Ze debuteerde met haar thriller ‘Gevaarlijk spel’ dat Boek van de maand is bij DPB. Na een kennismaking tijdens de Moordmiddag in Almere Haven was een gesprek heel snel geregeld met deze openhartige en goedlachse dame die gek is van dieren, spanning en het leven. Lees snel wie Liesbeth van Kempen is.
Wie is Liesbeth?
Pff, wat een complexe vraag. Hopelijk is dat voor de leden van de Leesclub na dit gesprek een beetje duidelijk.
Heb je altijd al willen schrijven/geschreven? Wat was je eerste verhaal, waar ging het over?
Hoewel ik als kind geen lezer was, is schrijven gek genoeg wel altijd ‘mijn ding’ geweest. Ik was altijd in de weer met schriftjes, volgeschreven met gedichten en korte verhalen. Als puber heb ik natuurlijk een dagboek bijgehouden.
Mijn eerste verhaal? Dat is wel erg lang geleden, volgens mij was ik toen een jaar of zeventien. Een kort verhaal over de gruwel van dierenmishandeling dat ik had opgestuurd naar een regionaal dagblad. Het is destijds ook geplaatst.
Op een dag bedenk je dé verhaallijn, en dan? Hoe heb je dit aangepakt, waarom precies dit verhaal en hoe lang heb je over je debuut gedaan, van start to finish?
Heb je even…? Het was ergens zomer 2002 toen ik geïnspireerd raakte om een verhaal over drie vriendinnen te schrijven. Dat werden de hoofdpersonages Louise, Margot en Suzan. Het begon als een roman met een vleugje humor, maar al schrijvende werd het steeds spannender, te spannend voor een roman. Dat beviel mij wel en ik besloot er een thriller van te maken. Heb ik daar dertien jaar over gedaan? Nee. Soms schreef ik eraan, maar vaak waren andere dingen belangrijker – zoals een drukke baan of een liefdesrelatie – en lagen ‘Louise, Margot en Suzan’ soms jaren lang te verstoffen in een la. Pas in 2010 ben ik consequent met het manuscript aan de slag gegaan. In 2012 opgestuurd naar drie uitgeverijen. De Fontein belde mij in augustus en er volgde een gesprek op de uitgeverij.
Toen ik met de aanwijzingen van de redacteur aan de slag ging, werd het voor mijn gevoel pas een écht schrijfproces. Haar beeldende uitspraak: ‘Het huis staat, maar er moet nog het een en ander gebeuren aan de inrichting,’ zette het proces van schrappen en herschrijven in gang. Show don’t tell werd een mantra en voor wat betreft kill your darlings werd ik een ware seriemoordenaar. Maar zó leerzaam en inspirerend! Ik heb er echt van genoten. Begin 2013 kwam er een kink in de kabel, ik kreeg de diagnose borstkanker. Een intensieve behandelperiode van negen maanden heeft het schrijfproces toen danig ondermijnd maar niet stilgelegd. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik af en toe toch geschrapt en herschreven. Het manuscript werd in die zware en onzekere periode een anker voor mij, een soort van belofte. Voorjaar 2014 heb ik het aangepaste manuscript weer opgestuurd en er werd mij een contract aangeboden. Daarna moest er nog wel herschreven worden, maar dat het uitgegeven zou worden stond vast. Waarom dit verhaal? Omdat de drie hoofdpersonages in real live vriendinnen van me zouden kunnen zijn. Ik vond het leuk om over ze te schrijven.
Het lijkt me geen gemakkelijk traject om een boek te schrijven. Heb je op momenten gedacht ‘ik stop ermee’? Hoe pak je jezelf dan weer bijeen?
Schrijven maakt mij erg gelukkig, zelfs op momenten dat het wat stroef gaat. Maar bij tijd en wijle sloeg de wanhoop natuurlijk ook bij mij wel eens toe. Ik riep dan dingen als: ‘Ik krijg ze niet meer van de bank!’, ’Ik heb te weinig woorden!’, ‘Ik gooi mijn laptop uit het raam!’ Gelukkig was er dan meestal wel iemand in de buurt die me achter de laptop vandaan trok en meesleurde naar de stad, het strand of het bos. Op de wat eenzamere momenten kan ik iedere schrijver een hond aanraden; de wandelingen met de mijne hebben voor aardig wat plotwendingen gezorgd. Eigenlijk is het simpelweg een kwestie van je hoofd leegmaken. En volharden.
Is dit debuut precies geworden zoals je voor ogen had? Heb je veel moeten aanpassen/herschrijven? Hoe ben je bij De Fontein terechtgekomen?
