"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

In gesprek met Sophia Drenth

Woensdag, 9 augustus, 2017

Geschreven door: Sophia Drenth
Artikel door: Roelant de By



Recent hadden we een hele gave winactie van Bloedwetten 1&2 waar we twee winnaars erg blij mee hebben gemaakt. Van het een kwam het ander en zo lag daar ineens het voorstel om eens met elkaar in gesprek te gaan. En zie hier…..wat je altijd al wilde weten over Sophia Drenth. Enjoy!


Vertel eens wie Sophia is?
O jee, meteen het diepe in… Ik ben koppig, trouw en gezegend met een (te) goed gevoel voor humor. Als het moet kan ik altijd nog als stand up comedian aan de slag. Een beetje te intens misschien als ik mij ergens volledig op stort (zoals het publiceren van mijn boeken). Passie gaat immers in zekere zin hand in hand met een vleugje waanzin.


Je bent heel creatief. Wat doe je zoal?
Naast het schrijven liggen de andere creatieve bezigheden om eerlijk te zijn al een poos stil. Maar ik beheers o.a. glas-in-loodtechnieken, keramiek en algemene skills voor het maken van sieraden. Ik heb jarenlang collages gemaakt en ook een aantal jaar aan edelsmeden gedaan. Ik heb ideeën voor een nieuwe sieradenlijn en ik heb ook plannen om oude boeken een nieuw leven te geven. Nu nog de tijd ervoor vinden.



Hoe ben je op idee gekomen voor het verhaal van Bloedwetten (je hebt dat voor een deel gedroomd?)
Dat klopt. Ik had al jaren niet geschreven en als je me vlak voordat ik door die droom werd geplaagd, had verteld dat ik de volgende dag aan een boekenreeks zou beginnen die ik uiteindelijk zelf zou uitgeven, dan zou ik je voor gek hebben verklaard. Die droom werd veroorzaakt door de laatste aflevering van Dexter. De VPRO had toen de gewoonte om elke dag laat op de avond een aflevering uit te zenden. De allerlaatste blik die Dexter naar de camera werpt ontketende iets in mijn onderbewuste. Degenen die de serie kennen weten welk shot ik bedoel. Het rode haar van Roan Storm, de hoofdpersoon uit Bloedwetten is dan ook een eerbetoon aan Dexter/Michael C Hall.
In die droom werd ik door een bende vampiers één van hen gemaakt. Ze deden dit als straf, want ze haatten me. Die haat was wederzijds. Terwijl ze mij het monster maakten dat ik zo enorm verachtte overheerste één emotie: dat ik hun spel niet zou meespelen, wat er ook zou gebeuren. Er waren nog een paar details die Bloedwetten hebben gehaald, zoals het bloedbad in de chocolaterie en de vleermuisbeer. De emoties in die droom – of zeg maar gerust nachtmerrie – waren zo sterk, dat ik me na het wakker worden als een razende heb aangekleed en met een half opgevreten boterham uit mijn mond hangend aan het schrijven ben geslagen. En ik ben niet gestopt tot ik Bloedwetten in handen had. Inmiddels is deel 2 verschenen en is er ook een bronvertelling gepubliceerd.


Foto: Marieke Josselet



Het eerste boek is tot stand gekomen via crowdfunding. Waarom heb je deze keus niet gemaakt voor deel 2?
Omdat crowdfunden bijna mijn dood is geworden. Serieus, crowdfunden is afzien. Het is een van de intensiefste dingen die ik in mijn leven heb gedaan. Niet alleen is het lichamelijk uitputtend, maar het eist ook geestelijk een hoge tol. Op dat laatste was ik niet voorbereid. Je gaat jezelf echt haten door dat leuren met je boek en het smeken om geld (want zo voelt het op een gegeven moment, ook al staat er een tegenprestatie tegenover). In de laatste fase van de crowdfunding was ik ronduit depressief. Zoveel van de plannetjes die ik had bedacht zetten geen zoden aan de dijk. Ik was wanhopig en wist niet meer wat ik moest doen om mijn streefbedrag te halen.
Maar toen gebeurde, zoals in alle goeie verhalen, er iets moois: ontelbaar veel vrienden uit de fantasywereld (waar ik al jaren in meedraaide als bezoeker en later als standhouder met mijn sieraden) schoten te hulp en boden allerlei zaken aan om te veilen. Die actie ontplofte volledig op Facebook en zorgde ervoor dat ik in de laatste drie dagen van de crowdfunding mijn streefbedrag haalde en mijn boek op professionele wijze kon uitgeven.
Los van de inspanningen die het crowdfunden me heeft gekost, vond ik ook dat ik het moreel gezien niet kon maken om nogmaals bij mijn netwerk aan te kloppen. Gunfactor is een mooi goed, daar moet je geen misbruik van maken. Zo snel nog een keer crowdfunden zou voor mij als misbruik hebben aangevoeld. Hoewel ik nog steeds niet quitte speel (de kosten van een boek uitgeven zijn enorm, zeker op de manier waarop ik het doe) vond ik dat Bloedwetten deze keer op eigen pootjes moest staan.


Het is niet bij deel 1 en 2 gebleven toch? Ik zag iets als sequel voor Bloedwetten? Kun je me daar iets over vertellen?
De reeks gaat in ieder geval drie romans tellen. Ik ben een organisch schrijver dus exact plannen is moeilijk. Ik wil zeker niet tot in de eeuwigheid doorgaan. Dat een groot deel van de personages uit Bloedwetten het eeuwige leven heeft geeft echter wel veel mogelijkheden. Daarom ben ik nu ook met de bronvertellingen bezig. Dat zijn kortere verhalen waarin ik vertel hoe een personage ertoe is gekomen om voor het eeuwige leven te kiezen. De eerste hiervan – Zwart hart – is bij Quasis verschenen in de reeks Splinters.


Jij bent op een gegeven moment zelf je boek gaan uitgeven, mag ik vragen waarom je dat doet en niet kiest voor een uitgeverij?
Ik heb reguliere uitgeverijen benaderd met Bloedwetten: Vonnis en voor het tweede deel Verlossing heb ik hetzelfde gedaan. (Ik wacht nog steeds op een reactie van sommige uitgevers.) Ik kon bij talloze ‘betaaluitgeverijen’ terecht, maar als ik moet betalen om mijn boek uitgegeven te krijgen, doe ik het liever zelf. Koppig misschien, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. De ironie is dat het publiceren me op deze manier meer kost dan het bij zo’n betaaluitgeverij zou doen, omdat ik enorm hoge eisen stel aan het eindproduct en niet bespaar op zaken zoals redactie en persklaarmaken.


Hoe bevalt het om een selfpubber te zijn? Kun je een voordeel maar ook nadeel benoemen?
Het voordeel is: alles zelf in de hand hebben. Het nadeel is: alles zelf in de hand hebben. Uiteindelijk is er maar één verantwoordelijk voor het falen of succes van je boek en dat ben jij als selfpubber zelf. Dat geeft je alle vrijheid om je creatieve hart te volgen, maar tezelfdertijd draai je overal voor op. Dat zorgt voor stress en voortdurend keuzes maken: werk ik aan mijn oeuvre of promoot ik mijn boeken? Doe ik het één, dan twijfel ik of ik mijn energie niet in het ander moet steken en zo zit ik voortdurend op de wip.


Foto: Hans Glaudemans



Selfpubben wil zeggen hard(er) werken, je hebt geen marketingstrateeg achter je staan, geen geldpot. Wat is volgens jou de manier om te blijven schrijven en overleven en dan toch zelf te blijven uitgeven? Of wil je toch ooit bij een uitgever worden uitgegeven?
Oogkleppen op en doorgaan. Zoals ik al zei heb ik ook voor het tweede deel van Bloedwetten uitgevers benaderd. Als ik welkom zou zijn bij een goede uitgever dan zou ik daar zeer zeker voor openstaan. Selfpubben is voor mij geen must. Het is een manier om mijn werk beschikbaar te maken voor de lezer, maar om eerlijk te zijn zou ik het allerliefst mijn energie aan het schrijven besteden en niet aan alle rompslomp er omheen. Waarom zelf het wiel uitvinden (want zo voelt het bij elke hobbel die ik tegenkom) als een ander het al heeft gedaan? Maar ik mag niet klagen. Ik ben enorm blij dat de mogelijkheid van het selfpubben inmiddels bestaat. Jaren geleden was ik opgehouden met schrijven omdat het me niet lukte mijn boeken gepubliceerd te krijgen (toen bestonden betaaluitgeverijen nog niet en was uitgegeven worden pas echt een kansloze aangelegenheid). De tijden zijn veranderd en daar ben ik dankbaar voor.


