18 oktober is zijn nieuwste boek ‘Het meisje op de weg’ verschenen. DPB had een gesprek met Michael (Michel). Over zijn geliefde Frankrijk en natuurlijk over het schrijven, hoe kan het ook anders?
Wie is Michael?
Wat een moeilijke vraag. Zou je anderen moeten vragen. Vrienden, oud-collega’s. Het is lastig jezelf te beschrijven. Of wil je gewoon een korte bio? Komt-ie: geboren in Heerlen in 1956, getrouwd en sinds 2004 woon ik in Frankrijk en ben ik full-time schrijver. Dat schrijven ligt voor mij in het verlengde van wat ik eerder heb gedaan: liedjes componeren, optreden, radio- en tvprogramma’s maken. Kort gezegd: ik vind het leuk om mensen een verhaal te vertellen.
Je schrijft onder een pseudoniem, waarom is dat?
Omdat mijn echte naam (Michel van Bergen Henegouwen) op geen enkele cover past.
Waarom Frankrijk? Dat het anders leeft geloof ik meteen maar geldt dat ook voor het schrijven?
We hadden een tweede huis in Zuidwest Frankrijk. In 2004 ben ik gestopt met werken bij de omroep om iets ‘anders’ te gaan doen. Het was duidelijk dat ik geen inkomen meer zou hebben. In ieder geval niet de eerste jaren en dat we van onze spaarcenten zouden moeten leven. Het huis in Frankrijk was al betaald. Het leven daar was goed, dus hebben we van onze vakantiehuis ons domicilie gemaakt. En boeken schrijven doe ik pas sinds we in Frankrijk wonen. Of ik in Nederland andere boeken zou hebben geschreven? Waarschijnlijk wel. In ieder geval had ik dan nooit een karakter als Chantal Zwart kunnen verzinnen.
Wat is voor jou het grootste verschil tussen NL en Frankrijk? Qua wonen, mentaliteit etc?
Het eten. Niet dat de restaurants hier nou zo goed zijn, maar als ik hier boodschappen doe kom ik altijd met lekkere dingen thuis. Geen varkenskarbonades waar alleen maar water in zit, maar echt smakelijk vlees. Smakelijke kazen, groente waar je op kunt bijten en waar de vitaminen uitspatten. Wat eten betreft kun je de Fransen niks wijsmaken. Ik merk het als ik in Nl ben en rondkijk in de supermarkt, bah, dan wil ik meteen weer weg. Verder zijn Fransen een stuk beleefder dan Nederlanders. En behulpzamer. En het weer is hier stukken beter. En de lucht. We wonen in de Creuse en daar is het heel stil en heel schoon.
In je meeste boeken komt Frankrijk voor, of de titel (Hôtel du Lac) in de persoon of in de locatie. Bewuste keuze of heeft dat te maken met het feit dat je in Frankrijk woont en affiniteit met NL verliest qua sfeer en topografie?
Het hangt van het boek af en het verhaal dat ik wil vertellen. Ik heb 4 boeken geschreven met in de hoofdrol de journaliste Chantal Zwart. Die mevrouw woont en werkt in Frankrijk, dus daar spelen de boeken zich af. Maar daarnaast heb twee boeken geschreven die Nederlandse wortels hebben. Hôtel du Lac speelt voor een deel in Amsterdam 1975 en Heller gaat over iemand die geboren is in de Limburgse Mijnstreek. In mijn nieuwe boek combineer ik Frankrijk en Nederland (en België).
Je hebt een verleden met het maken van radio en tv. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ik heb bijna 25 jaar voor de omroep gewerkt. Het langst bij de RVU. Daar heb ik een tijdje tvprogramma’s gemaakt en daarna ben ik over gestapt naar de radio. Dat vonden veel mensen een rare keuze, want iedereen wil toch het liefst voor de tv werken. Maar ik vond radio heel fijn. Je werkt alleen, er zijn geen eindeloze vergaderingen met collega’s, je pakt gewoon je spullen in en gaar de deur uit om mensen te interviewen. Ik heb heel veel documentaires gemaakt, ook in het buitenland. Eigenlijk is het maken van documentaires wel vergelijkbaar met schrijven. Een verhaal vertellen in scènes. Veel knippen en plakken. Montage. Ritme. Opbouw. Vertelperspectief. Er bestaan grote overeenkomsten. Midden jaren negentig kwam ik in dienst van de NOS als zendercoördinator van Radio 5. Toen heb ik veel vergaderd met omroepen. Daarna heb ik nog 5 jaar gewerkt als programmaleider van L1, de regionale omroep van Limburg. En toen ben ik gestopt met werken om dat boek te gaan schrijven. Mijn collega’s dachten dat ik gek was geworden. Ik had een zeer goed betaalde baan en opeens verdiende ik geen cent meer. Maar het is uiteindelijk toch nog goed gekomen. Ik kan nu leven van de pen.
