gekomen om daarover te schrijven? Vertel eens?
Ik ben eigenlijk helemaal geen enorme dancefanaat en ik ga nooit naar massale dancefeesten. Dat heeft dan weer niets met de muziek te maken maar komt omdat ik eigenlijk niet zo van grote groepen mensen hou.

Ik vind incidenteel een dancenummer heel leuk, maar zo zit mijn hele muzieksmaak in elkaar: ik vind in bijna ieder genre wel af en toe ineens iets heel leuk. Ik maak zelf al heel lang muziek, misschien komt het daardoor: ik luister altijd een beetje “door het nummer heen” en dan hoor je soms onder de productie als het ware het skelet van het liedje zitten, en dát vind ik dan mooi.

Toen ik vijftien was begonnen een paar middelbare schoolvrienden een bandje en ik mocht ook meedoen; ik mocht zingen. Ik kon er natuurlijk eerst geen hout van, maar ik heb ontzettend hard geoefend en ondertussen, dertig jaar later, vind ik het nog steeds heel erg leuk om in een band te zingen. Ik heb sindsdien natuurlijk vaak opgetreden en af en toe ook wat muziek opgenomen in de studio en het zingen gaat me volgens mij ondertussen best redelijk af, maar… voordat iemand zich het meest voor de hand liggende afvraagt: ik vond nou nooit dat ik het genoeg zou kunnen om er mijn werk van te willen maken. De werkomstandigheden zijn trouwens ook gewoon helemaal niet ideaal: je moet altijd maar op alle feestdagen werken, je eet vaak heel ongezond, je komt steeds laat thuis…

Het handige is alleen wel dat ik van alles weet als het gaat om optreden. Hoe het er achter de schermen aan toe gaat, wat erbij komt kijken om iets met muziek op een podium te doen, of wat je zo’n beetje allemaal moet doen om muziek op te nemen en te produceren. En juist dát aspect heb ik goed kunnen gebruiken bij het schrijven van de Q-serie.

De reden dat ik de dance-scene heb gekozen en niet garagerock, of voor mijn part een dweilorkest, is omdat dance een van Nederlands grootste exportproducten is. Het is best iets om trots op te zijn, het heeft internationale allure, en dj’s zijn gewoon de nieuwe superhelden.

Jackie heeft een paar jaar geleden een liedje geschreven en opgenomen met een bandje. Het liedje heet Wade en de band heet Jackie & the Sweet Petunia’s. Ze hebben al heel lang niet meer gespeeld, maar wie weet komt het er ooit weer eens van…




Waar haal je de inspiratie vandaan om een trilogie te schrijven, dus om de lezer drie boeken lang geboeid te houden? (wat je goed gelukt is trouwens!) Wat heeft je überhaupt getriggerd om te schrijven?
Ik schrijf eigenlijk altijd wel veel, voor mijn werk, maar ook wel voor mijn plezier. Volgens mij is dat inherent aan als je bij een uitgeverij werkt. Het was dus ook niet echt zo dat ik op een dag een enorm zwaarwegende beslissing nam om “te gaan schrijven”; dat ging eigenlijk vanzelf. Het was eigenlijk meer dat ik de discipline moest vinden om elke dag een stukje te doen, want er gaan nogal wat uren typewerk in zitten, in zo’n boek. En dus al helemaal in drie boeken.

Ik lees zelf onder andere graag boeken die op de een of andere manier over liefde gaan, want liefde is volgens mij de grootste en sterkste motiverende emotie in ons leven. Een ander iets dat me altijd intrigeert is het verschil tussen wat je waarneemt als je naar een ander kijkt, en wat er allemaal nog meer is wat je niet ziet, maar waar je pas achter komt als je iemand veel beter leert kennen. Het leek me tof om iets te schrijven wat ik zelf graag zou lezen, dus het werd een verhaal over op het oog twee heel verschillende mensen die zo verliefd op elkaar worden dat ze van alles in zichzelf en elkaar moeten overwinnen om die liefde te laten slagen.

Waar ik zelf vreselijk van kan balen als ik lekker in een boek zit, is dat het ophoudt. Dat ik afscheid moet nemen van de hoofdpersonen, met wie ik me ondertussen identificeer alsof ik ze persoonlijk ken. En daarom heb ik gewoon één enorm lang verhaal geschreven, simpelweg zodat er lekker veel te lezen is.

De drie delen volgen eigenlijk de natuurlijke ontwikkeling van een relatie: eerst val je als een baksteen voor iemand, meestal vooral omdat die persoon zo aantrekkelijk is. Dan leer je de persoon beter kennen en kom je erachter dat je eigenlijk ook heel goed met elkaar kunt opschieten: je wordt vrienden, je gaat elkaar meer vertrouwen en de band verdiept zich. En als je heel veel geluk hebt dan is diegene echt iemand met wie je je leven kunt en wilt delen: iemand die zo goed bij je past dat je je helemaal niet voor kunt stellen dat je zonder elkaar verder kunt leven.

