Iedere maand is er bij De Perfecte Buren een ‘Boek van de maand’. In mei is dat het recent bij LetterRijn verschenen ‘In onschuld’ van Melissa Skaye. Vanaf het eerste moment dat DPB het daglicht zag haakte ook Melissa enthousiast aan. En nu mogen wij haar eens extra in het zonlicht zetten met haar nieuwste thriller. Er is tenslotte van alles te vieren op dit moment! Patrice ging met Melissa in gesprek, op haar verzoek gingen we op de persoonlijke toer. Veel leesplezier!
Je boek ‘In onschuld’ is deze maand Boek van de maand mei bij DPB. Vertel eens iets meer over je nieuwste? En hoe ervaar je alle reacties/aandacht?
Superleuk! Bedankt, DPB! Ik voel me vereerd.
In onschuld beslaat een jarenlang proces. Ik schreef eerder over hoofdpersoon Yara dan over Sanne Philips en Luca Borra uit de VT-reeks. Ik had het verhaal wel rond, maar het was niet goed genoeg. Er moesten karakters en gebeurtenissen bij en wijzigingen komen. Omdat destijds – we spreken over 2009 – uiteindelijk al mijn aandacht uitging naar de VT-reeks en fantasyreeks Jeremy Jago, bleef Yara een tijd wachten. Zodra ik Jeremy Jago had afgerond en er een pauze was tussen de VT-delen, ging ik met veel plezier met In onschuld verder. Ik moet zeggen dat ik erg nerveus was voor de leesreactie en recensies, maar dat heb ik eigenlijk altijd wel als een nieuw boek in handen van de lezer ligt. Hoe ik het nu ervaar is: opluchting. De reacties zijn namelijk ontzettend positief. Ik las diverse keren dat lezers op het eind van In onschuld een grote brok in hun keel hadden. Dat had ik zelf ook tijdens schrijven en bij het lezen van de proefdruk. De emoties waren dus precies zo overgekomen als ik bedoelde. Daar kun je als auteur alleen maar ontzettend blij mee zijn.
Het is geen geheim dat je sinds kort bij een nieuwe uitgever zit. Waarom heb je die stap genomen en hoe voelt dat nu? Wat hoop en denk je te gaan vinden bij LetterRijn?
Soms is het gewoon tijd om een andere weg in te slaan. Zeker als je het gevoel hebt dat je bij de uitgeverij waar je onder valt, gewoonweg niet verder komt. Zodra je frustraties krijgt en wakker ligt, is het echt beter om je horizon te verbreden, verder te kijken in uitgeefland. Wat LetterRijn betreft, zij vielen op door de ontzettend mooie omslagen. Ook zag ik de naam telkens voorbijkomen, hoorde ik positieve dingen, feitelijk hoorde ik precies dat waarnaar ik op zoek was in een uitgever. Voor mijn gevoel was LetterRijn een snel rijdende trein waar ik als de sodemieter op moest springen. En ja, in mijn computer stond In onschuld. Ik heb wel toestemming aan de vorige uitgever gevraagd voordat ik LetterRijn benaderde. Zodra ik die kreeg stuurde ik het manuscript op, kreeg al snel een fijne reactie met uitleg hoe de uitgeverij te werk gaat. Diverse proeflezers lezen met de uitgeverij mee. Vanaf dat moment ging het razendsnel en voor ik het wist zette ik een handtekening onder een contract.
Je hebt een periode gehad dat je het schrijven maar moeizaam vond. Hoe zet je jezelf over zo’n periode heen en wat is het effect op jezelf en je gezinsleven van zo’n periode?
Elke auteur zal ervaren dat je soms even op een moeizaam punt zit. Ik heb mezelf daar altijd overheen weten te zetten. Soms lukt dat minder en ja, dat merkt mijn gezin ook. Ik ben dan toch niet de moeder of echtgenote die ik zou willen zijn. Ik word stil, verdrietig, heb nergens zin in, kan dan ook heel onredelijk zijn. Een beetje alsof je depressief bent en misschien is dat ook zo. Goddank heb ik veel aan hun steun hoor, er wordt gepraat, geknuffeld, ik krijg ruimte en begrip maar bovenal het vertrouwen in mezelf.
