Naar aanleiding van de Hebban/Crimezone leesclub, waar Patrice en Karin (beide team DPB) aan mee hebben gedaan, ontstond het idee voor een interview met Hercule Poirot winnaar Toni Coppers. Heel enthousiast heeft hij tijd vrijgemaakt tijdens het schrijven aan het vervolg op ‘Dood water’.

Wie is Toni Coppers?

Geboren in Sint-Truiden in 1961. Schrijver van misdaadromans, daarnaast lange tijd voor de VRT gewerkt (vooral voor Radio 1, laatste jaren voor directie Strategie).

Gedebuteerd in 1995 met De Beha van Madonna, brieven van een reiziger, een soort literaire reisbrieven f aan vrienden en bekenden. Ik was in die tijd reisjournalist voor Radio 1, en produceerde toen meerdere reisprogramma’s bij de openbare omroep, zoals Gewoonweg, Lopend Vuur en Het Landhuis. In 2005 begon ik “echt” als schrijver met Dixit, het hilarische verhaal van communicatiegoeroe David Cleeffs, een jaar later gevolgd door de sequel op Dixit, Heilige Nachten.

Met Niets is ooit (2008) maakte ik mijn debuut als volbloed misdaadschrijver. Niets is ooit is het eerste deel in een misdaadreeks rond Liese Meerhout, die eerst inspecteur Kunstcriminaliteit was in Brussel. In 2013 verhuisde –ondertussen commissaris- Liese Meerhout naar Antwerpen, waar ze bij de Moordbrigade aan de slag ging: “Zwerfvuil” (2013) was het 6de boek in de reeks en de eerste Liese Meerhout misdaadroman die zich in de Scheldestad afspeelde. In 2014 volgde “Dood water”, inmiddels de 7de thriller rond commissaris Meerhout. Met dit boek won ik de Hercule Poirotprijs 2014.

In maart 2015 verschijnt het 8ste deel in de reeks.

Je hebt bij de VRT als reisjournalist gewerkt, wat is je leukste herinnering aan die periode?

Natuurlijk het feit dat je erg veel reist, andere mensen ontmoet, andere culturen leert kennen, andere luchten ziet en andere geuren opsnuift. Het heeft me mee gemaakt tot wie ik vandaag ben.

Je eerste boeken Dixit en Heilige nachten worden als komische boeken bestempeld. Was dat ook je insteek?

Absoluut. Het zijn komische boeken met een spannend sausje, geen spannende boeken die grappig zijn. Ze nemen de wereld van de spindoctors, woordvoerders en ‘communicatiedeskundigen’ op de korrel. Beide boeken horen thuis in de Angelsaksische traditie van de farce, met schrijvers als Ben Elton of Stephen Fry als voorbeelden.

Met ‘Niets of nooit’ heb je je thrillerdebuut gemaakt. Hoe kijk je daar nu, 6 thrillers later, op terug? Vind je jezelf beter geworden of anders?

Zowel anders als beter. Je leert beter schrijven: je krijgt het métier beter onder de knie, de spanningsbogen, de manier waarom mensen praten, de dosering van de actie en van het dagelijkse leven van je personages, enz. En anders: Liese Meerhout is veel volwassener geworden. Ze heeft wat eelt op de ziel gekregen, ze is niet meer zo “bleu” als in het begin, al brandt het vuur nog net als in het eerste boek.

Dat boek was ook meteen je eerste met Liese in de hoofdrol. Hoe is je relatie met/tot haar?

Ik ken haar wel, denk ik, voor mij is ze ook een bestaande vrouw. Dat kan niet anders. Ze evolueert natuurlijk, net als je zelf als mens evolueert. Ik vind haar nog steeds een prachtige vrouw met het hart op de juiste plaats.

Waarom gekozen voor een vrouwelijke hoofdpersonage?

Ik was het cliché van de knorrige, oude mannelijke commissaris beu, de brompot die een drankprobleem heeft, hoekig en nors is tegen vrouwen, alleen op de wereld staat. Ik wou daar een vrouw tegenover stellen die midden in de wereld staat en die met vallen en opstaan haar geluk probeert te maken en gelooft in wat ze doet: de wereld proberen een tikkeltje rechtvaardiger te maken.

Je hebt inmiddels al heel wat nominaties op je naam staan en nu heb je de HP 2014 gewonnen. Hoe voelt dat?

Dat voelt echt fijn. Het is ook een bekroning voor het genre: ik schrijf geen thrillers, maar misdaadromans, dat is toch een verschil. De spanning moet er zijn –dat is nu eenmaal de spelregel- maar het gaat om de personages, om het verhaal. Als ik moet kiezen tussen lezers 300 pagina’s lang op het puntje van hun stoel te doen zitten en ze 300 pagina’s lang meenemen in een meeslepend, ontroerend of gewoon mooi verhaal dat de nodige spannende elementen heeft, dan kies ik altijd voor het tweede.

Je bent ook genomineerd voor De Diamanten Kogel. Houdt je dat bezig of heb je eerder zoiets van ‘We zien wel’? Het zou toch een bekroning/erkenning van je werk zijn, een dubbele prijs?

Alle erkenning is mooi, laat ons daar niet hypocriet over doen. En zeker met een prijs als deze. Dit is de 3de nominatie voor de Kogel, dus wie weet, derde keer goede keer…

Wat is volgens jou je beste boek?