In mijn begeleidende brief bij de eerste versie van het manuscript heb ik het volgende geschreven: ‘Ongetwijfeld is er nog het nodige te ‘verspijkeren’ aan mijn manuscript, maar ik hoop dat de essentie ervan voldoende potentie heeft en dat wij er samen een succesvol en goed verkopend boek van kunnen maken.’ En ja, ik heb aardig wat moeten ‘verspijkeren’, maar de essentie van het verhaal is onaangetast gebleven, net als de hoofdpersonages. Na al het harde werk voelt en leest het debuut nog steeds zoals ik het in eerste instantie voor ogen had. Een gerenommeerde en gerespecteerde uitgeverij die staat voor kwaliteit, zo is Uitgeverij De Fontein mij door een vriendin aangeraden. Geen woord van gelogen!
In dit boek is een grote rol weggelegd voor een beginnende relatie tussen twee vrouwen.Waarom dit perspectief?
Ten eerste een wedervraag: waarom niet?
Ten tweede: ik heb vanuit mijn eigen belevingswereld geschreven, met andere woorden: ik heb het niet eens bewust gedaan, dit is hoe ik in het leven sta.
Je debuut is goed ontvangen. Wat doet dat met je? En hoeveel waarde hecht je aan recensies?
Blij en trots, dat ben ik! Het is namelijk best eng om ‘je kindje’ de wijde wereld in te schoppen en lijdzaam te moeten afwachten hoe het ontvangen wordt. Of een recensie nou goed of slecht is, het is en blijft natuurlijk subjectief. En hoe graag ik ook zou willen, als schrijver kan ik het niet iedereen naar de zin maken. Recensenten die echt werk maken van hun beoordeling en op een gemotiveerde en professionele manier feedback geven, zonder kwetsend en/of persoonlijk te worden, hebben wat mij betreft een meerwaarde. Alleen die neem ik serieus en daar haal ik de dingen uit waar ik iets mee kan.
Bevat ‘Gevaarlijk spel’ autobiografische elementen? Zo ja, vertel eens!
Ha, ha! Nee, niet echt. Misschien het feit dat ik als kind dierenarts wilde worden, mijn ex een juriste is en ik graag in Frankrijk vertoef. En natuurlijk zijn hechte vriendschappen mij ook niet vreemd.
Smaakt dit naar meer, is schrijven echt zo verslavend? Waar ben je nu mee bezig, wat kunnen we binnenkort van je verwachten op schrijfgebied?
Absoluut! Verslavend zou ik het niet willen noemen, eerder een passie. Ik denk dat schrijvers diep van binnen altijd bezig zijn met een verhaal. Het mijne speelt zich dan ook nog grotendeels voornamelijk af in mijn hoofd, maar heel voorzichtig heb ik al wel e.e.a. aan mijn laptop toevertrouwd. Op korte termijn staat er niets op de planning, maar je weet maar nooit.
Je bent een van de Moordwijven. Kun je daar iets meer over vertellen? Hoe is dat tot stand gekomen?
Naar aanleiding van het Britse schrijverscollectief Killer Women benaderde Anita Larkens mij en Marlen Beek-Visser om iets dergelijks in Nederland op te zetten. Als snel sloot Isa Maron zich ook aan en Moordwijven was een feit. Inmiddels zijn we compleet: zeven Nederlandse en drie Vlaamse thrillerschrijfsters. Een inspirerend gezelschap! Onze uitgangspunten zijn o.a. het bundelen van krachten om ons te onderscheiden in de overvloed van thrillers, elkaar te versterken door actieve promotie van de groepsleden en gezamenlijke presentaties, signeersessies, winacties, workshops e.d. Like onze FB pagina Moordwijven of volg ons op Twitter @Moordwijven en je mist niets!
Nederlandstalige thrillerauteurs doen het goed, met name de vrouwelijke auteurs. Waar ligt dat aan denk je?
Ik zou daar graag iets zinnigs over willen roepen, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee. Of zijn vrouwen misschien toch net iets moorddadiger dan mannen…?
Wie is je grote voorbeeld op het schrijversvlak?
De onbetwiste mystery koningin Agatha Christie.
Hoe ziet een schrijfdag/moment er voor jou uit. Heb je een bepaald ritueel ontwikkeld?
Geen ritueel. Als ik echt op dreef ben lijkt tijd niet meer te bestaan en vergeet ik zelfs te eten of te drinken. Mijn hond heeft inmiddels een manier gevonden mij uit die schrijftrance te halen, dus haar wandelingen schieten er nog net niet bij in.
Je hebt nu een thriller geschreven, blijf je bij dit genre of zou je ook een kinderboek ambiëren? Wat is er zo fascinerend aan het schrijven van een spannend boek voor jou?
Een kinderboek ambieer ik niet. Als het al een ander genre zou moeten zijn, dan een roman. Maar zoals gezegd, Gevaarlijk spel is ooit zo begonnen, tot het uitmondde in een thriller. Bij mij gaat dat dus vanzelf, een verrassende wending zorgt voor spanning en hop het ingrediënt voor een thriller bepaalt het genre. Ik houd van de spanning, het naar de plot toeschrijven, alle puzzelstukjes uiteindelijk op de juiste plaats zien te krijgen, dat vind ik de uitdaging.
