Roelant ontmoet Nadine
Barroso
Barroso
Een
van de beste boeken die ik vorig jaar heb gelezen, was: ‘Ken mij niet’ van
Nadine Barroso. Tijd om haar op te zoeken voor een interview. Wanneer haar
voordeur open gaat, staat er een prachtige vrouw voor me. Klein van stuk met een schattig jongetje van anderhalf op de arm.
Het huis is ongelooflijk schoon en netjes opgeruimd. Opmerkelijk als je weet
dat ze drie zonen heeft. In de kamer staan een paar grote dozen vol met
speelgoed van de kinderen. In mijn gedachten zie ik haar andere kinderen uit
school thuiskomen en die dozen omkieperen op de grond om er uitgebreid mee te
gaan spelen. We zitten aan de keukentafel en drinken koffie. Nadine praat
gemakkelijk en uitgebreid.
van de beste boeken die ik vorig jaar heb gelezen, was: ‘Ken mij niet’ van
Nadine Barroso. Tijd om haar op te zoeken voor een interview. Wanneer haar
voordeur open gaat, staat er een prachtige vrouw voor me. Klein van stuk met een schattig jongetje van anderhalf op de arm.
Het huis is ongelooflijk schoon en netjes opgeruimd. Opmerkelijk als je weet
dat ze drie zonen heeft. In de kamer staan een paar grote dozen vol met
speelgoed van de kinderen. In mijn gedachten zie ik haar andere kinderen uit
school thuiskomen en die dozen omkieperen op de grond om er uitgebreid mee te
gaan spelen. We zitten aan de keukentafel en drinken koffie. Nadine praat
gemakkelijk en uitgebreid.
“In
Rotterdam ben ik geboren als jongste van drie zussen. Na de middelbare school
ben ik de leraren opleiding Engels gaan doen in Rotterdam en gedeeltelijk in
Bath, Engeland. Dat was een erg leuke tijd, met name in Engeland. Ontzettend
veel boeken lezen, essays schrijven, noem maar op. Geweldig! Ik wou alleen niet
voor de klas staan dus ben ik verder gaan studeren. De master Engelse taal en cultuur in Leiden gedaan, toen
verschillende banen gehad. Op een gegeven moment gaf ik Engelse en Nederlandse
les op een talencentrum voor het bedrijfsleven. Daar ontmoette ik Mark. Hij
kwam voor Russische les. Ik
deed zijn intake. Het was liefde op het eerste gezicht, maar hij ging naar Rusland! We hebben het een maand heel gezellig
gehad en toen is hij vertrokken. Zo werd het een relatie op afstand. Heel veel geskypet
en elkaar vaak bezocht. Ondertussen werkte ik voor een consultant bureau. Niet
helemaal mijn ding. Na een jaar had ik zoiets van: ik ben nu 25, ik kan hier
niet op ‘een man in het buitenland’ gaan zitten wachten. Daar word ik niet
gelukkiger van. We moesten een stap gaan zetten. Toen ben ik bij hem in Moskou
gaan wonen. Daar heb ik Nederlandse les gegeven aan expat kinderen.
Rotterdam ben ik geboren als jongste van drie zussen. Na de middelbare school
ben ik de leraren opleiding Engels gaan doen in Rotterdam en gedeeltelijk in
Bath, Engeland. Dat was een erg leuke tijd, met name in Engeland. Ontzettend
veel boeken lezen, essays schrijven, noem maar op. Geweldig! Ik wou alleen niet
voor de klas staan dus ben ik verder gaan studeren. De master Engelse taal en cultuur in Leiden gedaan, toen
verschillende banen gehad. Op een gegeven moment gaf ik Engelse en Nederlandse
les op een talencentrum voor het bedrijfsleven. Daar ontmoette ik Mark. Hij
kwam voor Russische les. Ik
deed zijn intake. Het was liefde op het eerste gezicht, maar hij ging naar Rusland! We hebben het een maand heel gezellig
gehad en toen is hij vertrokken. Zo werd het een relatie op afstand. Heel veel geskypet
en elkaar vaak bezocht. Ondertussen werkte ik voor een consultant bureau. Niet
helemaal mijn ding. Na een jaar had ik zoiets van: ik ben nu 25, ik kan hier
niet op ‘een man in het buitenland’ gaan zitten wachten. Daar word ik niet
gelukkiger van. We moesten een stap gaan zetten. Toen ben ik bij hem in Moskou
gaan wonen. Daar heb ik Nederlandse les gegeven aan expat kinderen.
Op
school had ik Nederlands een beetje verwaarloosd. Ik vond het niet boeiend.
