Wie is Judith?
Dat vraag ik me ook weleens af… haha. Judith is voornamelijk iemand die zich het gelukkigst voelt in de natuur, met haar honden. Haar hoofd zit vol verhalen, en die verwerkt ze in haar boeken.
Heb je altijd al willen schrijven/geschreven? Wat was je eerste verhaal, waar ging het over?
Ik kon lezen en schrijven vanaf mijn derde levensjaar. Dat lijkt misschien bijzonder, maar de keerzijde was dat ik verder weinig kon. Praten met andere mensen behalve met mijn ouders en grootouders lukte me bijvoorbeeld pas vanaf mijn zesde. Maar schrijven kon ik dus wel, en ik kan me inderdaad mijn eerste verhalen nog herinneren. Het was een stripboek en ging over een meisje dat Linda heette, en haar hond.
Je hebt een idee voor een boek, en dan? Hoe pak je dat aan. Heb je inmiddels een vaste manier gevonden om te schrijven of is dat met elk boek anders?
Het idee zit dan eerst heel erg lang in mijn hoofd, een half jaar of een jaar of zo. Dat komt omdat het idee meestal al in me opkomt als ik nog volop in het schrijfproces van het vorige boek zit. Daarna duurt het een tijd om me ‘los’ te maken van het boek dat net af is, daar gaan vaak maanden overheen, en uiteindelijk begin ik met het opschrijven van de essentie van het nieuwe boek. De hoofdlijnen. De rest ontstaat dan vanzelf tijdens het schrijven, wanneer het allemaal gaat ‘leven’.
Klopt het dat jij je boeken volledig handmatig schrijft? Waarom doe je dat?
Ja, dat klopt. Ik doe het omdat ik me op een computer totaal niet kan concentreren. Het verhaal slaat dicht als ik het op een toetsenbord tot leven probeer te brengen. Dan ga ik aan andere dingen zitten denken. Maar als ik mijn pen pak, en een schrift, dan lukt het me om me af te sluiten van al het andere en dan komt het verhaal naar boven en naar buiten.
Heb je een bepaald schrijfritueel? Je trekt je ook weleens terug van de bewoonde wereld om te schrijven toch?
Als ik echt vaart wil maken met mijn verhaal dan trek ik me inderdaad graag terug. Ik huur dan een heel klein eenpersoonshutje diep in een Belgisch bos. Daar zit ik samen met mijn honden en verder heb ik met niemand contact. Het is volledig afgezonderd van de bewoonde wereld, er staan ook geen andere huizen omheen of zo. Er is geen wifi, er is niet eens bereik voor mijn telefoon. Dat doe ik een paar keer per jaar. Ik zou het vaker willen doen, maar daar heb ik het budget niet voor.
Schrijf je dan hele dagen of hoe moeten wij dat zien?
Dagen en nachten. Als ik daar ben ga ik echt door. Er hoort een heel groot privébos bij dat hutje en dat is helemaal omheind, dus de honden kunnen de hele dag vrij buiten rennen. Ik hoef dan niet met ze te lopen en hoef dus eigenlijk niets anders te doen dan hele dagen schrijven en eten. Ik ben daar echt heel productief.
Hoe kom je aan inspiratie en wat hoop je met je boeken bereiken?
Inspiratie vind ik altijd een lastig begrip want ik heb geen idee hoe de ideeën in mijn hoofd terechtkomen. Al is het met mijn laatste boek wel te verklaren, want dat is voor een groot deel een persoonlijke geschiedenis. En mijn volgende boek ook. Met mijn thrillers wilde ik vooral bereiken dat ik mensen kon ‘vermaken’, dat ze even aan de werkelijkheid konden ontsnappen met een spannend verhaal. Nu ik de overstap heb gemaakt naar romans hoop ik dat ik lezers weet te raken. Dat ik gevoel overbreng. Dat mensen gaan nadenken over het verhaal, en meeleven met de personages, en misschien inzicht krijgen in dingen waar ze voorheen niet bij stilstonden.
