Vertel eens, wie is Simone?
Als je mij leert kennen, dan weet je precies wat je aan me hebt. Ik kan wel zeggen dat ik echt ben, waarmee ik bedoel dat ik zeg wat ik denk, wat ik voel en wat ik vind. De mensen die ik leer kennen doorgrond of doorzie ik vrij snel. Ik ben een denker, erg optimistisch en heb een groot ondernemershart. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven en ik weet één ding zeker dat je van jezelf moet houden om gelukkig te kunnen zijn.
Met ‘Niemand die me ziet’ heb je je thrillerdebuut gemaakt vorig jaar. Hoe komt het dat je boek nu pas opvalt?
Het boek is verschenen in mei 2016 en een maand later heb ik de toenmalige uitgever laten weten dat ik de rechten van het boek terug wilde. Ik was het niet eens met de uitgave en had geen behoefte er publiciteit aan te geven. Vanaf januari dit jaar heb ik samengewerkt met Marja Duin en het boek is geworden zoals ik dat voor ogen had. Dus voor nu waardeer ik alle belangstelling!
Heb je er altijd al van gedroomd om schrijver te worden? Kun je ons iets vertellen wanneer je voor het eerst dat besef had van ‘dit wil ik gaan doen’?
Voor mij ging er eerst een heleboel aan vooraf voordat ik de tijd had om deze passie voor een boekuitgave te vervullen. Vanaf mijn puberteit schrijf ik al, meestal korte verhalen. Vanaf toen wilde ik graag schrijfster worden. De korte verhalen maakte plaats voor een boek. Ik merkte dat dit groter en veel meer eisen stelt in bijvoorbeeld het schrijven over diepgaande gevoelens of situaties die moeten passen in een groter geheel. Maar dat bleek precies mijn ding. Ik vind het mooi om verhalen met elkaar te koppelen en al helemaal als ze een groot waarheidsgehalte hebben. Mijn vriendin die als zedenrechercheur werkt is mijn inspiratiebron voor het maken van dit boek en diegene die volgen.
In je verhaal kaart je een behoorlijk heftig onderwerp aan: loverboys. Hoe is dat op je pad gekomen? Wanneer besluit je om juist daarover een boek te gaan schrijven?
Behalve mijn werk in de jeugdhulpverlening, waren mijn tienerdochters de oorsprong van mijn inleving in de loverboys-scene. Dat klinkt net alsof zij in handen zijn gevallen, maar gelukkig zijn wij daarvoor behoedt. Loverboymeisjes worden erg zwart wit neergezet en met name de enorme impulsiviteit die veel ouders hebben –het zal mij niet overkomen want ‘onze dochter’ doet zoiets niet- gaf mij de doorslag mijn debuut over deze bizarre mensenhandel te maken. Op grote schaal worden jonge meisjes gedwongen, gemanipuleerd, mishandeld, gebruikt en verhandeld. Als iedereen doorgaat met het ver-van-mijn-bed principe dan zal het nooit stoppen. Vandaar mijn verhaal.
Bij de totstandkoming van je boek heb je kunnen rekenen op advies van een betrokken agent. Hoe werkt zoiets? Want je hebt natuurlijk te maken met bescherming van persoonsgegevens en gevoelige informatie.
Bij de politie ben je veilig wanneer de situatie waarin je zit volgens de wet wordt overtreden. De enorme passie waarmee deze rechercheurs werken om mensen op een rechtvaardige manier bij te staan, blijft voor mij een grote drijfveer voor veel meer boeken. Persoonsgegevens worden niet met mij gedeeld en gevoelige informatie krijg ik niet te horen. Wat wel? Antwoorden op de vragen die ik stel. Je kunt daarbij denken aan: ‘Zit er een verschil tussen een verkrachting “van de fiets gerukt” of “van een bekende”?’, ‘Wat drijft een zestienjarige jongen tot bruut geweld?’, ‘Waarom stopt een veertienjarig meisje niet met haar lichaam te verkopen?’. Bij alle antwoorden horen verhalen, voorbeelden die de door mij gecreëerde personages tot leven wekken. Ik ga er vaak dieper op in en stel vragen over de karakters, het waarom van de daden of het gedrag van de slachtoffers, het verleden. Dit alles blijft algemeen en is nooit gekoppeld aan een specifiek persoon. Ik houd ervan dat het verhaal klopt. Het zou zo gebeurd kunnen zijn. Mijn vriendin helpt me ook tijdens het schrijven. Dan loop ik vast, ik denk al wel als een rechercheur zegt ze, maar ik werk er niet in. Dus leg ik de situatie uit en geeft ze me aan wat zij voor handelingen zou verrichten. Hierbij kun je denken aan een telefoontap, bezoek aan dokter Rossi, hoe spoor je een persoon op in het register. De hele entourage eromheen bedenk ik zelf en als ik een glimlach terugkrijg nadat zij het script als eerste heeft gelezen, weet ik dat het zo maar een verhaal kan zijn dat zij heeft meegemaakt.