Je schrijft niet alleen boeken maar je hebt ook liedjes geschreven en een kindermusical. Hoezo veelzijdig?
Ik heb altijd muziek gemaakt en veel gecomponeerd. Liedjes voor theater en voor radio en tv. Naast mijn studie Nederlands heb ik op de Kleinkunstacademie gezeten. Dat is ongeveer de leukste school van Nederland. De hele dag dansen, acteren, zingen, piano spelen en liedjes schrijven. Ik heb er veel geleerd. Ook al ben ik nooit artiest geworden. Er zijn trouwens een hoop schrijvers met een Kleinkunst achtergrond. Toeval? Volgens mij niet.
Met ‘Nacht in Parijs’ won je de Gouden strop in 2013 en je hebt diverse nominaties gehad. Welke prijs zou je ooit nog eens graag willen winnen als auteur?
Iedere prijs is een bekroning. En tegen een tweede Strop zeg ik ook geen nee.
Met ‘Heller’ maakte je een ommezwaai qua schrijven, hoe kwam dat? En hoe werd dat ontvangen?
Ik vind het niet zo’n ommezwaai. Goed, het is geen Chantal-boek maar wel weer vergelijkbaar met Hôtel du Lac. En ook weer niet. Ik wil niet steeds hetzelfde boek schrijven dus zoek ik steeds naar de vorm die het beste past bij het verhaal dat ik wil vertellen. Heller is een spannend boek, maar de spanning zit ‘m vooral in de karakters. Heller heeft een fantastische pers gehad, echt buitengewoon lovend. Er zijn er bijna 10.000 boeken verkocht. En ik krijg nog steeds fraaie reacties van lezers. Maar de boekhandel wil je graag in een hokje stoppen. Door de Gouden Strop ben ik van de thrillers en als je dan een soort roman schrijft is dat lastig. Het liefst zouden ze willen dat ik alleen maar Chantal-boeken zou schrijven met iedere keer dezelfde soort cover. Lekker makkelijk. Maar ik ben gaan schrijven vanwege de vrijheid en die laat ik me niet afnemen.
Schrijf je met een doel? Of schrijf je puur voor jezelf en verkoop is mooi meegenomen?
Ik wil me ontwikkelen als schrijver. Ik doe ongeveer een jaar over het schrijven en dan moet ik het gevoel hebben dat het de moeite waard is om daar al die tijd aan te besteden. Het moet een uitdaging blijven. Dan kan ik mezelf verrassen. En de lezer. Want uiteindelijk schrijf ik voor een publiek en niet voor de la.
Wie lezen je boeken het meest? Mannen of vrouwen? En bestaat er volgens jou een ‘mannenboek’ of ‘vrouwenboek’?
Ik heb de indruk dat ik vooral door vrouwen wordt gelezen. Mijn volgers op Facebook zijn voor 90% vrouwen. Ja, er bestaat wel degelijk zoiets als mannen- en vrouwenboeken. Mannenboeken à la James Bond, vol actie en mooie dames in bikini. En bij vrouwenboeken denk ik aan iets met veel relatieperikelen en romantiek. Ik schrijf overigens noch mannenboeken noch vrouwenboeken. Tenminste, dat vind ik. Maar het oordeel is uiteindelijk aan de lezers.
Vertel eens iets over Chantal?
Chantal is de ultieme journaliste. Ze is onafhankelijk en wil dingen tot de bodem uitzoeken. En ze is voor de duvel niet bang. Een journalist is een fijn personage voor een thriller. De thrillerliteratuur stikt dan ook van de journalisten. Reden voor mij om na 4 Chantal-boeken weer eens iets anders te proberen. In mijn nieuwste boek heeft een vrouw de hoofdrol. Ze is psychologe en wordt verrast door het plotseling verdwijnen van haar nieuwe vriend. Ze komt erachter hoe weinig ze van hem weet. Dat de hoofdpersoon in het boek een psychologe is is natuurlijk niet toevallig. Juist iemand die de menselijke ziel als geen ander kan doorgronden wordt verrast door de verdwijning van haar vriend. Dat vind ik een interessant vertrekpunt om daar een boek van te maken.
Waar haal jij je inspiratie vandaan?