Zou je ook iets anders, net zo gemotiveerd en met passie, kunnen doen?
Ik zou me graag inzetten om mensen te leren hoe ze met hun hond moeten omgaan. Er zijn zo veel herplaatsers overal, de asielen zitten overvol. Mensen weten niet waar ze aan beginnen. Vreselijk vind ik dat. Ik zou graag een gedragscoach zijn zodat de mensen hun hond beter leren begrijpen. Er is op dat vlak veel leed te voorkomen.
Je boek ‘Stuk’ is verfilmd. Hoe kijk je daar op terug? Zijn er nog plannen om andere boeken te verfilmen?
Die verfilming was in 2014, maar het lijkt veel langer geleden. Het voelt nu bijna alsof het niet eens mijn boekverfilming was maar van iemand anders. Hoe ik erop terugkijk is dat het een bijzondere ervaring was, maar dat ik er een volgende keer (als die er ooit komt, er zijn nog geen plannen) wel wat meer bij betrokken wil zijn. Zodat het beter aansluit op het daadwerkelijke boek.
‘In seizoenen’ heb je uitgebracht bij The House of Books. Vanwaar die keuze?
Zij geloofden in mij.
Kun je in het kort uitleggen waarom je juist voor dit verhaal hebt gekozen?
In 2012 overleed mijn moeder aan kanker. We hebben lang gedacht dat ze beter ging worden, ze heeft zo ontzettend hard gevochten. Ik wil graag laten zien hoe dapper ze was. Haar nog een laatste stem geven. En tegelijkertijd wil ik anderen die in eenzelfde situatie zitten een hart onder de riem steken.
Het verhaal gaat over loslaten terwijl je dat niet wilt, er niet aan toe bent. Heb je daar zelf ervaring mee? Zo ja, is het dan extra moeilijk om dat in een boek te verwerken? Bevat het boek biografische elementen?
Vooral het einde van het boek was moeilijk om te schrijven en ging gepaard met veel verdriet. Mijn moeder was nog jong, 59 jaar pas. Net als de zoon in het verhaal kon ook ik niet accepteren dat ze zou overlijden. Maar uiteindelijk moet je het toch onder ogen zien.
Denk jij zelf dat hoe minder tijd je met iemand samen kunt zijn je dan intenser met elkaar omgaat?
Je beleeft het intenser, dat zeker. Maar aan de andere kant weet je nooit hoeveel tijd je nog met iemand hebt. Gezonde mensen kunnen ook ineens doodgaan. Dat is iets waar ik wel vaak aan denk.
Hoe word je boek tot nu toe ontvangen? En hoe ga je om met lovende geluiden en/of kritiek? Hecht je daar waarde aan?
De reacties zijn tot nu toe heel positief en daar ben ik erg blij om. Het zijn vooral lezersreacties, echte recensies zijn nog bijna niet verschenen. Een vernietigende recensie zou ik niet leuk vinden, al zou ik tegelijkertijd kijken of ik er iets van kon leren. Maar het vervelends lijkt het me als dat wat je geschreven hebt niet begrepen wordt.
Nederlandstalige auteurs doen het goed, met name de vrouwelijke. Waar ligt dat aan denk je?
Ik heb geen idee. Ik had niet de indruk dat ze het beter doen dan buitenlandse auteurs. En dat vrouwen het beter doen dan mannen had ik ook nog niet opgemerkt. Misschien wat verkoop betreft. Maar hoe dat komt weet ik niet. Voor mij geldt het in elk geval niet.
Wie lezen je boeken het meest? Mannen of vrouwen? En bestaat er volgens jou een ‘mannenboek’ of ‘vrouwenboek’?
Ik denk dat het bij mij 50-50 is. Als ik kijk naar de berichten die ik ontvang, is de helft man. Dat vind ik fijn, want als ik alleen maar vrouwelijke lezers had zou ik vrezen dat mijn boeken wellicht wat mutserig zijn en daar houd ik absoluut niet van. Of er een echt mannenboek bestaat weet ik niet, maar vrouwenboeken zijn er wel. Chicklit, heet dat volgens mij. Ik weet niet hoe handig zo’n label is. Je schrikt er mannelijke lezers mee af.
