Ter gelegenheid van haar nieuwste boek ‘Bloed’ gingen we eens informeren of Kim met ons wilde babbelen, en we kregen een enthousiast JA te horen. Hoe gaaf is dat! En dus zijn we er eens goed voor gaan zitten. Veel leesplezier en doe mee met de winactie!!! Leuk, leuk, leuk!
Wie is Kim Ten Tusscher?
Ik ben iemand die positief in het leven staat. Iemand die een hekel heeft aan valse bescheidenheid en vind dat je vooral trots moet zijn op de dingen die je hebt bereikt. Ik vind het moeilijk om anderen om hulp te vragen, maar dat heeft als positief effect dat ik veel kan.
Heb je altijd al auteur willen worden? Vertel…
Heb je altijd al auteur willen worden? Vertel…
Nee, dat was eigenlijk nooit in mij opgekomen. Op de basisschool wilde ik kunstschaatser worden (ook al was ik beroerd op schaatsen en ook niet de meest soepele ballerina) en wat later astronoom (eigenlijk astronaut, maar toen had ik al iets meer realiteitszin en besefte ik dat dat niet zou lukken). Het dichtst in de buurt kwam het idee om journalist te worden, maar toen ik werd aangenomen op de kunstacademie, verdween het schrijven helemaal naar de achtergrond. Maar terugkijkend heeft het schrijven er altijd al wel ingezeten. Ik heb nog verhaaltjes van de basisschool en toen ging het zelfs al over heksen en magische buideltjes. Op de middelbare school haalde ik een hoog cijfer met een verhaal geïnspireerd op Het van Stephen King.
Je schrijft vooral ‘fantasy’-verhalen, vanwaar die liefde voor dit genre?
Dat komt door The Lord of the Rings (de film trilogie). Een medestudent was daar helemaal gepassioneerd van en dat werkte besmettelijk. Samen bekeken we de teasers die werden vrijgegeven nog voor de films uitkwamen. Ik had zoveel bewondering voor de magische decors en de exotische kostuums. Na film 1 besloot ik dat ik ook een elfenkostuum wilde. Hoewel ik nooit eerder achter de naaimachine had gezeten, maakte ik een lange mantel, met opstaande kraag, voering en borduursels. Langzaam breidde mijn kostuum zich verder uit en ik was zelfs betrokken bij de LOTR fanfilm Born of Hope en nog later bij Ren – the Girl with the Mark. Ik maakte ook kostuums voor anderen en ging naar fantasy festivals als bezoeker of als standhouder.
En toen droomde ik over een vrouw die aankwam bij een witte poort met daarachter een weelderig grasland. Die vrouw verwachtte daar een fijn leven te gaan hebben, maar vanaf het moment dat ik wakker werd, wist ik dat dat niet zo zou zijn. Maar wat er dan wel aan de hand was in dat vreemde land? Ik besloot het verhaal op te gaan schrijven. Omdat ik al zo bezig was in het fantasy wereldje, was het onvermijdelijk dat ik in dat genre ging schrijven. Het verhaal is later trouwens uitgegeven als Hydrhaga.
Vanwaar komt de inspiratie voor de wereld van Lilith en hoe is deze serie ontstaan?
Na mijn debuut Hydrhaga wilde ik iets doen met een personage met een verschrikkelijke achtergrond. Dat werd Lilith, een vrouw die in een Draak kan veranderen en zo tientallen steden heeft aangevallen en duizenden mensen heeft gedood. Ik was benieuwd of zij na alles wat er was gebeurd nog een beter leven voor zichzelf kon opbouwen of dat haar afkomst en verleden haar altijd zouden achtervolgen.
Ik schrijf organisch, dus zonder vooropgezet plan en zo vormde de wereld zich eigenlijk ook. In het begin van Gebonden in Duister vlucht Lilith de grens over. Er waren dus twee landen die ik uit moest werken, compleet met cultuur, religie en gebruiken.
Ik ben een schrijver die constant verder nadenkt. Hoe komt dit? Waarom is dat zo? Ieder antwoord onthult een stukje van de wereld, maar roept ook weer nieuwe vragen op. Dat levert dan weer een nieuw verhaal op.
Een voorbeeld daarvan is de Godin Margal. In de Lilith trilogie speelt haar nalatenschap een rol. In het verleden had zij de wereld willen zuiveren door alle gedaantewisselaars te doden. De halfbloedjes moesten een gruwelijk ritueel ondergaan. Maar ergens knelde dat verhaal, want volgens de regels van mijn wereld zou Margal ook kinderen moeten hebben die gedaantewisselaars zouden zijn. Hoe zou ze daarmee omgaan? Dat vond ik een interessant gegeven en zo ontstond Jager & Prooi.