Ik zag het ruim twee jaar geleden totaal niet meer zitten. Dat had meerdere oorzaken. Jos Weijmer, de uitgever van Jeremy Jago, overleed heel plotseling. Daardoor stond uitgeverij Zilverspoor op heel losse schroeven, maar Jeremy natuurlijk ook. Boek 3 zou net verschijnen, die werd uitgesteld. Dat gold voor alle te verschijnen boeken. Wat de VT-reeks betreft, daarin had ik ook niet echt rust. Ik geloofde heilig in de reeks hoor, daar lag het niet aan. De uitgever die ik destijds voor de reeks had, was én is een ontzettend lieve man, maar wat ik zo dolgraag wilde bereiken, lukte gewoonweg niet op zijn manier. Daar zat ik dus al mee toen Jos overleed. Een week na Jos’ crematie verdween een van mijn katten, Monkey. Ik was er allemaal gewoonweg klaar mee. Liep maar te janken en voelde veel verdriet en ook boosheid. Dat treurige gevoel als: waar doe ik het allemaal voor, het wordt toch niets. Zilverspoor werd uiteindelijk door een van de auteurs en haar man overgenomen, boek 3 en 4 van Jeremy Jago verschenen en daarmee was de reeks klaar. Ik heb het ook in het nawoord van boek 4 gezegd: het plan was 8 delen, maar na de dood van Jos kon en wilde ik dat niet meer. Het voelt wel goed, nu de reeks af is, het is heel mooi geworden, ik krijg goede reacties. Kortom: de JJ-reeks is compleet en dat geeft rust. Ik kon mezelf ook weer beter op de VT-reeks gooien waardoor in oktober 2016 deel 3, Verleden tijd verscheen. Onze Monkey is helaas nooit meer terug naar huis gekomen. Ik kan alleen maar hopen dat hij een liefdevol huis heeft gevonden. Katten schijnen vaak een eigen huis en baas te kiezen…
Jij weet als geen ander hoe het is om te moeten knokken voor erkenning. Je hebt talent, een goed verhaal en toch nét dat ene wil maar niet lukken….frustrerend lijkt me? Wat raad je schrijvers aan die zich in die fase begeven?
Duizenden nare gedachten die je uit je slaap houden, werkt inderdaad erg frustrerend. Het gevoel dat het je nooit lukt, dat je zo graag wilt, maar niet weet hoe. Je hebt zoveel mazzel nodig, kruiwagens, iets! Maar geloof in jezelf, blijf dat ook doen. Als je echt een boek wilt publiceren is opgeven geen optie.
Ik heb altijd veelvuldig gebruikgemaakt van proeflezers. Niet alleen familie die roept hoe fantastisch spannend het allemaal is. Nee, ik ga voor de echte zeikerds, de mierenneukers! Daar leer ik wat van. Ik heb zelfs auteurs benaderd die al stevig in het zadel zaten. Niet iedereen heeft tijd en zin om enkele hoofdstukken te lezen. Ik word nu zelf vaak benaderd en hoe graag ik ook iemand wil helpen, het kan niet altijd. Het is ook de toon die de muziek maakt. Als iemand mij ongevraagd tekst stuurt en daarbij eist dat ik dat ‘ff’ lees, nou doei! Ik help wel mensen als ik kan, helemaal als ik iemand al tijden via bv Facebook zie knokken.
En is daar dan eindelijk je boek? Sociaal media is gratis, dus ik zou adviseren: gebruik het! Mensen kunnen niet ruiken dat er een boek van jouw hand is verschenen, maar dat bekend. O, wel een tipje erbij: gooi mensen er ook weer niet mee dood, dat werkt juist averechts.
2017 belooft een bijzonder goed jaar voor je te worden met een nieuwe uitgever en 2 boeken, vallen de stukjes nu eindelijk op hun plek?
Ja! In november verschijnt VT4, Verminkte toekomst, ook via LetterRijn. De samenwerking gaat zo ontzettend goed, ze staan zo achter hun auteurs. Omdat ze een reeks overnemen, of in ieder geval vanaf deel 4, was het van belang dat ik Verminkte toekomst zo scheef dat een nieuwe lezer niets mist als de voorgaande delen niet zijn gelezen. Dat was even een klusje aangezien ik VT4 al helemaal rond had. Maar het is gelukt om alles wat van belang is uit de voorgaande delen, hierin te beschrijven. Tien proeflezers die nog nooit iets van mij hadden gelezen, maakten dat duidelijk. Ze begrepen alles, hadden niet het gevoel dat ze iets hadden gemist. Wat ik wel heel leuk vond was dat diverse proeflezers na het proeflezen van deel 4, meteen de voorgaande delen, Virtuele tango, Verboden tranen en Verleden tijd bestelden.