Wie is je grote voorbeeld op het schrijversvlak?
Het boek waar ik nu aan werk is een autobiografisch getinte coming of age roman, en als ik kijk naar schrijvers die mij daarin zijn voorgegaan vind ik dat met name Frank McCourt het heel goed heeft gedaan. Zijn Angela’s Ashes is een meesterwerk.
Hoe kijk je aan tegen het fenomeen ‘social media’? Heeft het meerwaarde voor jou als auteur?
De meerwaarde is waarschijnlijk dat ik de lezers die mij daarop volgen kan laten weten dat mijn nieuwe boek verschenen is. Dat is fijn. Maar verder doe ik er niet heel veel mee. Ik bedoel, ik zet er geen superpersoonlijke verhalen op, of zo. Op Instagram volg ik mensen die mooie avonturen met hun honden beleven, en een paar vrienden. Zelf loop ik elke dag zo’n 20 kilometer met mijn honden en ik vind het leuk om tijdens die wandelingen foto’s te maken van de mooie natuur hier in Rockanje. Die foto’s plaats ik dan soms. Maar voor mijn schrijverschap heeft dat natuurlijk geen enkele meerwaarde. Het is meer wat mijzelf bezighoudt.
Wat doe je als je niet schrijft? Lees je zelf ook? Zo ja wat heb je recent nog gelezen/lees je nu?
Wat ik vooral doe als ik niet aan het schrijven ben is buiten zwerven met mijn honden Sandy en Yuriko. Lezen doe ik tijdens mijn ontbijt en lunch en op dit moment lees ik In Zanesville, van Jo Ann Beard. Een Amerikaanse coming of age die zich afspeelt in de jaren ’70.
We kunnen je gerust een wolvenliefhebber noemen, gezien je keuze voor de hondensoort die je hebt. Waarom dit soort? Wat spreekt je zo aan?
Yuriko is een Tsjechoslowaakse wolfhond. Dat is een ras waar elke paar generaties vers wolvenbloed in terug wordt gefokt. Zij staat hierdoor heel dicht bij de natuur, haar instinct is extreem scherp en ze is uitzonderlijk intelligent. Dat vind ik mooi. Het is geen hond voor beginners, de opvoeding van zo’n hond is pittig en je moet er elke dag mee blijven trainen. Dat kost veel tijd. Ook hebben ze erg veel beweging nodig en je kunt het ze niet aandoen om ze alleen te laten. Dan kwijnen ze weg. Ik wilde al heel lang een wolfhond, vanwege de puurheid van het ras, maar toen ik nog in Rotterdam woonde was het niet haalbaar. Hier, in Rockanje, kan ik haar de levensstijl bieden die zij nodig heeft. Ik ben heel blij met haar. Ze hoort bij mij. Onze band is zo intens. En ze kan ook goed overweg met mijn andere hond Sandy, een herderkruising van 8.
Een tijdje geleden was je Yuriko kwijt. Wat gaat er dan door je heen? Hoe heb je toen het fenomeen Social Media ervaren want dat heb je toen meteen ingeschakeld toch?
