"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met ......... Marlen Beek~Visser

Dinsdag, 19 mei, 2015

Geschreven door: Marlen Beek-Visser
Artikel door: Roelant de By

Wie is Marlen?
Ik ben 46 jaar en woon in Leiderdorp met man, zoon van 19 en dochter van 15. Ik werk als manager bedrijfsvoering op het hoofdkantoor van een kinderopvangorganisatie. Daar ben ik (onder andere) verantwoordelijk voor de cijfers van de organisatie, terwijl ik me in mijn vrije tijd heerlijk op de taal kan storten. In mijn jeugdjaren was ik in mijn geboorteplaats Hazerswoude ‘de dochter van de bakker’.

Jij bent van huis uit gewend om zakelijk te schrijven, hoe was die overgang naar het schrijven van een thriller?
Ik ben eind 2011 out of the blue begonnen met het schrijven van een thriller, die ik na een maand of zeven af had. Ik had er ontzettend veel lol in, maar wist niets van creatief schrijven. Dat kan natuurlijk helemaal niet!  Redelijk naïef stuurde ik het manuscript op naar uitgeverijen. En kreeg alleen maar afwijzingen. Gelukkig hadden twee uitgevers wel de moeite genomen om mij feedback te geven. Ze vonden mijn schrijfstijl prettig, maar de uitwerking van het verhaal liet te wensen over. Bovendien was het onderwerp te veel dertien-in-een-dozijn. Op basis van deze feedback ben ik me gaan verdiepen in creatief schrijven, vooral door er veel over te lezen. Toen zag ik wat beter kon en besloot ik een heel nieuw boek te gaan schrijven.

In 2011 besloot je ‘zomaar’ een boek te gaan schrijven, en dan? Hoe pak je dat aan?
Op een A4-tje had ik enkele personages beschreven en een heel globaal plot. Vervolgens ben ik gaan zitten en typen. Niets meer en niets minder. Gewoon elke niet-werkdag minimaal 1000 woorden typen, totdat ik rond de 60.000 woorden had. Het verhaal ontstond al typend, alsof het letterlijk vanuit mijn hoofd via mijn vingers en het toetsenbord op het scherm verscheen. Bij mijn tweede boek is het eigenlijk ook zo gegaan, maar had ik meer kennis en ervaring en, in tegenstelling tot het eerste boek, een helder eindpunt voor mijn verhaal. Daar schrijf je dan toch gerichter naartoe.

Je eerste (oefen)thriller heb je (nog) niet uitgebracht. Gaat dat nog komen? Waar gaat het over?
Nee, ik zou mijn eerste thriller zodanig moeten herschrijven, dat ik net zo goed opnieuw kan beginnen. Het onderwerp was bovendien te cliché: een succesvolle vrouw, eind dertig, heeft een ingedutte relatie en wordt tijdens een door haar gegeven training bij een saai IT-bedrijf verliefd op een cursist; een half-Italiaanse man die nogal opvalt tussen de nerds. Vanaf dat moment gebeuren er vreemde dingen in het leven van de hoofdpersoon. Het gaat van kwaad tot erger. De vraag rijst: is deze man wel te vertrouwen? Maar dit boek zal er dus nooit komen, wat mij betreft. Het is nuttig oefenmateriaal geweest.

‘Stem’ gaat over een deelnemer aan een talentenjacht. Vanwaar dit bijzondere thema voor je boek?
Ik stuitte bij toeval op dit onderwerp, toen ik op Youtube een filmpje zag van een kandidate van het Britse X-factor. Deze Zoe Alexander dacht dat ze een geweldige performance had neergezet, maar kreeg flinke kritiek van de jury. Daar kon ze totaal niet mee omgaan. Haar gezicht verstrakte, haar blik werd leeg en ze begon te vloeken en schelden. Ze smeet haar microfoon op het podium en sloeg camera’s weg. Toen ik dat zag dacht ik: waarom reageert deze dame zo excessief op kritiek? Daar zit een hele wereld achter. Wat er eraan voorafgegaan? Hierover gaat Stem!



Kijk je zelf naar talentenjachten op tv? Wat heb je daar uitgehaald en in je boek gebruikt?
Ik kijk alleen af en toe naar The Voice, omdat hierbij kwalitatief goede deelnemers langskomen en ik ervan geniet als mensen echt mooi kunnen zingen. Dan wil ik elke noot horen en mag niemand er doorheen praten. Het commerciële circus eromheen vind ik één grote vertoning. Dat komt ook terug in mijn thriller: ‘alles voor de kijkcijfers’.

Ter voorbereiding van ‘stem’ sprak je met deelnemers, wat is je daarvan het meeste bijgebleven?
Iedere deelnemer heeft een geheimhoudingsovereenkomst moeten tekenen. De meesten wilden alleen in globale termen praten over wat er achter de schermen gebeurt en sommigen helemaal niet. Dat zegt iets. Het gaat hier in mijn ogen over de maakbaarheid van succes en de maakbaarheid van dit soort commerciële programma’s. Er wordt weinig aan het toeval overgelaten.