Maar door die taaltrainingen die ik had gedaan, moest ik de regels leren. Dat
kwam me nu heel goed van pas. Daarnaast ben ik ook in Moskou altijd blijven
schrijven. Verder nooit iets mee gedaan. We hadden het heel knus daar. Een appartementje vlak bij het werk van
mijn man, dus we zagen elkaar heel veel. We
hebben daar ook onze eerste zoon gekregen. Dat was best een beetje een
traumatische ervaring. Na de bevalling werd ik meteen gescheiden van het
kindje. Ze geloven daar niet zo in moeder-kind huidcontact lijkt het wel. Zes
dagen lang kreeg ik hem maar nauwelijks te zien. Dat was best een dingetje.
school had ik Nederlands een beetje verwaarloosd. Ik vond het niet boeiend.
Maar door die taaltrainingen die ik had gedaan, moest ik de regels leren. Dat
kwam me nu heel goed van pas. Daarnaast ben ik ook in Moskou altijd blijven
schrijven. Verder nooit iets mee gedaan. We hadden het heel knus daar. Een appartementje vlak bij het werk van
mijn man, dus we zagen elkaar heel veel. We
hebben daar ook onze eerste zoon gekregen. Dat was best een beetje een
traumatische ervaring. Na de bevalling werd ik meteen gescheiden van het
kindje. Ze geloven daar niet zo in moeder-kind huidcontact lijkt het wel. Zes
dagen lang kreeg ik hem maar nauwelijks te zien. Dat was best een dingetje.
We
vinden het wel heel leuk dat er
Moskou in zijn paspoort staat; we hebben prachtige herinneringen, maar zijn
geboorte was daar niet een van. Mijn moeder zou daar normaal gezien wel bij
zijn geweest, maar mijn zus ging tegelijk met mij bevallen. Ze is toen bij mijn
zus gebleven. Ik snap dat wel.
vinden het wel heel leuk dat er
Moskou in zijn paspoort staat; we hebben prachtige herinneringen, maar zijn
geboorte was daar niet een van. Mijn moeder zou daar normaal gezien wel bij
zijn geweest, maar mijn zus ging tegelijk met mij bevallen. Ze is toen bij mijn
zus gebleven. Ik snap dat wel.
Eigenlijk
was het achteraf fijn om daar in Rusland een kindje te hebben gehad. Omdat er pas een crèche is voor
kinderen vanaf één jaar, moest ik
stoppen met werken. Ik zag het niet zitten om een Filipijnse nanny te nemen;
ons huis was klein en ik hou van kinderen. Ik wou bij mijn kind zijn. Dat kon
ik daar, ver weg van iedereen, gemakkelijk beslissen. In Nederland zou ik
waarschijnlijk parttime zijn blijven werken.”
was het achteraf fijn om daar in Rusland een kindje te hebben gehad. Omdat er pas een crèche is voor
kinderen vanaf één jaar, moest ik
stoppen met werken. Ik zag het niet zitten om een Filipijnse nanny te nemen;
ons huis was klein en ik hou van kinderen. Ik wou bij mijn kind zijn. Dat kon
ik daar, ver weg van iedereen, gemakkelijk beslissen. In Nederland zou ik
waarschijnlijk parttime zijn blijven werken.”
Dat
gaf wel ruimte om verder te gaan met het schrijven. ‘Ego’ heeft Nadine in 2014
geschreven en ‘Ken mij niet’ twee jaar later. Sinds zes jaar wonen ze in een
prachtig huis in midden Nederland. Voor het schrijven trekt Nadine zich het
liefst terug op de werkkamer van haar man op zolder. Als ik opmerk dat me dat
geen sinecure lijkt met drie kleine kinderen, geeft zij dat volmondig toe.
gaf wel ruimte om verder te gaan met het schrijven. ‘Ego’ heeft Nadine in 2014
geschreven en ‘Ken mij niet’ twee jaar later. Sinds zes jaar wonen ze in een
prachtig huis in midden Nederland. Voor het schrijven trekt Nadine zich het
liefst terug op de werkkamer van haar man op zolder. Als ik opmerk dat me dat
geen sinecure lijkt met drie kleine kinderen, geeft zij dat volmondig toe.
“Bij
het schrijven van ‘Ego’ had ik het geluk dat mijn middelste, die toen klein
was, elke middag een paar uur sliep. Kon ik heerlijk schrijven. Ik had toen
alle tijd. Anders was dat bij het schrijven van ‘Ken mij niet’. Daar had ik een
deadline. Elke zondag liet ik de kinderen over aan mijn man. Ik sloot me op en
werkte keihard door. Het plezier van het schrijven was wel iets minder door die
deadline want het moest af. Dat is wel gelukt gelukkig. Ik heb daar ook een
heel goede redacteur voor gehad, Maria Genova. Dat was echt heel fijn. Maar
sinds deze kleine handenbinder [kijkt vol liefde naar haar zoontje] heb ik nu heel
weinig tijd en omdat ik geen stok
achter de deur heb deze keer, is het lastiger om mijn gezinsleven zo rigoureus
opzij te zetten. Ik heb besloten om niet verder te gaan met mijn huidige
uitgever, Aspekt, en zoek nu een andere uitgever. Dat geeft me veel vrijheid,
maar is ook een valkuil omdat de druk van buitenaf nu weg is en je het zelf
moet uitzoeken. Gelukkig komen mijn ouders geregeld een dagje naar ons toe. Dan
nemen ze me alles uit handen zodat ik me volledig op het schrijven kan richten.
