"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met ... Karin & Dimitri

Maandag, 3 september, 2018

Geschreven door: Karin Kallenberg
Artikel door: Roelant de By

Een
interview met een schrijversduo is lastig; helemaal als de ene helft in Rome
woont en de andere helft in Brugge, België. Maar omdat Karin uit Nederland
komt, is het wel het perfecte duo voor een interview op ons Vlaams-Nederlandse
blog: de Perfecte Buren. Een compromis is gevonden: Karin is overgekomen naar
Amsterdam en met Dimitri heb ik over en weer mailcontact. Aan mij de taak om
deze verhalen enigszins samen te voegen.
De
locatie is een nieuwe, hippe tent in AmsterdamNoord met prachtig uitzicht op het water. Karin en ik zoeken eerst
een rustig plekje boven voor de eerste gesprekken en de borrel; daarna gaan we
een etage lager voor het diner. Karin is een gezellige, warme persoonlijkheid.
De sfeer is bijzonder goed. Als ik opmerk dat er zo’n groot verschil zit tussen
hun eerste uitgekomen boek B.B. en
hun tweede net verschenen boek Penitenza
gaat Karin daar graag op in.
Karin:
‘Misschien zijn die twee boeken niet zozeer verschillend in stijl, maar vooral
in onderwerp. Dat brengt misschien een andere stijl met zich mee. In B.B. zit veel meer humor maar daar leent
het verhaal zich voor. Penitenza is
meer een mainstream thriller. Het is onderwerpafhankelijk of er veel grapjes in kunnen of niet. Dimitri is
altijd heel erg van de grapjes; echt een geweldige humor. Maar eh, ik kan het
ook wel!’ [gelach alom]
Dimitri:
‘Als schrijver wil je verschillende verhalen vertellen. Ook zijn boeken in de
sfeer van B.B. moeilijk aan een
uitgever te slijten. Hoewel ik vind dat je als schrijver élke rol moet
aankunnen, probeer ik het toch zo te verdelen dat Karin de meeste vrouwenstukken
krijgt en ik de mannen. Een vrouw beschrijft van alles en heeft overal emoties
bij [huivert]. Aan de andere kant draaien we voor de gein vaak de rollen om,
als Karin te veel gedronken heeft bijvoorbeeld. Als Daniël plots begint te
huilen omdat de kleur van de gordijnen niet meer past bij zijn pumps, wees er
dan maar zeker van dat het door Karin geschreven is.’
Roelant:
’Jullie sparen elkaar niet in jullie onderling commentaar.’
Dimitri:
‘Je moet wat ik zeg nooit serieus nemen. Maar sommige dingen meen ik wel
degelijk. Of zit ik nou te liegen?’
Karin:
‘Wat we over elkaar zeggen is grappig liefkozend bedoeld. Zo heb ik het over
Dimitri’s imaginaire vriendin. Maar we weten allebei dat we het niet menen. Als
ik het echt zou menen, zou ik het niet zeggen.
Roelant:
‘Hoe ontstond jullie samenwerking?’
Dimitri:
‘Op een website die De Verhalensite heet, hebben we elkaar “ontmoet”. Je kunt
er proza en poëzie plaatsen en mensen je werk laten beoordelen. Eerdere
samenwerkingen met andere Verhalensite-leden waren telkens afgesprongen wegens
tijdgebrek, de meeste normale mensen gaan werken. Maar omdat Karin parttime
iets vaags deed op een internationale school en de rest van de tijd laveloos op
de bank lag, leek het me wel verstandig er háár voor te vragen.’
Karin:
‘Dimitri heeft mij juist gevraagd om samen met hem te schrijven omdat hij in
een rolstoel zit. Dus hij heeft iemand nodig die naar een uitgever toe gaat, en
die de dingen regelt. Hij had een beetje steun daarin nodig. Hij had eerst een
paar andere mensen gevraagd, maar die wilden niet; nou ik wilde wel. Ik dacht,
ik heb niks te verliezen. En het gaat gewoon heel goed. Het is heel
stimulerend. We overleggen voornamelijk per mail. Soms via skype. Af en toe
zoek ik hem op in Brugge.’
Dimitri:
‘Het eerste wat we doen als we een nieuw boek gaan schrijven, is een outline
samenstellen, zodat we al een beetje weten welke kant het op moet. Die outline
gaat een aantal keren heen en weer, en we brainstormen erover via skype. Als
die eerste kapstok er is, verdelen we de hoofdstukken.’
Karin:
‘Het is een leuke samenwerking, absoluut. We hebben ook heel veel van elkaar
geleerd. Voor Dimitri is het schrijven echt zijn lust en zijn leven. Een van
ons begint met een idee. Als de ander het ook leuk vindt, gaan we daar dan een
outline van maken. Penitenza speelt
zich af in Italië. De typisch Italiaanse dingen komen uit mijn koker. Omdat ik
daar woon, weet ik gewoon veel van het leven daar. De verschillen tussen Italië
en Nederland kon ik zo lekker neerzetten. Dat moet wel gedoseerd gebeuren, want
je wilt een verhaal vertellen, dan moet je niet te veel zijpaden opgaan.’





