"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met Max van Olden

Maandag, 1 mei, 2017

Geschreven door: Max van Olden
Artikel door: Roelant de By


Vertel ons eens wie Max is?
Ik ben in 1973 ter wereld gekomen in
Zevenaar, een stadje bij de Duitse grens. Nadat ik in Nijmegen rechten had
gestudeerd, ben ik naar Amsterdam verhuisd waar ik nu alweer 17 jaar woon.
Inmiddels heb ik drie jaar mijn eigen (eenmans) advocatenkantoor. Naast
schrijven houd ik van heel laat tapas eten in Spanje, van afzien op een lange
fietstocht en van David Bowie en Daftpunk.

Waarom ben je gaan schrijven? De meeste
jongens willen brandweerman worden.
Ik ben gaan schrijven omdat ik gek ben op
lezen. Dat ben ik altijd al geweest. Toen ik eind twintig was kwam ik op een
punt dat ik dacht: volgens mij kan ik ook een boek schrijven. Vanaf dat moment
ben ik gaan schrijven en heb ik me verdiept in de techniek ervan. Het was een
lang traject om bij een uitgever binnen te komen maar uiteindelijk heeft het
harde werken zijn vruchten afgeworpen. Brandweerman heb ik nooit willen worden,
maar wel piloot en werken bij de politie lijkt me ook nog steeds erg leuk 🙂

Je debuteerde met de thriller ‘Lieve
edelachtbare’. Je won daarmee de Schaduwprijs in 2016 en je werd genomineerd
voor de Hebban Thriller Debuutprijs. Een droomdebuut? Hoe heb je die periode
ervaren?
Een droomdebuut ja, zeg dat wel. Ik wist
niet wat me overkwam toen mijn naam uit de envelop kwam bij de uitreiking van
de Schaduwprijs. Het was echt een onvergetelijke ervaring en een geweldige
aanmoediging voor de toekomst. Niets voor niks kwam minder dan een jaar later
al mijn tweede boek uit..


Nu met je tweede boek ‘De juiste man’
sta je op de longlist voor de Gouden Strop 2017. Wat vind je eigenlijk van
al die prijzen? Leg eens uit wat de meerwaarde daarvan is volgens jou?
Prijzen en nominaties werken voor mij
vooral als erkenning: als een vakjury jouw boek eruit pikt dan wordt je
bevestigd in je idee of gevoel dat je aanleg hebt voor schrijven. Daar gaat een
enorme stimulans vanuit. Een goede recensie heeft trouwens hetzelfde effect. Ik
denk dat het volkomen menselijk is dat je af en toe van iemand wilt horen dat
je het goed hebt gedaan en wat dat betreft verschilt een prijs, nominatie of
goede recensie niet zoveel van een complimentje van je baas of een goed
functioneringsgesprek. Daarmee kun je er weer even tegen.

Advocatuur, rechtbanken en thrillers.
Een veelvoorkomend concept dat succesvol is gebleken. Je boeken worden
vergeleken met die van John Grisham. Dat is nogal wat. Kun je je daarin vinden,
wat zijn jouw gedachten daarover?
Afgelopen zaterdag (22/4) werd ik in de
Volkskrant weer met Grisham vergeleken en ik heb er altijd weer een dubbel
gevoel over. Aan de ene kant is het een prachtig compliment want Grisham is een
grootheid, één van de allergrootste thrillerschrijvers ter wereld. De andere
kant is dat ik hoop dat mensen ook zien dat mijn boeken toch niet helemaal op
zijn boeken lijken. Zeker De juiste man is anders: hoewel de hoofdpersoon een
advocaat is, is het eigenlijk geen juridische thriller. Met een kleine
aanpassing had de advocaat net zo goed een bakker of een boekhouder kunnen
zijn. Ook mijn stijl verschilt behoorlijk en de personages zijn anders. Ik vind
Grishams verhalen geweldig, want zijn plots zitten steengoed in elkaar, maar ik
wil hem zeker niet kopiëren.



Veel thrillers in de gerechtelijke
sfeer zijn taai en komen traag op gang. Geregeld komt het over alsof er een
stoffig imago omheen hangt. Maar ik lees over jouw boeken dat ze vlot zijn en
vernieuwend. Vertel eens, wat is jouw geheim dat lezers over de streep trekt om
je boeken te gaan lezen?
Zoals gezegd, het juridische gehalte van
mijn boeken is zeer beperkt. Ik probeer vooral te schrijven vanuit menselijke
drijfveren en als er een rechtbankscene in voorkomt, dan staat die altijd in
dienst van het verhaal. Ik wil het mijn lezers niet aandoen om zich het hoofd
te moeten breken over een juridisch vraagstuk. Ik hanteer sowieso een vrij
gemakkelijke, toegankelijke schrijfstijl waarin ook ruimte is voor wat humor.
En tenslotte probeer ik om de personages zo levensecht mogelijk neer te zetten
en clichés te vermijden. Ik hoor regelmatig dat mensen zich herkennen in een
personage en dat is een mooi compliment.

Hoe
voorkom je dat iemand zich gaat herkennen in jouw verhalen? Betrap je jezelf
weleens op beroepsdeformatie?
Ja dat is het soort herkennen dat ik
inderdaad het liefste probeer te voorkomen. Op het niveau van cliënten zal dat
niet gebeuren want als ik me al laat inspireren door een dossier uit mijn
praktijk dan zorg ik ervoor dat het vrijwel onherkenbaar in het boek terecht
komt. Wat wel kan is dat vrienden of kennissen zichzelf herkennen. Als het een
positief personage betreft is dat niet erg, maar er zitten natuurlijk ook
onuitstaanbare types in mijn boeken. Nou ja, misschien is dat dan maar het
bedrijfsrisico.
Wat betreft beroepsdeformatie: om eerlijk
te zijn betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik een situatie meteen in een juridisch
kader plaats terwijl dat helemaal niet hoeft. Om een voorbeeld te geven: een
vriend van me had maandenlang een huizenruil voorbereid toen de andere partij
ineens aangaf er vanaf te willen zien. Het eerste wat ik zei was: dan moet je
een kort geding beginnen om de ruil af te dwingen. Maar deze vriend zat er heel
anders in en had het vrijwel meteen geaccepteerd…Dingen zijn niet altijd
juridisch, maar na veertien jaar advocatuur kan ik het soms niet helpen om
meteen de juridische kant te zien.

Wraak……een onuitputtelijk thema?
Wat intrigeert jou daar aan? ‘Alles draait om wraak’ zei je eens. Ben jij in
staat tot het nemen van wraak en hoe zou je dat doen? Leg eens uit? Het
intrigeert onze lezers vast ook wel.
Dat ‘alles draait om wraak’ was de kop van
een interview in de Telegraaf. Het sloeg echter alleen om het thema in De
juiste man, dat inderdaad wraak is. Gelukkig draait niet alles om wraak in het
leven…Wraak op zichzelf vind ik niet zo interessant maar wel de keuzes die
mensen daarin maken. Ieder mens wordt wel eens geconfronteerd met onrecht en ik
zie in mijn praktijk dat iedereen daar anders mee omgaat. De één wil de
wederpartij meteen keihard aanpakken, de ander wil het zo snel mogelijk
schikken en een derde ziet helemaal af van actie. In De juiste man zie je dat
ook. Oscar gaat voor vergelding maar zijn ex geeft het onrecht veel sneller een
plekje. Dat vind ik een mooi gegeven en ik vraag daarom aan iedere lezer: wat
zou jij hebben gedaan?


Wat is de essentie van schrijven
voor jou?
Dat is een hele mooie vraag. Schrijven is
voor mij slechts een middel voor het bereiken van het doel: de leeservaring.
Lezen is namelijk een manier om je even onder te dompelen in een andere wereld,
in het hoofd van een ander te kijken, of om gewoon vermaakt te worden. Het
verheft je, net zoals een mooi lied je even kan optillen. Die verheffing, daar
gaat het me om en het schrijven, met al het geploeter, gepieker, het schrappen
en het weer opnieuw beginnen is slechts de weg daar naartoe.

Waar
staat Max over 10 jaar?
Nou, ik hoop dat ik over tien jaar nog
steeds de inspiratie en de energie heb om mooie boeken te schrijven. Het zou
ook mooi zijn om dan de Gouden Strop een keer gewonnen te hebben. En tenslotte
hoop ik dat boeken tegen die tijd nog altijd populair zijn en het niet hebben
afgelegd tegen social media en games en andere oppervlakkige verstrooiing. Want
mooie verhalen moeten blijven bestaan. 

Meer weten over Max? Volg hem op Facebook.
Lees HIER de recensie van Charles over ‘De juiste man’.

Eerder verschenen op Perfecte Buren.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Misdadig - De juiste man

Het zwarte dossier

De juiste man