Het volgende.

Zit er een boek bij dat volgens jou wel verfilmd zou kunnen gaan worden?

Ja hoor, allemaal zelfs. VTM brengt een reeks rond Liese Meerhout, de opnames starten in februari 2015.

Alle delen van Liese zijn uitgegeven bij uitgeverij Manteau. Zijn er nog meerdere delen te verwachten?

Zelfs twee per jaar, voortaan: in maart en in oktober. Liese Meerhout is nog lang niet uitverteld!

Je werd in de Gazet van Antwerpen ‘de nieuwe Aspe’ genoemd. Hoe vind je zoiets?

Een grote erkenning: Aspe is een hardwerkende, fenomenaal populaire schrijver en een fijn mens.

Met Dood water heb je je 7e thriller geschreven, heb je je roeping hierin gevonden volgens jou?

Absoluut.

Hoop je met dit boek op een ‘doorbraak’ als Vlaamse auteur in Nederland?

Dat zou fijn zijn, natuurlijk, maar Vlaamse schrijvers die in Nederland goed verkopen –en vice versa, tussen haakjes- zijn zo mogelijk nog schaarser geworden dan koeien op de Himalaya. Helaas, voor alle duidelijkheid.

Ondertussen ben je bezig aan een nieuw boek. Hoe begin je daaraan? (krijgen wij een ‘tipje van de sluier’ 😉 )

Altijd met een basisidee. Dat groeit naar een one-pager, dat groeit naar een synopsis met bijna alle scènes, met achtergronden, met sferen, enz. Pas als ik dat heb –zo’n 40 pagina’s synopsis- begin ik aan het eigenlijke boek te schrijven.

Lees je zelf ook? Wat en hoeveel?

Veel, en veel door elkaar. Vooral Brits, vooral in het Engels. Zowel romans als geschiedenis als misdaad.

Stel je wint de hoofdprijs in de loterij, wat ga je met het geld doen?

Nog meer wieden in mijn dagelijkse bezigheden zodat ik alleen nog doe wat ik echt zelf wil. En discreet mensen helpen die het niet zo getroffen hebben als ik/wij.

Belgie verkeert in zwaar politiek klimaat. Wat zou je graag anders zien?

Ik heb al lang geleden beslist dat ik politieke discussies alleen nog reserveer voor intieme kring, en ik probeer me daar aan te houden…

Hoe beschrijven jouw familie en vrienden jou als persoon?

Mild en zacht, denk ik. Met mededogen. Soms grappig, soms te veel in zijn eigen hoofd, soms afwezig. Niet erg handig.

Maak een keuze; Thriller of roman? Zoet of hartig? Ski -of strandvakantie? Hond of kat?

Misdaadroman. Zoet. Strand. Kat.

Waar kan men je midden in de nacht voor wakker maken?

Voor weinig, vrees ik: ik ben een notoire diepslaper.

Lezersvragen;

Kim Fleerackers:

Hij heeft net de HP Prijs gewonnen, maar wat zou hij doen als men vanuit Engeland de vraag stelt om het werk van Agatha Christie verder te zetten? Om een boek te schrijven met het personage Hercule Poirot? (Wat Sophie Hannah dus heeft gedaan met “De monogram moorden”.) (Thrillerlovers)

Mooie vraag: I would be totally delighted! Ja dus, volmondig ja.

Marita Thijs:

Waarom moet uw boek op nr 1 van mijn nog te lezen boeken komen (een stapel van 68 boeken) In 1 zin graag nu ben ik benieuwd… (Boekenfans)

Omdat er nog hoop is, omdat mededogen en mildheid uiteindelijk winnen op brutaliteit en geweld, omdat mijn personage elke dag opnieuw gelooft in de maakbaarheid van de mens en de wereld rondom haar een tikkeltje beter en mooier probeert te maken.

Liliane Demeyere:

Waarom hebben ze uw boek gekozen uit de genomineerden van de HP, wist u vooraf dat u de winnaar was? (Boekenfans)

Dat weet ik echt niet, Liliane. Ik kan toch moeilijk zeggen “omdat het het beste was”? 🙂

Patricia Mooring:

Blijft Liese Meerhout in de “hoofdrol” of sla je een andere weg in? (Thrillerlovers)

Ja hoor, Liese blijft nog minstens een aantal jaren in de hoofdrol.

Anne-Jan de Jong:

Misschien moet een aantal groot Vlaamse thrillerauteurs de koppen een keer bij elkaar steken en samen 1 grote megathriller schrijven. Ik denk dan aan bovengetekende Toni Coppers (waarvan Dood water klaar ligt om te lezen, ook gelijk mijn eerste kennismaking met deze auteur), Luc Deflo en Rudy Soetewey? Idee? (Thrillerlovers)

Niet echt, vrees ik. Schrijvers zijn notoire eenzaten, het is erg moeilijk om samen met iemand anders zoiets intiems te doen als een boek schrijven. Vind ik, tenminste.

Peggy-Yves Van Clapdurp-Van Aert:

Heeft hij een groot voorbeeld bij de thrillerschrijvers? Was hij ook in zijn jeugd al verslaafd aan het lezen van thrillers (Thrillerlovers)

In mijn jeugd las ik alle grote Nederlandstalige auteurs, daarna de grote Britten. Misdaad is pas later gekomen, rond mijn 25ste. Mijn absolute grote voorbeeld is John Le Carré.