Roelant:
‘Kunnen jullie iets vertellen over je leven vóór jullie samenwerking?’
Karin:
‘Ik kom uit Amsterdam. Toen ik 26 was, ging ik met mijn man mee naar
Mozambique. Daar zijn we twee jaar gebleven. Daarna zouden we voor twee jaar
naar Rome gaan, maar we zijn er nooit meer weggegaan. We hebben daar twee
kinderen gekregen. Die zijn naar de Internationale school gegaan. Na hun
schooltijd gingen ze voor studie naar London. Nu wonen en werken ze beide in
Nederland. Ik vlieg regelmatig op en neer vanuit Rome om ze te zien.’
Dimitri:
‘Ik kom uit Brugge en woon daar nog steeds. Vanaf een jaar of twaalf vlakte ik
met Tipp-ex de tekstballonnen uit in stripverhalen, om ze van nieuwe –in mijn
ogen betere- dialogen te voorzien. Later omschreef ik wat er op de plaatjes
gebeurde op een apart blad papier en begonnen zowel de plot als de dialoog
steeds meer af te wijken van het oorspronkelijke, door de tekenaar beoogde verhaal.
Je reinste plagiaat natuurlijk, maar ik heb er nooit wat mee gedaan. Enkele
jaren geleden las ik ergens dat niemand minder dan Stephen King ook op die
manier begonnen is. Rondom mijn zestiende droomde ik ervan ooit een boek te
schrijven, maar dat zou me nog heel lang een veel te ingewikkeld karwei lijken.
Na
mijn schooltijd heb ik allerlei IT-studies gedaan. Sinds mijn achttiende kreeg
ik last van een spierziekte waardoor ik uiteindelijk in een rolstoel terecht
ben gekomen. Ondertussen had ik een karrenvracht aan diploma’s – ik had meer
graden dan een thermometer- maar ik kreeg alleen flutwerk ver beneden mijn
capaciteit aangeboden. De hele dag cijfertjes intikken, alleen maar dat, niet
eens die cijfers verwerken in een rekenblad, nee enkel intikken. Dodelijk
afstompend. Op aanraden van de arbeidsbemiddeling ben ik daarna begonnen aan
een opleiding tot grafisch vormgever, in de hoop in die richting iets te vinden
dat minder smorend was voor mijn creativiteit. Helaas Sinterklaas. Van de
honderden sollicitatiebrieven die ik verstuurd heb, is er op welgeteld één
gereageerd; de functie was net ingevuld. In plaats van al die vrije tijd te
besteden aan surfen naar schapenporno heb ik mijzelf aan het schrijven gezet.
Mijn eerste afgewerkte boek was een soort American
Psycho
van de Lage Landen, maar daar waren Vlaamse uitgevers niet klaar
voor. Het volgende, een politiethrillerparodie getiteld Hardgekookt vond wél een uitgever. Daarnaast verschenen mijn korte
verhalen in verschillende Nederlandse tijdschriften en publiceerde ik afgewezen materiaal op De
Verhalensite.’
Roelant:
‘Jullie boek B.B. is uitgegeven door
uitgeverij Zilverbron. Daar moet je geld voor betalen.’
Karin:
‘Ons B.B. boek wou niemand uitgeven.
De hoofdpersoon is mismaakt en zodoende bevind je je dan in een nichemarkt.
Uitgevers moeten al zo veel risico’s nemen met gewone boeken om die aan de man
te krijgen. Ze zijn heel erg bang om een boek met zo’n apart onderwerp te gaan
uitgeven. Dat durft niemand. Alleen Zilverbron durfde dat wel, maar daar
moesten wij zelf een eigen bijdrage in stoppen. Maar heel veel mensen hebben
positief op dit boek gereageerd. Omdat het zo apart is, vinden mensen die veel
lezen het interessant. Die zijn wel een beetje klaar met alweer een kind dat
verdwijnt of al die afgezaagde dingen die gebeuren.’
Roelant:
‘Laten we het hebben over jullie nieuwste boek met die prachtige coverfoto, Penitenza.’
Dimitri:
‘Tot nu toe hebben onze boeken meerdere hoofdpersonages. In Penitenza stellen we scherp op twee
vrouwen en twee mannen. Voor alle gerechten en Italiaanse gelegenheden is Karin
verantwoordelijk.’
Karin:
‘Ik woon al sinds 1986 in Italië. Erg fijn om mijn kennis van dat land en zijn
gewoonten neer te schrijven in de vorm van een spannend boek. Wat mij toch
enorm verbaast elke keer weer, is hoe iedereen elkaar een beetje probeert op te
lichten. Dat begint al bij te weinig geld teruggeven als je iets koopt of
gebruikt. Als je er wat van zegt, krijg je dat meteen aangepast. Maar als je
het niet in de gaten hebt, ben jij die grote sufferd die zich laat bedonderen. En
daar zijn ze dan trots op. Die mentaliteit zit in het hele Italiaanse leven
verweven. Heerlijk om dat een beetje uit te vergroten in een boek.’
[citaat
uit Penitenza: “Het betekent dat je eigen gewin op de eerste plaats komt, zonder
gehinderd te worden door morele bezwaren. Voor de meeste integere Nederlanders
maar moeilijk te begrijpen
.”]
Roelant:
‘In jullie boek is Merel een groot filmliefhebber en kenner. Wie van jullie is
zo’n echte filmfan?’
Dimitri:
‘Ik ben de filmliefhebber van ons twee.’
Karin:
‘Jij weet er ook zo veel vanaf, Dimitri! Ik heb weleens tegen je gezegd dat je
eens met zo’n filmquiz mee moet gaan doen. Ik hoef je maar wat te vragen en je
weet het!’