Ik denk dat dit gegeven universeel is; daarom zijn er natuurlijk ook zoveel boeken en liedjes en films en dergelijke die hierover gaan en zijn er zoveel mensen die er plezier aan beleven erover te lezen of ernaar te luisteren of kijken. Ik heb natuurlijk wel erg mijn best gedaan om het gegeven op een eigen manier uit te werken, door de personages een eigen stem te geven, door humor te gebruiken, door te proberen de personages echt van het papier los te laten komen. Het was behoorlijk spannend voor me toen de boeken verschenen, om erachter te komen of dat allemaal een beetje gelukt was.

Ik las dat er weer een trilogie aankomt. Wordt dit ook een soort ‘feelgood’-trilogie als de Q-serie of gooi je het over een andere boeg? En waarom weer een trilogie?
Er komt eerst een ‘eentje’, daar ben ik nu hard aan aan het werk. Ik verwacht dat die vroeg in de zomer van 2016 verschijnt. Daarna ga ik weer een trilogie schrijven. Ik ben bang dat alles ook weer behoorlijk feelgood gaat worden: ik ben, moet ik bekennen, nogal een weekhartige paddenstoel, als mens, en ik vind het gewoon zielig om mijn hoofdpersonen eenzaam en met een gebroken hart onverzorgd achter te laten.

Zowel het ‘eentje’ als de nieuwe serie zullen denk ik alleen wel heel anders zijn dan de Q-serie: andere mensen, met andere problemen, in andere omgevingen. Het boek wat ik nu aan het schrijven ben heeft bijvoorbeeld een veel minder adembenemend tempo dan (vooral) Zin, en er komt ook helemaal niet zoveel seks in voor. Dat komt omdat er bij de hoofdpersonen
van dit boek weer iets anders aan de hand is dan wat er allemaal tussen Q en Nina gebeurde: voor mij was ‘al die seks’ net zo functioneel als de vaart in de vertelling. Het paste bij wie Q en Nina waren op dat moment in het verhaal.

Na het ‘eentje’ (dat overigens een redelijke dikkerd dreigt te gaan worden) ga ik verder met de tweede trilogie: dat het een trilogie wordt is wat mij betreft om precies dezelfde reden dat het verhaal van Q en Nina een trilogie was: zodat er straks lekker veel te lezen is.



Je schrijft onder een pseudoniem. Heeft dat een reden?
Ja.

Haha, en dan verder niks zeggen…

Nou vooruit.

Het heeft een reden: de belangrijkste reden voor mij persoonlijk is dat ik het fijn vind om even een soort andere pet op te kunnen zetten als het over mijn ‘auteurschap’ gaat. Ik werk zelf ook in het boekenvak en heb daarbij met veel mensen contact, en vaak over heel andere dingen dan gezellige boeken over de liefde. Het onderscheid maakt het mijns inziens eenvoudiger om de verschillende rollen uit elkaar te houden.

Daarnaast is er nogal wat interesse voor de Q-serie in het buitenland, en is het dus verstandig om een auteursnaam te hebben die niet al te vervreemdend overkomt. Het was ook de bedoeling dat de naam niet al te Nederlandserig zou zijn voor Vlaamse lezers; ik weet eigenlijk niet of dat gelukt is, maar ik hoop natuurlijk van wel.

Als je zelf een feestje zou geven, wat voor eentje dan ook, wat voor feestje zou het dan zijn, en ter gelegenheid waarvan?
Ik zou graag een feest geven waar veel live muziek gemaakt wordt. Een gelegenheid kan ik niet eens bedenken (iedere gelegenheid is eigenlijk wel goed). En er moet een kampvuur zijn, en lekkere hapjes.



Je bent informatiemanager bij VBK Uitgevers. Kun je ons uitleggen wat dat inhoudt?
Ik doe allemaal verschillende (en soms behoorlijk technische) dingen om te zorgen dat de boeken van VBK online “er zo goed mogelijk bij staan” en zo goed mogelijk vindbaar zijn. En dat dan op zo’n manier dat het ons allemaal niet veel te veel tijd kost. Ik beheer bijvoorbeeld een enorme database met informatie over boeken, ik weet nogal veel details van hoe de verschillende partijen in het boekenvak digitaal met elkaar over boeken communiceren, ik train mijn collega’s in het schrijven van goede tekstjes bij boeken… Het is een heel veelvormige baan, maar omdat er zo ontzettend veel aan het veranderen is, is het ook heel interessant. Ik moet steeds mijn best doen om bij de tijd te blijven en precies te weten hoe het werkt, zodat ik al die informatie met mijn collega’s kan delen.

Als je mocht kiezen tussen je baan of voltijds schrijven……. 🙂
Ha, als ik alleen maar hoefde te schrijven voor mijn centjes dan hoefde ik waarschijnlijk voor mijn gevoel helemaal nooit meer een dag te werken!