Ik zat toen in zo’n schrijfweek waar ik eerder in dit interview over vertelde. Niet in België, maar ergens op de Veluwe. Op mijn eerste dag daar maakte ik een wandeling met de honden, en toen kreeg Yuriko ineens een hele familie wilde zwijnen achter zich aan. Ze is daar zo van geschrokken dat ze in paniek op de vlucht sloeg. Logisch, want ze zou een aanval niet overleven. Er sterven per jaar tientallen honden door een aanval van wilde zwijnen, vertelde de boswachter mij. Het was al laat in de middag toen het gebeurde, en het werd donker. Mijn telefoon stond nog op 5%. Ik heb mijn man gebeld, die meteen vanuit Rockanje naar me toe kwam. En ik plaatste een bericht om Facebook of er mensen in de omgeving waren die konden helpen met zoeken. Er werd massaal op gereageerd. Ik ben al die mensen zo ontzettend dankbaar! Maar we vonden haar niet, en tegen middernacht ging iedereen weer naar huis. Ik ben de hele nacht blijven zoeken, samen met mijn man en mijn oudste hond Sandy, maar niets. De volgende ochtend om 7.00 uur werd ik gebeld door de politie: er stond een wolf op de autoweg. Dat was Yuriko. We zijn er meteen naartoe geraced. Ze vloog in mijn armen toen ze me zag. Helemaal verwilderd. Ik heb gehuild toen. Het is een les geweest. Ik laat haar niet meer los in een gebied waar zwijnen zijn.
Je neemt Yuriko overal mee naartoe. Hoe reageren mensen daarop?
Waar ik ga, gaat Yuriko, dat klopt. Tenzij het echt niet mogelijk is, zoals wanneer ik uit eten ga of naar het theater. Mensen vinden het over het algemeen wel leuk. Ze is heel bijzonder. Omdat ze al vanaf 7 weken overal met mij mee naartoe gaat, gedraagt ze zich heel goed. Tijdens een lezing ligt ze gewoon rustig onder mijn tafel, alles in de gaten te houden. Vaak willen mensen een foto van haar maken. Dat vinden we prima.
Mensen die jou volgen op Facebook en social media kunnen genieten van de meest prachtige foto’s van je honden. Neem je ook de tijd om die foto’s in albums te plakken of digitale boeken te maken? Zo ja, hoeveel heb je die inmiddels?
Er is me al een paar keer gevraagd om een expositie te houden. Ik doe dat niet, omdat ik me dan nogal opgelaten zou voelen: ik ben maar een amateur, het stelt niets voor. Maar misschien dat ik ooit wel een foto laat afdrukken op canvas of zo. Gewoon voor mezelf, voor in huis. Tot nu toe doe ik er niets mee, de foto’s staan gewoon op mijn laptop en verder niets.
Heb je altijd graag gefotografeerd? En hoe vind je het om voor de camera te staan ipv erachter? Went dat?
Het is grappig want ik maak inderdaad mijn hele leven al foto’s van mijn honden. Als klein meisje deed ik dat al. Ik denk dat het komt omdat ik tijdens die wandelingen op mijn gelukkigst ben, en een foto een poging is om dat gevoel te preserveren. Voor de camera staan vind ik nooit zo leuk. Ik plaats volgens mij ook relatief weinig foto’s van mezelf. Dat voegt weinig toe.
Stel dat je getuige zou kunnen zijn van elke gebeurtenis in het verleden, heden of toekomst, welke zou het dan zijn?
Dan zou ik graag bij een van de eerste opnamesessies van Elvis willen zijn, in 1954, bij Sun Studio in Memphis.
Als je iedereen zou kunnen ontmoeten, levend of overleden, wie zou je dan ontmoeten?
Elvis.
Tot slot: wat zou dé reden voor lezers moeten zijn volgens jou om ‘In seizoenen’ te gaan lezen?
Daar kan ik echt geen antwoord op geven. Ik zie het boek nog steeds door de ogen van een schrijver, niet door die van een lezer. Maar als ze graag een meeslepend verhaal willen lezen dat met veel gevoel geschreven is, dan hoop ik van harte dat ze In seizoenen een kans willen geven.
Judith, dank je wel voor je supersnelle en enthousiaste medewerking aan dit interview! Heel veel succes met alles wat je doet en geniet van je prachtige honden!
Wil je kans maken op ‘In seizoenen’? Kijk dan hier voor meer. Vanaf 9.30 staat de prijsvraag online.
Binnenkort volgt een duorecensie van ‘In seizoenen’ op dit blog.
Patrice – Team De Perfecte Buren
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