Bloggers en recensenten, ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Hoe kijk je daar tegenaan? Is er volgens jou een meerwaarde?
De hoeveelheid heeft mij inderdaad wel verbaasd. Het aanstekelijk enthousiasme van sommigen ook, maar dat is alleen maar leuk! Degenen die het bloggen en recenseren echt serieus nemen en voor kwaliteit gaan, hebben wat mij betreft absoluut een meerwaarde. Lezers komen dankzij hen je boek op diverse podia tegen en dat is altijd gunstig.
Hoe kijk je überhaupt aan tegen het fenomeen ‘social media’? Heeft het meerwaarde voor jou als auteur?
‘Vroeger’ waren auteurs voornamelijk afhankelijk van de initiatieven die de uitgever nam op het gebied van pr en promotie. Op social media heb je als auteur nu veel meer bereik én voor een deel daardoor de promotie van je boek ook zelf in de hand. Ik maak er zeer actief gebruik van.
Hoe bevalt de boekenwereld je tot nu toe? Wat valt op of wat valt mee/tegen?
Apart wereldje, dat wel. Maar er lopen opvallend veel leuke en inspirerende mensen rond. Ik geniet vooral van de leuke en positieve dingen die nu op mijn pad komen. Bij tegenvallers sta ik nooit zo lang stil, dat vind ik zonde van mijn tijd en energie.
<Liesbeth met grote liefde Olli
Je bent een hondenliefhebber en je hebt iets met Chowchow’s? Vertel?!
Ik ben niet alleen hondenliefhebber, maar dierenliefhebber. De chow wordt ook wel de katachtige onder de honden genoemd, vanwege hun eigenzinnigheid. Ze hebben zo hun eigen ideeën over gehoorzaamheid en van the will to please hebben ze nog nooit gehoord. Maar door middel van wederzijds respect kun je, bij wijze van spreken, met ze lezen en schrijven. Daar houd ik van en zo ga ik graag met dieren om.
Wat doe je als je niet schrijft? Lees je zelf ook? Zo ja wat heb je recent nog gelezen/lees je nu?
Soms botvier ik mijn creativiteit op een stuk klei. Niets hoogdravends, hoor, gewoon lekker freubelen. Ik lees graag, maar dan wel ‘aanvalsgewijs’. Maanden lang kan ik het ene na het andere boek verslinden, om er dan opeens weken niet naar te talen. Momenteel zit ik in zo’n niet-lees-fase. Het laatste boek dat ik echt verslonden heb: Een circus van schimmen door R.J. Ellory.
Als je straks groot bent dan wil je per se hebben bereikt dat ………??
Ik leef in het nu en heb dat in ieder geval bereikt.
Hoe hoop je dat mensen over je denken? Vind je dat belangrijk?
Het is niet realistisch om te hopen dat iedereen je aardig, leuk of lief vindt. Dat hoeft ook niet. Dat vind ik namelijk ook niet van iedereen. Respect en eerlijkheid vind ik belangrijk, daar hoop ik op en dat heb ik te bieden.
Stel: geld is geen issue en je kunt een reis gaan maken. Ga je, met wie en waarheen? En wat zit er per se in je koffer?
Wat een heerlijk idee! Ik zou een niet al te grote maar wel zeer comfortabele camper kopen en samen met mijn hond door Europa gaan reizen. In mijn koffer natuurlijk een laptop; ik moet onderweg wel kunnen schrijven!
Dank je wel Liesbeth voor dit gezellige en openhartige gesprek!
Patrice – Team DPB
Meer weten over Moordwijven en Liesbeth?
Uitslag winactie:
Op dit blog en de Facebookgroep stond een oproep om een vraag te stellen aan Liesbeth. Uit deze vragen heeft zij de winnende vraag gekozen.
Vraag me niet waarom, maar als ik jouw naam zie staan, moet ik steeds aan Heleen van der Kemp denken. Zijn er mensen die jou al met haar verward hebben toen ze over ‘Gevaarlijk spel’ hoorden ?
Jij bent de eerste, Greet, maar ik wil jouw lezersvraag graag gebruiken om dit eventuele misverstand direct de kop in te drukken. Hoe vereerd ik ook ben, want Heleen van der Kemp heeft al veel goede en spannende boeken op haar naam staan. Maar geen Gevaarlijk spel, die is echt van mij ;-)!
Greet Braem wint met deze vraag een gesigneerd exemplaar van Gevaarlijk spel, van harte proficiat! Dit boek komt zo snel mogelijk naar je toe.
Foto’s zijn eigendom van Kersten van Dalen Photography en zijn met toestemming gebruikt.
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