Ik zou het denk ik wel leuk vinden om naast het schrijven nog wat andere losse projecten te doen binnen het boekenvak, alleen al om af en toe iedereen weer even te zien. Schrijven is nogal een eenzaam ding om te doen.

Wat was één van de beste feestjes waar je ooit geweest bent?
Het beste feest waar ik ooit geweest ben was mijn huwelijksfeest! We zijn op Halloween getrouwd en hebben een groot verkleedfeest gegeven in een middeleeuwse stadstoren. Iedereen zag er geweldig (eng) uit en had enorm zijn of haar best gedaan; het was vooral zo superleuk omdat alle gasten zelf ook zoveel (voor-)pret met die hele verkleedpartij hadden.

Het meest romantische wat je ooit is overkomen is……..
… dat ik nog steeds met dezelfde man samen ben, dat we elkaar door en door kennen en dat juist de kleine gebaren het liefst en het meest veelbetekenend zijn. Ik hoef helemaal niet zo nodig de hele tijd een bos rozen, een bontjas of een diamanten ring, maar als hij ’s nachts half slapend iets ontwapenend-liefs tegen me zegt dan ben ik intens gelukkig.

Heb je huisdieren?
Nee. Ik ben nog steeds een klein beetje in de rouw om mijn kat Miesje, die ik kreeg toen ik zes was en die met me mee uit huis is gegaan toen ik ging studeren. Miesje is al twintig jaar geleden overleden, maar ik zie haar nog steeds wel eens vanuit mijn ooghoek, al is ze nooit in het huis geweest waar ik nu woon.

Als je zelf leest, lees je dan liever een stand-alone of lees je ook series?
Dat maakt me niets uit; voor mij is het enige dat telt of ik erin gezogen word. Bij het lezen vind ik het ook heel belangrijk dat ik niet ‘aan de tekst blijf hangen’; dat gebeurt wanneer het ritme in de tekst niet helemaal klopt. Ik ben zelf enorm secuur op tekstritme (ik kijk ernaar als een muzikant, merk ik: het moet swingen ) en het gevolg is dat de Q-boeken heel gemakkelijk je ogen binnenglijden, zozeer zelfs dat allerlei lezers hebben opgemerkt dat “het van die lekkere korte zinnetjes zijn”. Als je goed zou kijken dan zou je zien dat de zinnen in de boeken helemaal niet per se kort zijn, maar er staat gewoon niet zo veel waar je met je ogen aan blijft hangen, omdat ik dat zelf zo vervelend vind.

Bij vertalingen vind ik het ook echt heel storend als je door de vertaling heen de brontaal nog ziet zitten. Dat is voor mij een reden om een boek weg te leggen.

Welk klusje vind je echt vreselijk om te doen?
De was opvouwen.
Blèh.
(Ik verdom het om te strijken, hoor).



Heb je een bucketlist en zo ja, wat zou je graag willen afvinken?
Ik wil eigenlijk graag upright bass leren spelen. Ik ben alleen bang dat zo’n bas niet in mijn autootje past, wat dan weer lastig is als je ergens wilt gaan optreden.

Tot slot; Welke liedjes zitten er in de soundtrack van jouw leven?
Heel veel verschillende muziek. Veel (ouwe Chicago- en Austin-) blues, een klein beetje jazz, heel veel folk – ik hou net als Nina van Simon & Garfunkel: heerlijk om bij mee te zingen als je de afwas doet. Bij het ontbijt luister ik graag naar van die nostalgische jaren ’40 muziek, maar als ik op de fiets zit en ik heb haast, laat dan Armin van Buuren maar doorkomen.
Recent vind ik bands als Mumford & Sons en The Lumineers heel leuk.



Vragen van leden;
Liset Gerrits;
Of ze nog meer van deze leuke boeken gaat schrijven.
Jazeker, ik typ me suf! Ik weet natuurlijk niet van tevoren of de volgende boeken ook echt leuk zullen worden, maar ik ga er zeker mijn uiterste best voor doen.



Peggy-Yves Van Clapdurp-Van Aert;
Heeft de schrijfster zelf model gestaan voor de superleuke covers?
O, was ik maar zo harig als die tekening! Maar dank voor het compliment!

Ans Stier;
Waar haalt ze de inspiratie vandaan voor haar boeken?
Uit mijn hoofd. Ik heb gewoon een hoofd waar nogal veel in gebeurt, daar kan ik verder ook niks aan doen…

Isabel Vissers;
Wat is je lievelingsboek?
Eline Vere van Louis Couperus. Is oud, maar blijft prachtig. Couperus was onze Lord Byron.

Ik vind die vraag over of ik zelf model stond voor die tekening echt het grappigst en Peggy wint daarmee de prijsvraag.

Eerder verschenen op Perfecte Buren.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.