Lezen, lezen, lezen. Heel veel televisie kijken, films, misdaadprogramma’s, documentaires. Met mensen praten. Altijd oortjes en oogjes open. De beste onderwerpen liggen op straat.
Wat is je beste werk tot nu toe volgens jezelf?
Moeilijke vraag weer. Als ik op de recensies afga, moet het Heller zijn. Zelf ben ik behoorlijk gecharmeerd van Hôtel du Lac, omdat dat mijn meest persoonlijke boek is.
Is schrijven écht nog steeds een feestje voor je?
Ja. Ik realiseer me in wat voor bevoorrechte positie ik me bevind. Doen wat je leuk vindt, uitgegeven worden en daar ook nog van kunnen leven. Overigens gaat het schrijven steeds langzamer. Met iedere boek komt de lat weer wat hoger te liggen. Dat betekent nog meer slijpen en schaven voor ik tevreden ben. Maar het resultaat telt. En als er dan eens een jaar geen boek verschijnt… tant pis.
Zou je ook iets anders, net zo gemotiveerd en met passie, kunnen doen? Verbouwen ;-)?
Haha. Verbouwen laat ik doen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Schrijven neemt een groot deel van de dag in beslag. De tijd die ik over heb gaat in tuinieren zitten, tennissen, lezen en eten
en drinken. Voor muziek is helaas geen tijd meer. Ik pingel nog wel een wat op de piano, maar mijn gitaar heb ik al jaren niet meer aangeraakt. Ik was vroeger een goede gitarist, maar om hetzelfde niveau weer te halen zou ik een jaar lang minstens een uur per dag moeten studeren. Daar heb ik de passie niet meer voor. Een mens moet keuzes maken.
Wat zou je nog graag van je bucketlist afvinken?
Ik ben een zeer tevreden man. Vertaald worden in het Frans zou mooi zijn, zodat mijn Franse vrienden eindelijk mijn boeken zouden kunnen lezen.
Ik heb ergens gelezen dat je een speciale band met Griekenland hebt? Hoe kijk je aan tegen de afgelopen periode daar?
Benieuwd waar je dat gelezen hebt. Ik heb inderdaad wel iets met Griekenland. Mijn vrouw heeft er lang gewoond. We hadden daar een huis en ik heb er ook behoorlijk wat tijd doorgebracht. Griekenland is natuurlijk zelf schuld aan alle ellende en had nooit tot de EU mogen toetreden. Toen ik vroeger vaak in Griekenland kwam zag ik hoe het er aan toe ging. Geen belasting betalen was een daad van patriotisme. Voor veel diensten moest je onder tafel met geld schuiven. Een corrupt systeem, waarbij de heren politici de kassen hebben leeggeroofd. Dat gaat allemaal ten koste van de gewone mensen. En dat is het tragische. En of de gewone Griek beter wordt van al die hervormingen valt nog maar te bezien. Volgens mij moet eerst de hele administratie op de schop voordat het land beter wordt. Maar ik heb er een hard hoofd in.
Heb je iets met politiek? Volg je het nieuws? Wat houdt je bezig als je niet schrijft?
Ik ben lang journalist geweest. De interesse voor nieuws blijft, ook al werk ik niet meer voor de omroep, dus probeer ik alles zoveel mogelijk te volgen. De grote ontwikkelingen in de wereld, klimaat, waterproblematiek, vluchtelingen. Ja, ik ben zeer geïnteresseerd in wat er gebeurt, ook al word je er niet vrolijk van.
Tot slot, welk boek lees je op dit moment/heb je het laatst gelezen en wat vond je daarvan?
Ik lees nu deel 3 van de Millennium trilogie van Stieg Larson. Ik wilde die boeken herlezen voor deel 4 uitkwam. Van deel 4 heb ik inmiddels meer dan de helft gelezen. Uit pure nieuwsgierigheid. Overigens vind ik het maar niks dat de erven Larson een schrijver toestemming hebben gegeven een deel 4 te schrijven. Gevalletje lijkenpikkerij. Deel 4 heeft me niet kunnen overtuigen. En zeker niet nu ik het uitmuntende origineel weer herlees.
Binnenkort is ‘Het meisje op de weg’ bij DPB in de leesclub, dankzij Michael en Uitgeverij The House of Books. Meedoen? De oproep hiervoor kun je vinden op de blog én aanmelden kun je op de pagina van onze Facebookgroep! Deze actie loopt t/m donderdag 22 oktober om 20.00 uur!
Michael, dank je wel voor je meer dan enthousiaste medewerking! Heel veel succes gewenst met je nieuwe boek én alles wat nog gaat komen.
Patrice – Team DPB
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