Roelant:
‘Zo’n scene als waarin Merel aan het hardlopen is op een stuk rechte weg met
haar ogen dicht is pure hommage aan de film Perfuma
di Donna
of de Amerikaanse remake Scent
of a Woman
met Al Pacino, waar hij als blinde oorlogsveteraan in een
Ferrari gaat rijden. De liefde voor film spat hiervan af.’
Dimitri:
‘Merel had een filmrubriek bij een tijdschrift. Dat maakt het heerlijk om zulke
stukjes erin te stoppen. Of zoals Johan die eigenlijk een enorme martial-arts
specialist is. Hij weet dat hij mensen die hem dwarsbomen met enkele klappen
volledig uit zou kunnen schakelen, maar hij houdt zich (meestal) in. Net als
Jack Reacher die ik ken uit de films met Tom Cruise. Maar we wilden er niet te
veel een knokboek van maken.’
Karin:
‘Johan is ook te veel intellectueel om met iedereen die hem dwarsboomt te gaan
vechten. Hij is een integere Nederlander die terecht komt in een door en door
corrupte wereld. Daniël daarentegen is een Nederlander die zich helemaal heeft
aangepast aan de Italiaanse mentaliteit. Dat geeft een mooie frictie tussen
beide mannen. Tel daarbij op de mooie Merel, de vrouw van Johan, waar Daniël
hoteldebotel verliefd op wordt.’
Dank
jullie beide, Karin en Dimitri, voor dit inspirerende dubbelinterview.
Roelant
de By – vliegende reporter van De Perfecte Buren.



Eerder verschenen op Perfecte Buren.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.