Inspiratie haal ik uit alles om me heen. Het journaal, documentaires, muziek, reizen die ik maak, mijn eigen jeugd. Een van de grootste inspiratiebronnen is toch wel de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Noord Amerika. Ik ben drie maanden bij de Lakota Indianen geweest en mijn ervaringen daar en mijn kennis over deze volkeren sijpelen door in mijn verhalen. Soms is dat heel subtiel en persoonlijk, een andere keer is het duidelijker. Het visioen dat Lumea had in Hydrhaga is een goed voorbeeld, maar ook de Inuuk. Dit volk is natuurlijk afgeleid van de Inuit. Lilith komt hier in Verbroken in Schemer terecht. Ik wil heel graag terug naar dat stukje van mijn wereld. Nu nog even verzinnen hoe ik het verhaal daar weer naar toe kan krijgen, maar als het in de Vertellingen van de Ondergang niet lukt, is de kans groot dat een volgende serie helemaal bij dit primitieve jagersvolk speelt.
Je verhalen zijn, ondanks dat het fantasy is, geloofwaardig. Is het moeilijk deze balans te vinden?
Ik denk dat geloofwaardigheid een van de belangrijkste aspecten van het fantasy genre is. Dat klinkt misschien vreemd, want mensen die in Draken of Wolven kunnen veranderen, dat kan natuurlijk niet.
Inspiratie haal ik uit alles om me heen. Het journaal, documentaires, muziek, reizen die ik maak, mijn eigen jeugd. Een van de grootste inspiratiebronnen is toch wel de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Noord Amerika. Ik ben drie maanden bij de Lakota Indianen geweest en mijn ervaringen daar en mijn kennis over deze volkeren sijpelen door in mijn verhalen. Soms is dat heel subtiel en persoonlijk, een andere keer is het duidelijker. Het visioen dat Lumea had in Hydrhaga is een goed voorbeeld, maar ook de Inuuk. Dit volk is natuurlijk afgeleid van de Inuit. Lilith komt hier in Verbroken in Schemer terecht. Ik wil heel graag terug naar dat stukje van mijn wereld. Nu nog even verzinnen hoe ik het verhaal daar weer naar toe kan krijgen, maar als het in de Vertellingen van de Ondergang niet lukt, is de kans groot dat een volgende serie helemaal bij dit primitieve jagersvolk speelt.
Je verhalen zijn, ondanks dat het fantasy is, geloofwaardig. Is het moeilijk deze balans te vinden?
Ik denk dat geloofwaardigheid een van de belangrijkste aspecten van het fantasy genre is. Dat klinkt misschien vreemd, want mensen die in Draken of Wolven kunnen veranderen, dat kan natuurlijk niet.
Het is de taak van de schrijver om ervoor te zorgen dat de lezer het wel gelooft. Dat kan alleen door de wereld goed uit te denken en ervoor te zorgen dat je verhaal consequent is. Als de details kloppen met wat je hebt verzonnen, dan zal de lezer sneller meegaan in de wereld die je hebt gecreëerd en ook het stukje magie accepteren. Natuurlijk zijn er ook andere manieren om te zorgen dat een verhaal geloofwaardig overkomt. Mijn personages zijn erg menselijk, zodat de lezer hen goed kan begrijpen. Ik las eens een boek (ik weet niet eens meer welke) waarin de personages zover van mensen afstonden dat ik er niets mee kon. Dat wil ik voorkomen. Maar soms is het inderdaad wel lastig. Ik wil het magische stukje ook niet kapot beredeneren. Het mysterie moet wel in tact blijven.
‘Bloed’ is het vervolg op de Lilith trilogie uit 2010-2012, waarom na 5 jaar een vervolg?
‘Bloed’ is het vervolg op de Lilith trilogie uit 2010-2012, waarom na 5 jaar een vervolg?
Omdat Lilith me niet met rust liet, haha. En de lezers me vroegen hoe het verhaal nou verder ging. Geboren in Licht heeft een open einde. Het verhaal van de trilogie is afgerond, maar er zijn nog mogelijkheden om verder te gaan.
Minstens zo belangrijk was echter dat dit verhaal mijn voorgaande series zo mooi bij elkaar brengt. Op een van de laatste pagina’s van Jager & Prooi wordt Kiril geboren. Aan het einde van de trilogie zijn hij en Lilith nog over. Het was te verleidelijk om een serie te schrijven waarin zij allebei een hoofdrol zouden spelen.
Is het niet moeilijk om (na 5 jaar) terug in ‘het’ verhaal te komen?
Niet zozeer om er weer in te komen, maar er waren wel anderen dingen die het soms lastig maakten om Bloed te schrijven. Dat had verschillende oorzaken.
Ik vond het lastig om Lilith herkenbaar, maar toch interessant te houden. Ze moest natuurlijk niet ineens een hele andere vrouw zijn, maar was in die tien jaar ook gegroeid. Daarnaast wilde ik een verhaal schrijven dat niet alleen voor de fans van Lilith interessant was. Daarom gaat Bloed niet alleen over haar, maar ook over Kiril en Nighram. Zij introduceren nieuwe verhaallijnen.
Maar het lastigste vond ik dat ik altijd heb gezegd dat de lezers zelf moesten bepalen hoe het verhaal verder ging. Geloof je dat Jakob een vriendelijke God is of is Liliths angst voor hem terecht? Door Bloed te gaan schrijven moest ik ineens toch een antwoord gaan geven. Ik vond het een uitdaging om iets te verzinnen wat zoveel mogelijk met beide scenario’s rekening hield. Het heeft best lang geduurd voor ik wist hoe ik dat kon bereiken.
