"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met ... Mirjam Hildebrand

Woensdag, 6 juni, 2018

Geschreven door: Mirjam Hildebrand
Artikel door: Roelant de By






Roelant
in gesprek met Mirjam Hildebrand
“Dat ik ben gaan schrijven komt voort uit een langdurig
ziekbed dat ik heb gehad. Na een blindedarmoperatie ging er van alles mis.
Bepaalde zenuwen raakten beklemd en dat gaf vreselijk veel pijn. Het duurde erg
lang voor ze erachter kwamen wat er precies mis was. Een nieuwe operatie volgde. Toen werden allerlei zenuwbanen
beschadigd. Dat gaf ook weer pijn. Gelukkig minder pijn dan beknelde zenuwen.
Lange tijd was plat op bed liggen de aangewezen manier om met de pijn om te
gaan. Het enige wat ik kon, was op mijn kleine I-padje gaan schrijven. Zo ben
ik begonnen. De laatste tijd gaat het gelukkig veel beter met me. Als ik nu ’s
middags een uurtje lig en niet elke avond een vol programma heb, gaat het
prima. In mijn zelfstandige praktijk (kinderpsychologe, met specialisatie in
hoog sensitieve en hoogbegaafde kinderen) kan ik mijn eigen tijd indelen. Mijn
schrijven heb ik hierin ingepast. Ruwweg gezegd werk ik in een maand drie weken in mijn praktijk en
is één week volledig gereserveerd voor het schrijven. Ik heb wel geprobeerd om
het schrijven met werken te combineren door bijvoorbeeld ’s ochtends voor het
werk een uurtje te gaan schrijven. Maar mijn hoofd had dan geen rust omdat ik
dan al aan degene die om half 10 kwam zat te denken. En na het werk is ook geen
optie omdat ik dan leeg ben [lacht hartelijk]. Mijn huidige opzet bevalt mij
het beste. Ik schrijf (of werk) ’s ochtends, daarna lunchen en dan even plat.
En ’s middags een wandelingetje ofzo.
Op deze manier hou ik het lichamelijk vol. En nog steeds schrijf ik alles op
mijn IPad. Dat kan ik zelfs wandelend of in de regen, met hoesje erover.”





Aan
het woord is Mirjam Hildebrand, een ontzettend grappige, leuke en knappe jonge
vrouw die enthousiast praat over haar leven en boeken. We hebben afgesproken in
het café waar zij vaker zit om er te schrijven. De parallel met J.K. Rowling is
gemakkelijk getrokken. Die heeft ook de eerste delen van haar Harry Potter
serie geschreven in een Engelse tea room. Mirjam drinkt thee; de fotograaf en
ik drinken koffie.  Bewonderenswaardig hoe zij na een aantal medische
missers en heel veel pijn de kracht heeft gevonden om die negatieve zaken om te
zetten in iets positiefs: het schrijven van prachtige boeken.
Mirjam: “Ik ben een dromer, ja. Vroeger in de klas ook
al. Het huidige schoolse systeem vind ik ook zeker niet voor iedereen geschikt.
Niet stom alleen maar rekenen, maar uitleggen dat je sommen later nodig zult
hebben omdat je dan boodschappen moet doen en dergelijke. Dat je snapt waarom
je dingen leert. Dat je mag denken en je eigen antwoorden mag verzinnen en dat
er gewoon meer antwoorden goed zijn. Maar ook dat je met materiaal bezig kan
zijn. Onderzoekend leren. Mijn voorliefde voor kinderen is er altijd al
geweest. Vroeger wou ik al in het onderwijs werken of in een crèche. Tijdens
mijn studie heb ik op een kinderdagverblijf gewerkt. Psychologie is een hele
leuke studie. Kinderen met autisme vond ik ook heel interessant. Heel
idealistisch was dat toen [lacht hartelijk]. Daar ben ik wel een beetje van
teruggekomen toen ik in de harde werkelijkheid kwam.”
De doelgroep is
jongvolwassenen, Young Adult
. “Mijn nichtje van 13 heeft van haar
‘Voorlopers’ genoten, maar ook zelf vond ik het een heerlijk boek. Ik heb de
gewoonte om bepaalde leuke of aparte passages in een boek met post-its te
markeren om daar in het interview met de schrijver op terug te komen. Mijn
‘Voorlopers’ exemplaar staat vol met deze stickers…”
Roelant: “Onvermijdelijk komen er stukjes tekst in je
boek voor die veel over jou zelf zeggen. Laat ik een voorbeeld geven: ‘Dat is
het voordeel van een vriendje. Die doet
alles voor je’.
Mirjam:
“Hahaha, ja, ik denk wel dat je op de leeftijd van 15 à 16 denkt: dat is lekker
makkelijk. In je jonge jaren doe je dat wel af en toe, ja. Het is niet alles,
het bestaat uit veel meer dan dat natuurlijk [lacht weer].”
Roelant: “Ander voorbeeldje: ‘Als ik niet teveel naar de garnalen kijk
maar ze gewoon in mijn mond steek, lukt het best.’ Jij houdt niet van garnalen
denk ik dan…”
Mirjam: [lachend] ”Dat is heel grappig. In principe hou
ik niet van garnalen. Die heb ik moeten leren eten. Ik ben vegetariër van huis
uit. Maar van de dokter moest ik op een gegeven moment wel vis gaan eten, omdat
ik anders aan bepaalde voedingsstoffen te kort zou komen, in het bijzonder B12.
Toen ben ik vis gaan eten. Een beetje witvis dat gaat nog wel, maar dan komen
ze ook een keer met paella. Daar zie je dan die gevallen in, brrrr. Die moet je
dan opeten; best wel heftig. Ik had in mijn boek Emma eerst lekkere groentes
laten eten. Maar dat was echt ík: Ik hou van lekkere groenten. En toen zei mijn
redacteur dat een meisje van 15 die mmmm doet bij allerlei groenten niet erg
geloofwaardig was. Die zei toen: ze moet ook een beetje moeilijk zijn met eten en dat ze daarin groeit; dat ze op
Precursor meer dingen leert eten. Dat vond ik een goed punt.”