Kun jij zelf zingen? Zou je, als het antwoord ‘ja’ is, zelf ooit meedoen aan een dergelijke wedstrijd?
Wanneer kun je zingen? Ik zing de hele dag, er zitten altijd liedjes in mijn hoofd. Ik kan ook vrij zuiver zingen, maar heb helaas geen fantastische stem. Toch word ik er blij van. En als mijn man gitaar speelt, vindt hij het geweldig wanneer ik meezing. Ik zou niet meedoen aan een commerciële talentenjacht, zoals op de televisie. Je hebt zelf heel weinig inbreng, maar bent wel met handen en voeten gebonden, ook nog lang nadat het hele circus achter de rug is. Bovendien worden kijkers geen fan van jou als artiest: ze zijn fan van het programma en hebben bij een nieuwe editie weer nieuwe favorieten. Jou zijn ze dan alweer vergeten.

Wie zou jouw ideale personificatie zijn voor Trudy, de hoofdrolspeelster in je boek?
Lastige vraag. Skip.

Stel, je boek wordt verfilmd. Zou je het kunnen loslaten aan een regisseur of wil je zelf controle houden?
Ik ben totaal geen controlfreak en kan heel goed loslaten, in bijna elke situatie. Dus ook hier zou ik het overlaten aan de regisseur om er iets moois van te maken. Hij/zij is de expert op dat vlak.



Met ‘Stem’ was je bij Bruna eigenlijk zo goed als binnen. Toch heb je je boek uitgebracht bij Ellessy, vanwaar die switch?
Tijdens een eerste gesprek met de redacteur van Bruna waren we samen tot de conclusie gekomen dat we door konden. Hij vond dat ik alleen het eind van mijn verhaal nog iets verder moest uitbouwen. Toen ik de aangepast versie opstuurde, gaf hij aan er snel naar te zullen kijken. Twee weken later kreeg ik een mail dat er van hogerhand was besloten om tot nader order geen nieuwe Nederlandse auteurs aan te nemen, vanwege een reorganisatie. Mijn redacteur adviseerde mij verder te kijken omdat hij niet wist hoe lang dit zou duren. Daar ben ik hem dankbaar voor. Op hetzelfde moment sprak de uitgever van Ellessy zijn vertrouwen uit in mijn boek. Dat heb ik met beide handen aangegrepen.

Je werkt ook nog in de organisatie van kinderopvang. Gezien een aantal heftige gebeurtenissen thrillermateriaal genoeg lijkt me?
Gelukkig werk ik bij een zeer betrouwbare organisatie met een uitstekende reputatie. Maar ik zou sowieso nooit een thriller schrijven over de kinderopvang. Ik vind dat vanuit mijn functie te gevoelig liggen. Deze zaken houd ik graag gescheiden.

Wat doe je als je niet werkt/schrijft?
Dan geniet ik allereerst van de gezelligheid in huis. Met twee kinderen van 15 en 19 heb je altijd jonge mensen over de vloer. Verder gaan mijn man en ik graag op pad. We gaan naar bandjes, naar het theater of eten met vrienden. Een of twee keer per week zit ik in de sportschool voor een stevige spinningles. Dan ga ik echt tot het gaatje. In de spaarzame uurtjes die overblijven lees ik en heel soms kruip ik achter de piano. Maar van dat laatste komt op dit moment vrij weinig.

Wat is het geheim van een werkende moeder? Hoe ben jij qua tijdplanning? 
Ik werk 31 uur per week. Dan blijven er per week nog 168 (7×24) uur – 31 uur = 137 uur over, waarvan ik er gemiddeld 42 slaap. Resteren er 95 uren die je zelf kunt indelen zoals je wilt. Er is dus altijd tijd om te schrijven, hoewel ik moet toegeven dat ik op dit moment mijn schrijfuren (normaal zo’n 12 uur per week) voornamelijk inzet om mijn debuut Stem! onder de aandacht te brengen. Daar heb ik een uitgebreid pr-plan voor geschreven. Dat is geen straf, ik vind het ontzettend leuk om te doen.

Heb je een schrijfritueel? Waar schrijf je, hoe lang?
Zoals gezegd: zo’n 4 uur per vrije dag, oftewel 12 uur per week. Altijd op mijn schrijfkamertje van 2 bij 3 meter, op zolder.



Wat is je ultieme schrijversdroom?
Ik denk dat iedere schrijver ervan droomt om van het schrijven te kunnen leven. Maar ik ben nu al een gelukkig mens: ik heb een officiële uitgever, mijn boek heeft een kaft met mijn naam erop. De recensies zijn zeer positief en ik kom op leuke plekken. Bovendien heb ik, sinds ik schrijf, ontzettend veel leuke en inspirerende mensen ontmoet, zowel schrijvers als lezers. Wat dat betreft heb ik van de weg naar mijn debuut toe net zo genoten als van de verschijning van mijn boek an sich. Een droom die iets meer binnen handbereik ligt, is dat ik hoop dat mijn Stem! binnenkort in heel Nederland doorklinkt. Daar moet je hard voor werken. Er verschijnen maandelijks zoveel boeken!