Kun je je de emoties voorstellen die slachtoffers doormaken? Heb je voor je research ook met meisjes/vrouwen gesproken die deze ellende hebben doorgemaakt? Zo ja, hoe was dat?
Behalve mijn enorme inlevingsvermogen en mijn drang om te spitten in de mens, beleef ik situaties met veel gevoel. Een boek schrijven als ‘Niemand die me ziet’, kan alleen maar met heel veel research en emotie. In sommige passages zat ik tijdens het schrijven enorm te huilen. Mijn kinderen snapte daar, totdat ze het gelezen hadden, niet veel van. Ik had tenslotte in hun ogen de regie zelf in handen. Dat veel situaties de waarheid raakte, bracht mij juist deze emotie.
Laatst zag ik een foto dat je zat te werken, vergezeld door je hond. Heb je een bepaalde manier van schrijven? Wanneer ben jij op je best/meest productief?
Dat is heel grappig dat je dat vraagt, want mijn honden zitten om de een of andere reden –misschien omdat ik dan vaker hardop praat- graag bij me als ik schrijf. Ik kan overal en altijd schrijven als er maar niemand binnen twee meter afstand van me zit, iets doet dat geluid maakt of tegen me praat. De omgeving maakt dus niet uit, de mensen wel. Ik creëer de personen in mijn hoofd, ze leven de hele tijd om me heen. Moet ik wel even bij vertellen dat die Ronnie, alias loverboy, natuurlijk niet zo’n prettig type is, dus die hing ik aan een ketting op in de grote schuur. (tot het boek was afgelopen nog met een stoel eronder) Niet productief ben ik als ik word afgeleid door lichamelijke klachten, maar verder kan ik overal schrijven.
Je bent nu bezig met je tweede boek en ook je derde heb je al uitgedacht? Hoe werkt dat qua uitvoering met twee boeken in je hoofd?
In het tweede boek komen personen voor die iets te vertellen hebben in het derde boek. Vandaar dat ik al bezig ben met het derde boek. Dat lijkt ingewikkelder misschien dan het is, maar ik vind het leuk dat er iets gebeurd in het boek dat in het volgende ineens heel belangrijk is. Of dat je als lezer iemand ontmoet in het eerste boek die in het tweede boek een grotere rol heeft. Het is wel een beetje complex dat ben ik met je eens, maar datgene waar ik over schrijf –alles wat te maken heeft met zedenzaken- is ook heel complex.
Kun je al iets over boek twee vertellen? En wanneer is dat te verwachten?
Mijn streven is om boek twee uit te kunnen geven voor Moederdag 2018. Ik bedenk me nu dat het heel toepasselijk zou zijn! Ook dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde elementen en lijkt raakvlakken te hebben met de in de zomer vermoorde jonge meisjes.
Naast het schrijven werk je in het bedrijf dat je samen met je man hebt. Hoe combineer je dat? Stel je hebt een ingeving waar je iets ‘mee moet’. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Heb je een notitieblok bij de hand oid?
Het runnen van een eigen bedrijf gaat net als inspiratie voor een scène in het boek, altijd door. Nooit kun je ergens rust vinden om iets af te maken, want het volgende staat alweer op de stoep. Dat wil zeker niet zeggen dat ik nooit geniet, ik ben een echte levensgenieter. Maar deze situatie heeft mij geleerd om kostbare tijd goed te benutten. Ik heb een grote harde schijf in mijn hoofd die zoveel opslaat dat als ik de tijd neem om te gaan schrijven, de schijf zich gemakkelijk leegt. Grappige uitspraken van mensen of aparte gedragingen, mooie namen of bijzondere verhalen zet ik sinds kort in mijn telefoon.
Lezers die je boek nog niet hebben gelezen willen vast graag weten waarom ze dat nu juist wél moeten gaan lezen. Overtuig ze eens?
‘Niemand die me ziet’ is een spannend verhaal dat een wereld opent waar ook jij graag jouw ogen voor wilt sluiten. Je denkt misschien dat dit leven ver van je bed is. Toch blijkt het veel dichterbij. Het boek omsluit je en voedt jouw diepste angst om alles te verliezen dat je dierbaar is.
Tot slot, waar zie jij jezelf over pakweg vijf jaar?
Over vijf jaar hoop ik bezig te zijn met koffers pakken om heerlijk een aantal maanden te kunnen overwinteren in Oostenrijk. Maar dat is denk ik niet de bedoeling van jouw vraag. Ik hoop dat ik de rust en de tijd vind om alle verhalen die er in mijn hoofd spelen neer kan zetten op zo’n manier dat ik ieder jaar een boek uit zal brengen. Dus over vijf jaar, het vijfde boek en bezig met de research voor het zesde.
Dank je wel Simone voor je enthousiaste ‘ja’ en medewerking aan dit gesprek. We kijken reikhalzend uit naar je volgende boek(en).
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