Om het kort te sluiten: ik denk dat LetterRijn en ik voorlopig nog niet van elkaar af zijn.
Gaat het schrijven gemakkelijker nu je rust hebt gevonden bij LetterRijn? Stimuleert dat extra? En hoe uit zich dat?
Omdat ik weet dat mijn manuscript in goede handen is, dat er een prachtig boek van wordt gemaakt, schrijft dat heel erg fijn. Ik heb het omslag van Verminkte toekomst een tijd geleden al gezien en echt wauw: zó treffend! Deel 4 is een rauw verhaal en de cover laat veel emoties
spreken. LetterRijn is enthousiast en juist hun enthousiasme geeft mij vleugels. Daardoor kan ik in alle rust verder schrijven.
Een lezer die jouw boeken kent proeft dat je spiritueel bent. Geloof jij in reïncarnatie? En waarom wil je dat per se in je verhalen verwerken?
Ik geloof in leven na de dood. Ik geloof in geesten en ik heb op spiritueel gebied zelf het nodige meegemaakt. Voor de dood ben ik ook niet bang, al mag dat nog heel lang ver van mijn bed blijven. Vanaf VT2, Verboden tranen, leert de lezer paragnost Will de Jager kennen. Ik zweer het: ik was dat helemaal niet van plan. Nu is Will er voor Sanne Philips (niet dat zij daar altijd even blij mee is) maar hij is er zeker niet om lopende zaken op te lossen. Daar is de recherche natuurlijk voor. Waarom verscheen Will ineens op het toneel? Door mijn biologische vader Harry. Hij is al bijna 30 jaar dood (1987) maar mijn vader was paragnost. Mijn ouders waren gescheiden vanaf mijn vierde en zo nu en dan logeerde ik bij hem. Dat er altijd veel mensen over zijn vloer kwamen vond ik volkomen normaal en zelfs gezellig. Dat het soms bekende Nederlanders waren, was toch wel heel apart. Vlak voor hij overleed had hij een contract getekend met Joop van de Ende. Als pa was blijven leven had ik hem dus in een of andere tv-show kunnen zien. Op spiritueel gebied. Ik weet nog dat na zijn dood Tineke de Nooij met een paranormaal programma kwam. Dat maakte me als vijftienjarige boos en verdrietig, maar ja, het leven gaat door. Om terug te komen op de vraag: ik voel vaak dat mijn vader aanwezig is. Daar kun je in geloven of niet, ik voel dat zo. En zeker tijdens schrijven, iets waarvan ik zeker ben dat hij dat geweldig vindt. Ik lees op een gegeven moment terug wat ik heb geschreven en kom Will de Jager tegen. Te bizar en ook erg mooi. Ineens was hij daar en ik voelde dat het goed was. In VT2 geef ik hem geen grote rol, in VT3 ietsje meer, maar in VT4 is hij belangrijk geworden. En wie is de spiritueel begeleider van Will? Wie wilde er ook wel een rolletje? Juist… Voor mij voelt dat helemaal goed, het moet zo zijn.
Wat veel mensen niet weten is dat je geen held bent in het openbaar spreken (maar daar merkt niemand iets van), hoe bereid je je voor? Hoe word je je zenuwen de baas? Een sigaretje opsteken doe je nu niet meer hé?
Ik kan kletsen als de beste! Uren aan de telefoon met mijn mam, zus of met vrienden. Maar in het openbaar over mezelf en mijn boeken moeten praten? O, dat vind ik zó moeilijk! Ik heb me voorgenomen om in november, tijdens de presentatie van VT4, mijn best te gaan doen. Niet alleen Theo (uitgever) aan het woord laten of Cees van Rhienen die bij twee presentaties is geweest. Nee, ik ben een grote meid en moet dat ook kunnen. De keren dat ik het al deed, stierf ik duizend doden. Want ik heb het moeten doen: tijdens Boekenbal in Hoorn op een podium, door een microfoon het eerste hoofdstuk van Virtuele tango voorlezen bij OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam). Ik herhaal tekst in mijn hoofd als voorbereiding, tekst die ik eerst in een Word-bestand heb gezet. En toch, gaat het uiteindelijk anders dan ik dacht dus laat ik het maar aan het moment over. En na bijna 30 jaar shag roken, ben ik 21 januari gestopt! Daar was dan eindelijk De Knop. Het gebeurde gewoon. Wel met hulp in de vorm van dampen. De e-sigaret bevat geen teer en andere giftige stoffen en het nicotinegehalte bepaal je zelf. Op moment van typen kan ik zeggen dat het nicotine-gehalte praktisch niets meer is en ik damp omdat ik de handeling prettig vind. Ik heb 30 jaar lang rook uitgeblazen en ik ben best een gewoontedier. De mentholsmaak vind ik ook lekker, geen fruitsmaakjes, wat velen doen. Maar ik blaas verder eigenlijk alleen waterstof uit. Roken doe ik niet meer.
Betrap je jezelf er weleens op dat je vaak een bepaald woord of zin gebruikt in gesprekken of tijdens het schrijven? Tijdens het proeflezen van ‘In onschuld’ viel mij namelijk één specifiek woordje wel op, weet je dat nog? Ben je je daarvan bewust?
Haha, o god ja. Dat heb ik en dat houd ik, ben ik bang. Ik gebruikte het woord bizar ontzettend vaak net als het woord even. Zo zijn er meer hoor. In dialoog vind ik vaak mezelf terug, dat heeft mijn moeder trouwens ook. Dan hoort ze mij iets zeggen terwijl ze leest. Ik hou veel van proeflezers, want die filteren dat er wel uit. Ik ben me er namelijk wel van bewust, maar pas nadat het me wordt gezegd. Het gevolg is dan zoek en vervang of delete. Less is more!
Stel, je mag met een auteur samen een boek schrijven. Met wie zou jij dat wel willen doen en waarom?
Nou, heel toevallig schrijf ik nu samen met J.Sharpe (Joris van Leeuwen) aan een spannende thriller! We gaan als een speer want het verhaal staat. Nu is het teruglezen, aanpassen, schrappen en schaven. Wat volgt zijn proeflezers. Joris is auteur van diverse mysterieuze thrillers en fantasyboeken. De Stephen King fanclub loopt behoorlijk met hem weg, vele lezers trouwens ook. Ons project begon in 2011, maar omdat we destijds erg druk waren bleef het liggen. Eind vorig jaar hebben we het weer opgepakt. Sharpe & Skaye klinkt gaaf, waar of niet? Joris is altijd wel een maatje geweest. Ik leerde hem kennen als collega bij Zilverspoor. Toen hij ooit het idee opperde hoefde ik niet lang na te denken. Ik denk niet dat je met iedereen samen aan een thriller kan werken, maar onze samenwerking gaat heel goed.
Een persoonlijk vraagje; wat is de meest pure essentie van schrijven voor jou? Wat doet dat met jou als mens?
De fantasie die in je hoofd zit loslaten. Ik ben niet bepaald creatief, ik kan geen poppetje tekenen en als ik in huis de boel anders wil, heb ik daar gewoon het creatieve brein van anderen bij nodig. Maar als kind schreef ik al dagboeken vol, dus mijn creativiteit ligt bij het schrijven. Ik begon met fantasy, Jeremy Jago, en ik belandde bij toeval in de thrillerwereld. Maar die wereld voelt goed, ik voel me daar thuis. Het meest pure voor mij is het volgende: met ontzettend veel emotie en plezier een verhaal schrijven, dat later door vele anderen wordt gelezen. Dat je je fantasie met anderen deelt, dat mensen willen weten wat er ooit in je hoofd zat, daar zelfs met smart op wachten. Dat is voor mij werkelijk onbetaalbaar.
Tot slot. Wat kunnen we binnen nu en een jaar of vier, vijf van je verwachten?
Over vijf jaar ben ik 50! OMG haha. Nog steeds met rode krullen (ik verander niet graag iets waar ik tevreden over ben) en ik schrijf me nog steeds’ een rotje’, zoals ik weleens gekscherend zeg. Op boekengebied: een thriller van Sharpe & Skaye, acht VT-delen en misschien nog een stuk of twee standalones. Over vijf jaar zal ik nog steeds gelukkig getrouwd zijn met mijn allergrootste vriend – dat is dan 28 jaar – en zouden mijn zoon en dochter dan nog thuiswonen? We zullen zien. Mijn familie, vrienden en katten Toby en Bobby zijn nog gelukkig en gezond om me heen. Elke boekpresentatie zal nog even spannend zijn, zowel voor mij als voor mijn familie en vrienden. Maar in 2022 zal ik toch zeker zonder geknepen billen en met alle gemak van de wereld in het openbaar spreken. Ja, toch?
Melissa, dank je wel voor je enthousiaste medewerking aan dit gesprek. We kijken uit naar VT4 in het najaar en al het andere lekkers waar je nog mee gaat komen!
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