Een beroemde moeder, dat vinden je kinderen zeker wel heel stoer?
Mijn kinderen zijn niet bepaald onder de indruk. Mijn dochter vind het geloof ik wel leuk voor mij, maar is met haar 15 jaar vooral gericht op haar eigen leventje / vrienden. Op haar 11e schreef ze zelf veel: korte verhalen en ze is destijds zelfs begonnen om een boek te schrijven. Maar ze was te fladderig en gooide alles weer weg. Ik denk dat ze ooit nog eens een boek gaat schrijven. Mijn zoon heeft niets met lezen en schrijven. Ik vind dat niet erg, ze moeten hun eigen keuzes maken en zelf de wereld ontdekken.

Met ‘Stem’ doe je veel aan PR, een bewuste keuze? Hoe is dat om te doen?
Ja, zoals gezegd: er komen elke maand zoveel boeken uit, dat je als auteur niet achterover kunt leunen, vind ik. Nu is het moment, over een maand (of twee) is mijn debuut achterhaald nieuws. En uitgevers moeten keuzes maken als het gaat om het pr-budget. Ze kunnen het geld maar een keer uitgeven. Ik vind het superleuk om energie te steken in de pr. Er gaat veel tijd in zitten, maar die maak ik er met alle liefde voor vrij.

Hoe zijn de lezersreacties en wat doet dat met je?
Verrassend! Ik had wel het idee dat Stem! een boek is dat lekker doorleest en een zorgvuldige spanningsopbouw heeft. Maar ik had niet verwacht dat iedereen zo enthousiast zou zijn. Ze vinden het een origineel onderwerp en zeggen Stem! lastig te kunnen wegleggen. Wat ik ontzettend waardeer, is dat mensen die ik niet ken de moeite nemen op hun Facebook-pagina iets te zeggen over Stem!. Dat is heel waardevol. Als debuterend auteur kan ik elke vorm van aandacht voor mijn debuutthriller gebruiken.

Hoe denk jij over recensies? Wat is de meest opvallende uitspraak over je boek tot nu toe?
Ik vind het bijzonder dat er meerdere recensenten en lezers zijn, die de moeite nemen om -ongevraagd- een uitgebreid verslag te schrijven over mijn boek. Dat is toch geweldig?!

De meest opvallende uitspraak over mijn boek weet ik meteen. Ik dacht een ‘vrouwenthriller’ te hebben geschreven voor de (grote) doelgroep die ook houdt van talentenjachten op tv. Maar de allereerste recensent was een man, die een hekel heeft aan talentenjachten. Hij schreef het volgende: De uitgever schrijft “De thriller die elke liefhebber van talentenjachten op tv moet lezen!“, maar daarmee zou de uitgeverij de doelgroep alleen maar beperken. Persoonlijk heb ik een hekel aan talentenjachten op tv, maar dit debuut van Marlen Beek-Visser wist mij wel degelijk van de eerste tot de laatste pagina te boeien. Dus ook zeer geschikt voor mensen die niet van talentenjachten houden!

Je werkt in de kinderopvang, is een kinderboek een optie voor jou om te gaan schrijven? Waar zou dat over gaan?
Nee, dat zal niet gebeuren. Ik vind kinderboeken in het algemeen heel leuk en ontzettend creatief geschreven, maar ik schrijf bij voorkeur iets dat ik zelf ook graag zou lezen.



Wat doet Marlen over vijf jaar vanaf nu?
Wishful thinking: over 5 jaar werk in een dag per week in een gezellig koffietentje (voor de sociale contacten en de mooie gesprekken) en vul ik de overige dagen met schrijven, trainingen en presentaties geven.

Maak een keuze en licht toe; stoer of chic, manager of auteur, boek of film?
Stoer. Toelichting: ik ben een zelfbewust en onafhankelijk persoon. Dat zit vanbinnen. Chic gaat alleen over de buitenkant.

Auteur. Toelichting: ik ben al bijna 10 jaar manager en nog maar net auteur. Als auteur heb ik nog zoveel te ontdekken.

Boek. Toelichting: de verbeeldingskracht van een boek is oneindig. Een boek roept duizend beelden op, een film maar een.

De meest bijzondere vraag tot nu toe die is gesteld?
Ik houd het op de meest ontroerende: bij het signeren van Stem! kwam een dementerende kennis naar mij toe. Hij had een speciale zin bedacht, die hij -door mij- voor zijn vrouw in het boek wilde laten schrijven. Maar hij was die zin vergeten. Ik zei: ‘neem je tijd,’ en ineens wist hij het weer: Zij gelooft in mij. Ik moest even wat wegslikken.


Marlen, dank je wel voor je enthousiaste medewerking! Heel veel succes met je volgende boek.


Patrice (team DPB)

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur: