Roy Peters wordt zinloos vermoord. Zijn vrouw Monica blijft achter met twee kleuters. De tijd staat stil. Het enige dat haar op de been houdt, zijn haar twee dochters. Acht jaar later beseft Monica dat het leven ongemerkt is doorgegaan. Door een bericht dat ze onder ogen krijgt, wordt de woede die ze voor de dader voelt aangewakkerd tot een onmetelijke haat. Ze heeft nog maar één doel. De moordenaar moet lijden, zoals zij al jaren doet. Om haar daden te rechtvaardigen wikkelt Monica zich in een web van leugens. Er is geen weg terug!
Vera Lundi leerde al in haar vroege jeugd van boeken te houden. Niet veel later kwam daar de liefde voor het schrijven bij. Haar passie voor lezen bleef, maar het schrijven werd na haar tienertijd door haar drukke leven naar de achtergrond verdrongen. De laatste jaren heeft ze die oude liefde nieuw leven ingeblazen en nieuwe verhalen aan het papier toevertrouwd. Na het voltooien van Onbezonnen liet ze dit aan een paar mensen lezen. Een van hen stuurde het manuscript naar Agemo Uitgeverij, waar men dit avontuur heel graag met Lundi aan wilde gaan.
Met Onbezonnen zoekt Vera Lundi de grens van het toelaatbare en schuwt het niet om die grens te overschrijden.
(bron: Uitgeverij Agemo)
ONbezonnen houdt de gemoederen flink bezig. Het is niet alleen ‘Boek van de maand’ bij ons, het wordt op dit moment ook in de leesclub bij Hebban besproken. Maar wat iedereen bezighoudt is de vraag wie Vera Lundi nu is. Een begrijpelijke vraag want heel veel is er over haar niet te vinden. Het boek is nu in de duorecensie bij onze Karin en Hilde, dus is het nog even afwachten op hun oordeel. Tijd voor een babbeltje met deze veelbesproken auteur.
Op een dag bedenk je dé verhaallijn, en dan? Hoe heb je dit aangepakt, waarom precies dit verhaal en hoe lang heb je over dit boek gedaan, van start to finish?
Door toeval stuitte ik op een klein krantenbericht van jaren geleden, waarin melding werd gemaakt van een agent die in zijn vrije tijd een inbraak bij zijn buren probeerde te verijdelen. Hij moest zijn goede daad bekopen met de dood. Het verhaal vond mij. Het bleef in mijn hoofd spoken. Ik ben ook zomaar gaan schrijven, zonder enig plan. Het verhaal ontwikkelde zich gaandeweg. Uiteindelijk heb ik er van start to finish een jaar over gedaan.
Het lijkt me geen gemakkelijk traject om een boek te schrijven. Heb je op momenten gedacht ‘ik stop ermee’? Hoe pak je jezelf dan weer bijeen?
Ik heb er helemaal niet over nagedacht of het moeilijk zou zijn om een boek te schrijven. Ik heb wel meerdere malen gedacht: Dit wordt niets. Na een paar dagen niets doen, begon het toch weer te kriebelen en zat ik weer achter de laptop. Nu ben ik dolgelukkig dat ik door alle twijfel heen, doorgegaan ben met het verhaal.
Is dit verhaal precies geworden zoals je voor ogen had? Heb je veel moeten aanpassen/herschrijven? Is het een voordeel of soms toch niet om in je eentje te schrijven? Hoe gaat dat in z’n werk bij bv kritiek/correcties of zelfs als je vast zit? Werk je met proeflezers?
Een paar mensen hebben de eerste versie gelezen en daar kreeg ik de nodige op- en aanmerkingen van. Zij wezen me op de fouten waar iedere beginneling mee te kampen heeft. Ik heb dat niet zozeer ervaren als kritiek. Het verhaal zelf heb ik bijna niet hoeven aanpassen. Uiteindelijk is het verhaal nog heftiger geworden dan ik in gedachten had.
Hoe ben je bij Agemo terechtgekomen?
Nadat ik de epiloog van Onbezonnen had geschreven, liet ik het manuscript aan een aantal mensen lezen. Eén van hen heeft het doorgestuurd naar Agemo, omdat ik dat zelf waarschijnlijk nooit had gedaan. Mijn verbazing (lees verbijstering) was groot toen ik een paar weken later een mail kreeg van Agemo om eens over Onbezonnen te praten. Daarna ging het wel in een stroomversnelling. Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat mijn boek, mede door de inzet van Agemo, echt een feit is.