Waar komt je voorliefde voor 18e en 19e eeuw vandaan? Je verwerkt in je boeken details uit die periode, best bijzonder.
Ik heb eigenlijk altijd al fantasy met een historische achtergrond geschreven. Ik begon vrij traditiegetrouw met verhalen (en een nog nooit uitgegeven boekenreeks) die zich in de Middeleeuwen en de Renaissance afspeelden. Ik was een tijdlang gefascineerd door het proces van kunst scheppen. Diverse van die verhalen zijn te lezen in de bundel Bloedrood Morgenzwart. Daarna klom ik richting Verlichting, omdat zich verhalen over een parfumeur aandienden die wonderlijke parfums creëerde, waarmee hij onder andere de doden tot leven kon wekken en zonder er erg in te hebben een revolutie veroorzaakte. Over dat hoofdpersoon – Don Laco – overweeg ik trouwens om historische thrillers te gaan schrijven. Met een verhaal over hem, Een vleugje eeuwigheid, won ik in 1999 de Millenniumprijs (tegenwoordig Harland Award) de hoogst haalbare award op Nederlands taalgebied voor het fantastische verhaal.
Met Bloedwetten stond meteen vast dat ik de traditie van de gothic horror moest volgen en dat de verhalen in de 19e eeuw zouden plaatsvinden, de eeuw waarin Bram Stoker Dracula schreef en Mary Shelley Frankenstein; The Modern Prometheus op papier zette.
Het onderwerp bepaalt dus eigenlijk altijd de periode waarin een verhaal zich afspeelt, met alle mogelijkheden en onmogelijkheden die een bepaald tijdperk met zich meebrengt. Sommige dingen passen vanzelf, andere moet je passend maken. Bepaalde bronvertellingen van Bloedwetten zullen in een heel andere tijd spelen dan de romans. Met personages die in potentie het eeuwige leven bezitten, kan ik alle kanten op.
Intussen lonkt ook de Belle Epoque. Dat tijdperk gebruikte ik als inspiratie voor het verhaal Gedichten van licht en schaduw dat in de bundel Halloween Horror Verhalen van Luitingh-Sijthoff verscheen. De opkomst van de fotografie is sowieso een interessant fenomeen, waar ik als schrijver nog niet mee klaar ben.


Hoe zou jij je boeken, voor degene die ze nog niet kennen, omschrijven?
Bloedwetten laat zich het best omschrijven als een kostuumdrama met vampiers. Eigenlijk is het best vreemd dat we de term ‘kostuumdrama’ alleen voor films en tv-series gebruiken. Bij deze: ook een uitstekende benaming voor het omschrijven van een boek!


Je bent heel actief op social media. Wat zijn voor jou als uitgever, auteur en als mens de voor- en nadelen daarvan?
Het grote voordeel is dat de wereld aan je voeten ligt, in principe dan. De wereld ook daadwerkelijk bereiken ligt toch wat ingewikkelder. Het nadeel is dat iedereen zijn mening kan spuien en dus ook met een muisklik je werk finaal kan fileren. Dat is ondertussen ook gebeurd. Het is een hele kunst om te leren je schouders op te halen en door te gaan.


Iedereen brengt tegenwoordig veel tijd door op Facebook, Twitter etc. Zie jij social media als een vervanging voor persoonlijke contacten, wat charmeert je aan dit medium en zou je twee weken zonder kunnen?
Social media is zeker geen vervanging voor persoonlijke contacten. Het is een toevoeging. Kijk maar eens naar alle toffe mensen die ik via social media heb leren kennen! Maar niets kan op tegen echt contact met elkaar.
Twee weken zonder is een gewetensvraag. Als ik van huis ben voor een beurs vind ik het helemaal niet moeilijk om het zonder social media te stellen. Zo maak ik ook amper gebruik van een smart phone. Ik heb er wel eentje, maar dat ding ligt meestal op een andere plek dan waar ik me bevind. Als thuiswerker in mijn gewone, saaie dagelijkse omgeving zal ik het wel moeilijk vinden om twee weken zonder social media te moeten. Ik slinger graag op zijn tijd een onliner het universum in. Misschien moet ik het eens proberen. Wie weet wat voor prachtig verhaal ik dan zou schrijven als ik me niet laat afleiden door de waan van alledag. Maar aan de andere kant zet juist die waan me aan tot het produceren van proza.