De oplossing was de terugkeer van de erfgenaam van de troon. De jonge en meedogenloze prins schudt de boel zo op dat iedereen wel moet reageren. Wat er in de voorafgaande tien jaren was gebeurd, of wat de bedoelingen van Jakob en de andere spelers waren, was ineens niet meer belangrijk.
Het verhaal eindigt niet met ‘Bloed’ er komt duidelijk nog een vervolg aan. Hoeveel delen heb je nog in gedachten?
Ik verwacht dat De Vertellingen van de Ondergang uit vier delen zal bestaan, maar bij mij weet je het maar nooit. Ik had net de contracten getekend voor Bloed en twee vervolgdelen toen ik besloot dat het een vierluik moest worden. Ik zie wel waar het verhaal en de personages mij brengen.
Het is soms moeilijk om als lezer een lijn te trekken tussen wie goed en slecht is in ‘Bloed’. Wil je daarmee een boodschap meegeven aan je lezers?
Ja, dit is iets wat mij bezighoudt in de echte wereld. Hoe kunnen mensen zo zwart/wit denken en hele groepen over een kam scheren? Van jongs af aan ben ik daar mee bezig geweest. Vroeger had ik een voorliefde voor boeken over de Tweede Wereld Oorlog. Als ik las over verzetshelden vroeg ik me af of ik ook zo dapper zou zijn. Die vraag betekent dus ook dat ik me afvroeg of ik misschien wel mee had kunnen doen als ik in Duitsland was opgegroeid in die tijd. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat we helden zijn of het juiste doen. Al jong was ik me bewust van groepsdruk en hoe je kunt opgroeien met een bepaald beeld van de wereld waardoor je tot vreselijke dingen in staat bent. Dat is beangstigend en intrigerend tegelijkertijd. En het maakt de wereld genuanceerder. De meeste mensen willen toch op zijn minst hun eigen leven/wereld een stukje mooier maken. Helaas soms ten koste van anderen, of nog erger. Ik vind het jammer dat deze thema’s nog steeds zo actueel zijn en ik denk dat ik ze daarom in mijn boeken verwerk. Soms is het makkelijker om via een fantasy setting naar onze eigen wereld te kijken. In de echte wereld heeft alles al een stempel gekregen, naar een verzonnen wereld kun je als lezer nog onbevangen kijken.
Lees je de recensies van je boeken? Wat doet ‘kritiek’ met je, zowel de negatieve als positieve?
Ja, ik lees ze wel. Nu Bloed net uit is, ben ik best nerveus wat de reacties gaan zijn. Negatieve recensies doen pijn. Ik word er altijd een beetje boos en opstandig van. Gelukkig kan ik het steeds sneller naast me neerleggen. Een recensent is ook gewoon een lezer met een bepaalde smaak en ik heb inmiddels geleerd dat nooit iedereen lyrisch over een verhaal denkt. Er zijn altijd mensen die ervan genieten en mensen die het niets vinden.
Waarom ik ze dan toch lees? Omdat een positieve recensie een boost is voor je zelfvertrouwen. Schrijven is een eenzaam vak, zonder veel financiële beloning. Dus moet je het doen voor je eigen plezier en al die reacties van lezers die van je verhalen hebben genoten. De ontzettend fijne reacties die ik krijg zijn echt een aanmoediging om door te schrijven. Als ik in de put zit en twijfel aan mijn eigen kunnen, is het heerlijk om een berichtje van een enthousiaste lezer te krijgen.
Als afsluiter: Waar hoop je over pakweg 5 jaar te staan?
Als afsluiter: Waar hoop je over pakweg 5 jaar te staan?
Over vijf jaar heb ik waarschijnlijk de Vertellingen van de Ondergang afgerond. Ik hoop dat ik daarmee nog meer mensen heb kunnen bereiken dan ik nu doe.
Ook hoop ik dat mijn boeken dan een grote groep internationale fans hebben. Er zijn al twee boeken van me vertaald en later dit jaar volgt de derde. Als het lukt om daarmee door te breken dan komt die droom om te kunnen leven van het schrijven ineens een stuk dichterbij.
Bedankt Kim voor je spontane medewerking en ‘sorry’ dat sommige vragen je grijze celletjes lieten werken 🙂 Succes met de release van ‘Bloed’ en bij alles wat je nog van plan bent te gaan doen!
Wil jij een gesigneerd exemplaar van ‘Bloed’ winnen?
Stuur je antwoord op onderstaande vraag voor zondag 14 mei 20.00u naar perfecteburen@gmail.com met als onderwerp ‘Bloed’. Succes!
De hoofdpersoon van Bloed, Lilith, houdt net als jullie van boeken en lezen. Daarom begint het verhaal in de grote bibliotheek van Nadesj. Lilith vindt daar een oud manuscript. Weet jij hoe het heet? Je vindt het antwoord in het voorproefje op www.kimtentusscher.com/bloed.html
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