het schrijven van ‘Ego’ had ik het geluk dat mijn middelste, die toen klein
was, elke middag een paar uur sliep. Kon ik heerlijk schrijven. Ik had toen
alle tijd. Anders was dat bij het schrijven van ‘Ken mij niet’. Daar had ik een
deadline. Elke zondag liet ik de kinderen over aan mijn man. Ik sloot me op en
werkte keihard door. Het plezier van het schrijven was wel iets minder door die
deadline want het moest af. Dat is wel gelukt gelukkig. Ik heb daar ook een
heel goede redacteur voor gehad, Maria Genova. Dat was echt heel fijn. Maar
sinds deze kleine handenbinder [kijkt vol liefde naar haar zoontje] heb ik nu heel
weinig tijd en omdat ik geen stok
achter de deur heb deze keer, is het lastiger om mijn gezinsleven zo rigoureus
opzij te zetten. Ik heb besloten om niet verder te gaan met mijn huidige
uitgever, Aspekt, en zoek nu een andere uitgever. Dat geeft me veel vrijheid,
maar is ook een valkuil omdat de druk van buitenaf nu weg is en je het zelf
moet uitzoeken. Gelukkig komen mijn ouders geregeld een dagje naar ons toe. Dan
nemen ze me alles uit handen zodat ik me volledig op het schrijven kan richten.
Mijn
derde boek, wat ik nu aan het schrijven ben, speelt zich afwisselend af in
Nederland en in België, de Ardennen. Ik heb ook al plannen voor een vierde
boek. Dat ga ik in het Engels schrijven. Ik wil een grotere markt bereiken. Tijd
vinden blijft lastig. Ik moet me er meer op instellen dat ik ook tevreden moet
zijn met dat uurtje wanneer mijn man de kinderen mee de tuin in neemt. Ik heb
nu voor mijzelf geaccepteerd dat het door de week niet lukt zoals ik wil, maar
ik wil weer genieten van schrijven. Lastig is dat ik pas begin met schrijven
als het ‘staat’ in mijn hoofd, in grote lijnen. Van begin tot eind. Ik maak wel
regelmatig notities. Die stuur ik via e-mail naar mijzelf op en die open ik pas
als ik achter mijn laptop zit. Dan ga ik het verwerken. Het uitwerken komt
later wel. Ik heb het einde altijd eerst; ik weet waar het naar toe gaat. Het
einde moet ook heel sterk zijn, vind ik. Zoals in ‘Ken mij niet’. Komt dat
einde als een mokerslag zeg je? Ja, maar het kon ook niet alleen maar
happy-de-peppie zijn! Zou het anders zo’n sterk boek geworden zijn? Dat de
lezer zo intens met de hoofdpersoon meeleeft, zie ik als compliment.”
derde boek, wat ik nu aan het schrijven ben, speelt zich afwisselend af in
Nederland en in België, de Ardennen. Ik heb ook al plannen voor een vierde
boek. Dat ga ik in het Engels schrijven. Ik wil een grotere markt bereiken. Tijd
vinden blijft lastig. Ik moet me er meer op instellen dat ik ook tevreden moet
zijn met dat uurtje wanneer mijn man de kinderen mee de tuin in neemt. Ik heb
nu voor mijzelf geaccepteerd dat het door de week niet lukt zoals ik wil, maar
ik wil weer genieten van schrijven. Lastig is dat ik pas begin met schrijven
als het ‘staat’ in mijn hoofd, in grote lijnen. Van begin tot eind. Ik maak wel
regelmatig notities. Die stuur ik via e-mail naar mijzelf op en die open ik pas
als ik achter mijn laptop zit. Dan ga ik het verwerken. Het uitwerken komt
later wel. Ik heb het einde altijd eerst; ik weet waar het naar toe gaat. Het
einde moet ook heel sterk zijn, vind ik. Zoals in ‘Ken mij niet’. Komt dat
einde als een mokerslag zeg je? Ja, maar het kon ook niet alleen maar
happy-de-peppie zijn! Zou het anders zo’n sterk boek geworden zijn? Dat de
lezer zo intens met de hoofdpersoon meeleeft, zie ik als compliment.”
Dank
je wel voor dit gezellige interview, Nadine.
je wel voor dit gezellige interview, Nadine.
Roelant
de By – Onze vliegende reporter
de By – Onze vliegende reporter
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