Bevat je boek autobiografische elementen? Zo ja, vertel eens!
Nee, gelukkig niet en dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Smaakt dit naar meer, is schrijven verslavend? Waar ben je nu mee bezig, wat kunnen we binnenkort van je verwachten op schrijfgebied?
Schrijven is op de achtergrond, met een lange tussenpoos, wel iets gebleven dat ik heel graag deed en doe. Ik had alleen nooit kunnen denken dat een uitgever geïnteresseerd zou zijn in mijn verhaal en dat er nu zelfs een boek is. Dat voelt nog heel onwerkelijk aan. Ik laat deze ervaring eerst over me heen komen, maar ik ben er zeker van dat ik binnen afzienbare tijd aan een nieuw verhaal ga beginnen.
Wie is je grote voorbeeld op het schrijversvlak?
Ik lees graag en veel. Het maakt me niet uit wie het geschreven heeft, het gaat mij om het verhaal. Ik denk niet dat ik een ‘voorbeeld’ heb.
Hoe ziet een schrijfdag/moment er voor jou uit. Heb je een bepaald
ritueel ontwikkeld?
Mijn schrijfmomenten zijn nogal verschillend. In principe kan ik overal schrijven. Binnen, terwijl de radio of televisie aan staat, in de zomer buiten. Alleen of in een ruimte vol mensen. Ik ben niet snel afgeleid. Mijn enige ritueel is de Senseo op scherp. Ik drink sloten koffie als ik schrijf.
Je hebt nu een thriller geschreven. Wat is er zo fascinerend aan het schrijven van een spannend boek voor jou?
Zo’n twee jaar geleden, toen ik wat meer vrije tijd kreeg, ben ik begonnen aan een roman. Dat was geen succes. Mijn fantasie leidde me iedere keer van het onderwerp af. Ik vond een roman niet spannend. Ik kon de emoties die ik voelde er niet in kwijt. Vanaf het moment dat ik aan Onbezonnen begon, vertelden mijn personages me precies waar ze aan dachten en welke gedachten ze in daden om wilden zetten. In dit boek kon ik de emoties kwijt die ik wilde voelen als ik zelf een thriller las.
Als je zelf leest, lees je dan graag een los boek of lees je ook wel series? Zo ja wat heb je recent nog gelezen/lees je nu? Zou jezelf ook een serie willen schrijven?
Het liefst lees ik een los boek. Ik heb wel series gelezen, maar er zijn er maar een handjevol die me werkelijk tot het einde konden boeien. Ik denk niet dat ik ooit een serie zal schrijven. Momenteel lees ik Een circus van Schimmen van R.J. Ellory.
Bloggers en recensenten, ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Hoe kijk je daar tegenaan? Is er volgens jou een meerwaarde aan social media?
Er is wel een aantal (boeken)bloggers wiens internetpagina ik regelmatig bezoek. Ik vind het leuk om recensies van boeken te lezen. Ik heb me nooit zo met social media beziggehouden. Sinds kort heb ik op Facebook een eigen pagina en een Twitter account. Ik stond er versteld van dat er binnen zeer korte tijd zoveel mensen die pagina leuk vonden. Ik denk dat ik eraan zal moeten wennen om gebruik te maken van social media. Op Twitter heb ik al twee berichten geplaatst.
Wat vind je van recensies?
Tot nu toe heb ik alleen recensies gelezen over boeken van anderen. Recensies kunnen nogal verschillend zijn. Waar de één het een prachtig boek vindt, is een ander er niet van gecharmeerd. Dat houdt het in ieder geval wel leuk om toch een boek zelf te lezen en te kijken welke mening het dichtst bij de mijne ligt. Ik vind het wel heel spannend om dadelijk te kunnen lezen wat lezers van mijn boek vinden. Dat is toch een heel andere kant van een recensie lezen.
Stel: geld is geen issue en je kunt een reis gaan maken. Ga je, met wie en waarheen? En wat zit er per se in je koffer?