Roelant:
“Wat ik ook zo’n mooie zin vind: ‘Ik doe niet aan bidden.’ Een mooie manier om
aan te geven dat ze niet gelovig is. Jij ook niet?”
Mirjam: ”Het geloof is natuurlijk best wel een ding. En
het is super breed. Emma doet niet aan bidden, en ik ook niet. Maar ik wil me
wel met een bepaalde kracht in contact
brengen
, spiegelen aan dingen en ergens een bepaalde kracht uithalen.
Misschien ook een stukje buiten mijzelf; alsof je op een krachtnetwerk wilt
inloggen of zoiets. Een Christen zou dat misschien wel als God definiëren. Je
zou het ook als Moeder Aarde of
een natuurkracht kunnen zien. Of ik gelovig opgevoed ben? Tja, nou, ehh. Ik ben
wel gedoopt en tot mijn zesde gingen
we naar de kerk. Voor mij was dat de knutselhoek, haha. Ook liep ik de
Palm Pasen. Voor het eten of het slapen gaan deed ik een heel kort gebedje. Mooi daarvan is wel het even stil
staan bij dat moment: dat we te eten hebben, dat we rustig in vrede kunnen gaan
slapen. Dat geeft toch een soort structuur. Dat vind ik er wel heel mooi aan.”
Roelant:
“Als psychologe heb je veel interesse in de hersenen en hoe deze werken. Je
schrijft in je boek: ‘Bij ons Voorlopers is de epifyse zich gaan beschermen tegen
de straling van mobiele telefoons en andere apparatuur om te voorkomen dat hij
gaat vergruizen.’ Ben je zelf bang voor de straling van mobieltjes?”
Mirjam:
[bedachtzaam] “Goede vraag. Ja, ik denk het wel. Ik besef wel dat ik zelf heel
vaak met dat ding in mijn handen zit, op mijn schoot, tegen mijn hoofd aan. En,
wat weten we er eigenlijk van? Hoe lang bestaat dat nou? Er zijn nog geen lange
termijn studies gedaan naar welke invloed dit heeft op mensen, op ziekte, op
sterfte. Daar kan ik soms wel benauwd van worden.”

Roelant: “Heel mooi om zo’n verontrustend idee terloops
bij je boek in te passen. ‘Wij, voorlopers, hebben daar geen last van.’ Daarmee
signaleer je impliciet het gevaar voor ons mensen. Dat we ons daar in ieder
geval bewust van mogen zijn. Grappig om zo je eigen bezorgdheid in je boek te
uiten. Dat zijn diepere lagen waardoor jouw boek ook voor volwassenen een fijne
leeservaring kan zijn.
Een andere
quote uit je boek: ‘Het voelt alsof ik in een achtbaan zit die defect is
verklaard en achterstevoren heeft ingezet’. Je beschrijft hier de Indiana Jones
achtbaan in Disneyland Parijs!”
Mirjam: “Haha,
ja, misschien wel ja. Daar ben ik inderdaad geweest. Dat vind ik een hel, die dingen. Ik ben helemaal
niet goed met achtbanen. Dat gevoel heb ik over willen brengen in mijn boek.
[Lacht nog harder]. Ik ben ook een keer in Six Flags geweest in zo’n ding. Toen ging mijn veiligheidsbeugel
los terwijl dat karretje omhoog getakeld werd. Ik schreeuwen. Kwam er nog net
op tijd zo’n helper omhoog gerend die een harde klap op die beugel gaf. Dat was
vlak voordat we gelanceerd werden. Vreselijk! Ik ben wel klaar met die achtbanen. Paarden intrigeren me wel. Ze
imponeren me ook; misschien ben ik er een beetje bang voor. Ontzag is het
eerder. In mijn boek is er een bijzondere band tussen een paard en Emma. Daar
heb ik wel wat research voor gedaan. Ik wil dat mijn boek zoveel mogelijk
realiteit zou kunnen zijn. Ik zou het geen sciencefiction noemen. Dan denk ik altijd aan iets in de
toekomst. Mijn verhaal speelt zich af in het hier en nu. De samenwerking met
mijn uitgever, Kluitman, is heel prettig. Was er eerst sprake van een
voorlopige samenwerking, nadat ik een avond mee was gegaan naar een soort
boekenbal voor het genre Young Adult
kreeg ik de volgende morgen meteen een contract. Het is een heerlijk gevoel dat
ze zoveel vertrouwen in me hebben.”
Roelant:
”Het is ook geweldig voor een uitgever om een schrijver zoals jij in hun fonds
te hebben. Daar kunnen ze mee voor de dag komen in DWDD of een ander programma:
jong, een spring in het veld, ongeleid projectiel…”
“Spontaan, bedoel je”, corrigeert mijn fotograaf me.
[Hilariteit alom].
Roelant:
“Dat bedoel ik natuurlijk.”
Dank
je wel Mirjam voor dit ongelooflijk gezellige interview.
Roelant
de By – onze vliegende reporter
 
Ook
veel dank aan fotograaf Marluc.






Eerder verschenen op Perfecte Buren.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Voorlopers - Voorlopers

Gruwelijk spel