Je bent eigenaar van “Gnoom Artful Things”. Kun je daar iets over vertellen? 
Deze vraag komt eigenlijk net te laat, want ik heb onlangs aangekondigd dat ik de stekker uit Gnoom Artful Things ga trekken. Een moeilijke beslissing, waar ik al een paar jaar tegen aan zat te hikken, maar mijn hart ligt er niet meer in. Bovendien staat Gnoom met vrolijke sieraden geïnspireerd door de natuur mijlenver van Bloedwetten af en dat botst. Niet alleen voor mij, maar ook de mensen die mijn kraam bezoeken op festivals.
Hoog tijd om opnieuw mijn hart te volgen. Daarom heb ik net een nieuw bedrijf opgericht, Wunderzimmer, dat zich zal gaan richten op rariteiten en andere bijzondere vondsten, die óók nog eens de wereld uit mijn boeken aanschouwelijk maken. Twee vliegen in één klap. Binnenkort is de première van Wunderzimmer op de grootste fantasy fair van het land. Ik vind het enorm spannend. Ik ben er nu al een paar maanden achter de schermen mee bezig. Wie weet heb ik het helemaal bij het verkeerde eind en slaat het niet aan… Maar mocht het dat wel doen, dan kan ik twee liefdes combineren, drie zelfs: het schrijven, het speuren naar vergeten schatten en het maken van sieraden en ander moois met een deel van mijn vondsten.


Stel, er komt een manuscript op je tafel te liggen en je denkt ‘shit, had ik dit boek zelf maar geschreven, zó goed!’ Je bent uitgever, wat doe je er dan mee?
Ik zou het manuscript aanraden aan een van de uitgevers waarmee ik bevriend ben en nauw samenwerk. Ik heb alleen een uitgeverij opgericht om mijn eigen werk te kunnen uitgeven en heb niet de ambitie om het werk van anderen te publiceren. Ik zou niet eens durven, want mijn uitgeefkunsten schieten nog op te veel fronten tekort. Uitgeven is een vak apart en ik ben de uitdaging alleen maar aangegaan omdat ik ervan overtuigd was dat mijn boeken zich kunnen meten met die van reguliere uitgevers.


Waar zie jij jezelf over vijf jaar qua schrijven, uitgeven? Wat wil je per se hebben bereikt?
Over vijf jaar hoop ik (ook) met andere projecten dan Bloedwetten bezig te zijn. Misschien heeft tegen die tijd ook een thriller met de parfumeur Don Laco het levenslicht gezien. En hoewel ik net met Gnoom Artful Things ben gestopt heb ik tig ideeën voor kinderboeken over deze stoute, eigengereide bosbewoonster en haar grote vriend Yeti.
Tegen die tijd zou het selfpubben ook absoluut financieel rendabel moeten zijn wil ik ermee kunnen doorgaan, want op passie alleen kan niemand teren.


Tot slot, wat is de titel van jouw levensverhaal? En wie mag dat schrijven?
Mijn levensverhaal is bijzonder oninteressant. Dat is geen valse bescheidenheid, dat is gewoon een feit. Precies de reden dat ik geen boeken over mezelf schrijf, tenminste: niet in herkenbare mate, want elke schrijver schrijft natuurlijk in zekere zin over zichzelf. De titel? ‘Doen alsof je weet waarmee je bezig bent.’ Wie het mag schrijven? Iemand die zeker weten geen behoefte heeft om met schrijven geld te verdienen, want ik kan me niet voorstellen dat iemand dat boek zou willen lezen. Hahaha!


Meer weten over Sophia?
Volg haar op Facebook en website
Lees de recensies van Jeanine over Bloedwetten:
Vonnis
Verlossing

Foto: Hans Glaudemans


Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur:

De Nepvampier

De bloedstollende avonturen van Vladimir von Rotenbeck 1 - De Nepvampier

Bloedwetten 2 - Verlossing

Bloedwetten 1 - Bloedwetten

Bloedwetten - 1000 Nachten