Een leuke vraag! Mijn reisambities zijn niet zo spectaculair. Voor mij geen tropisch eiland of iets dergelijks. Een paar jaar geleden heb ik een bliksembezoek aan Londen gebracht. Ik hoop dat ik daar snel nog een keer naartoe kan. Dwalen door de stad, de boekenwinkels, de antiquairs en nog een keer het oudste theater van de stad bezoeken. Niet te vergeten de gezellige pubs. Het liefst in december als Londen in kerststemming is. Mijn koffer neem ik zo leeg mogelijk mee zodat ik hem kan vullen met boeken, boeken en boeken. Ik zou een klein plekje reserveren voor wat lekkere thee.
Stel dat je getuige zou kunnen zijn van elke gebeurtenis in het verleden, heden of toekomst, welke zou het dan zijn?
De mooiste gebeurtenis is er een waar ik wel zelf bij ben geweest, namelijk het ontvangen van het gedrukte exemplaar van Onbezonnen. Het gevoel is ongelooflijk om dat in handen te hebben. Wat ik graag gezien zou hebben is mijn gezicht. Ik zou dat moment wel tien keer opnieuw willen beleven.
Zou je ook iets anders, net zo gemotiveerd en met passie, kunnen doen?
Als ik iets doe, gaat dat met alle passie en motivatie die ik erin kan leggen. Mensen in mijn omgeving noemen me weleens een draak omdat het nooit goed genoeg is. Perfectionistisch tot op het bot en vaak betrap ik me erop dat ik dat ook van andere mensen verwacht.
Wat zou je nog graag van je bucketlist afvinken?
Bucketlist… Ik vraag me af of ik die wel heb. Net als ieder ander mens heb ik mijn dromen en wensen. Hoofdzakelijk dromen, want een huisje op het Engelse platteland met een enorme tuin zal wel een droom blijven. Er zijn geen dingen die ik per se nog zou willen doen. Ik probeer te genieten van iedere dag en van alles wat die dag me brengt. Nu is dat hoofdzakelijk genieten van Onbezonnen. Het boek is werkelijk prachtig geworden.
Wat was het eerste dat je kocht van je eigen geld?
Ik denk dat ik een jaar of veertien was. Ik kocht een LP van Deep Purple. Dus ja, ik kom uit het stenen tijdperk toen er nog zwarte, ronde schijven bestonden waar muziek op stond. Dit kon je niet zachtjes aanzetten dus de volumeknop ging voluit, wat tot menige brullen van mijn moeder leidde. ‘Zachter dat ding!’
Als je iedereen zou kunnen ontmoeten, levend of overleden, wie zou je dan ontmoeten?
Als het zou kunnen, had ik graag de politieman ontmoet waarop Onbezonnen gebaseerd is. Hij was niet meer waard dan een kort krantenartikel. Hij was mijn inspiratie om Onbezonnen te schrijven en ik zou hem zo graag willen vertellen dat dit boek ook een beetje voor hem is. Voor hem en alle collega’s die iedere dag voor onze veiligheid zorgen. Ik hoop alleen niet dat hij het erg vindt dat mijn fantasie na het lezen van het krantenartikel wat op hol sloeg.
Wat is je beste moment van de dag/dag in de week/maand in het jaar?
Ik ben een ochtendmens. Ik vind het heerlijk om vroeg op te staan. Een favoriete dag in de week heb ik niet meer sinds ik minder ben gaan werken. Het vrijdaggevoel en de kriebels voor het aankomende weekend zijn een beetje weg. Mijn favoriet is een periode in het jaar. Ik hou van de nazomer in september, de aankomende herfst in oktober en de onstuimigheid van november. Ik vind dat de herfst warmte en gezelligheid met zich meebrengt. De avonden worden korter, open haard aan en kaarsen op tafel.
Waar verbaas jij je wel eens over?
Heb je een aantal pagina’s? Ik zal het kort houden. Ik verbaas me over de wereld van nu. Over mensen die ruzie maken over futiliteiten. Kinderen die een meisje uitschelden omdat ze een hoofddoek draagt. Ik verbaas me over de intolerantie, over bomgordels. Mensen die dood en verderf zaaien. Ik verbaas me dat iedere dag nog steeds de zon opkomt, de bomen in het voorjaar weer uitlopen. Een kaartje dat zomaar wordt gestuurd door een goede vriendin. Ik ben geen wereldverbeteraar, laat dat duidelijk zijn, maar als ik iets zou mogen wensen is het toch wel om de wapens neer te leggen, de gereedschappen op te pakken en beginnen aan de opbouw van de wereld die zo langzamerhand onder onze voeten vandaan valt.
Als je zou reïncarneren als een dier/drankje/bepaalde smaak ijs, welke zou het dan zijn?
Grappig, ik heb zelf geen huisdieren, maar als ik terug zou kunnen komen als een dier zal ik zeker een kat willen zijn. Mijn bakje met brokjes gevuld, genieten van ieder streepje zon, op de vensterbank zitten om iedere beweging van buiten te volgen. Ik hou van de arrogantie die een kat heeft, de manier waarop het dier met zijn/haar menselijk personeel omgaat. Als drankje zou ik wel een kleurrijke cocktail willen zijn. Natuurlijk met rinkelende ijsklontjes en een schijfje sinaasappel op de rand. Ik ben verzot op chocolade ijs, dus dat is niet moeilijk. Chocoladesmaakje dus.
Tot slot: Wat is de belangrijkste les die jij ooit hebt geleerd?
De belangrijkste les die ik ooit geleerd heb, is om altijd mezelf te blijven. Te knokken voor de dingen die belangrijk voor me zijn, hoe moeilijk dat soms ook is.
En van wie kwam die wijsheid?
Mijn opa zei altijd: Het leven is vallen en opstaan. Laat je nooit weerhouden om op te staan.
Lezersvragen van Janneke Boon:
Ben je als research voor je boek naar een gevangenis gegaan om te onderzoeken en ervaren hoe het daar toegaat en heb je dingen meegemaakt die je kon gebruiken voor je boek?
Ik ben niet zelf naar een gevangenis gegaan, maar redelijk dicht in mijn omgeving heb ik iemand gekend, een jongen van zeventien, die wel in jeugddetentie heeft gezeten. Ondanks dat het jeugddetentie genoemd wordt, is het leven daar zeker geen pretje en zijn er nog veel misstanden die niet vaak in de openbaarheid komen.
Heb je altijd een notitieboekje bij je om gebeurtenissen te noteren, zodat je ze eventueel kunt gebruiken voor een boek? Voorvallen in het dagelijks leven, gesprekken met mensen, misschien zelfs naast je bed om dromen of nachtmerries op te schrijven.
Ja, ik heb altijd een notitieboekje bij de hand. En inderdaad ook naast mijn bed, hoewel ik toch zoveel mogelijk van mijn nachtrust probeer te genieten. Dat lukt niet altijd en als ik iets in mijn hoofd heb, ook al is het maar één zin, dan moet ik het wel meteen opschrijven. Ik ben er niet zeker van of ik het de volgende ochtend nog zo precies weet.
Ik let veel op mensen om me heen. Ik creëer een bepaald beeld bij de personages. Soms kom je iemand op straat tegen die precies aan dat beeld voldoet. Ik vang ook weleens gesprekken op van vreemden die soms ergens in mijn hoofd blijven hangen.
Heb je altijd al thrillers willen schrijven of schreef je vroeger ook andere verhalen en was je op school al goed in het verzinnen van opstellen en toneelstukjes?
Ik ben, jaren geleden, begonnen aan een roman, maar dat was niet wat ik wilde. Mijn fantasie ging te veel met me op de loop. Ik wilde ook geen thriller schrijven in de traditionele zin van het woord.
Zoals je misschien al hebt kunnen lezen in Onbezonnen vind ik het mooier om over menselijk emoties te schrijven. Ik geloof niet dat ik op school zo ontzettend goed was in het verzinnen van opstellen. Het moest altijd over een bepaald onderwerp gaan en dat vond ik nooit leuk.
Hoe spannend is het om je “kindje” los te laten in de wereld waar iedereen er een mening over heeft?
Heel spannend. Zoals je zegt, iedereen heeft er een mening over. Meningen die verschillen. Ik geniet er zoveel mogelijk van, maar ik kan er natuurlijk ook van leren.
Vera, dank je wel voor je enthousiaste medewerking aan dit interview. Voor degenen die Vera willen volgen, dat kan via haar hier via haar Facebook. Wanneer je haar pagina deelt en liked voor 30 december maak je ook nog eens kans op een exemplaar van ‘Onbezonnen’ dat Uitgeverij Agemo beschikbaar stelt.
Op onze Facebookgroep dien je wel hier even te melden dat je Vera’s pagina hebt gedeeld en geliked onder de aankondiging van dit interview, dat is alles!
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
