Vorige maand werd DPB benaderd met de vraag of we een leesclub wilden doen met een boek met een ‘niet alledaags’ thema. Uiteraard wilden we dat! De lezers waren meteen enthousiast over ‘Geluk bij een ongeluk’ en dus was dat de directe aanleiding om ook maar eens even te babbelen met de auteur. Waarom een boek met een mindervalide hoofdpersonage? Lees snel hoe en waarom. Enjoy!
En oh ja, je kunt dit boek winnen! Tinteling Romance stelt een gesigneerd exemplaar beschikbaar om te vieren dat vandaag de release van ‘Geluk bij een ongeluk’ is. Wil je kans maken? Meld je dan HIER aan.
Als eerste is de vraag of je ons kunt vertellen wie is Wendy Brokers?
Ik ben getrouwd, moeder van één zoon en vier dochters en kinderverpleegkundige van beroep, werkzaam op de afdeling Neonatologie (couveuse-afdeling) van het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Na de HAVO heb ik getwijfeld of ik gezien mijn voorliefde voor het geschreven woord de Journalistiek of gezien mijn voorliefde voor de zorg de Verpleging in zou gaan. Uiteindelijk is het nu dus een mooi mengelmoesje aan het worden.
‘Geluk bij een ongeluk’ is je debuut maar niet je eerste boek is het wel? Vertel eens?
Ik was als kind al een fanatieke lezer. Toen ik veertien was, ben ik begonnen met schrijven van een verhaal van de middelste van drie broers die in Nederland woonden, maar van oorsprong Iers waren. Eigenlijk was dit verhaal een mix tussen YA (Young Adult) en NA (New Adult), dus ik was best een voorloper, haha. Jaren later heb ik van alle drie die broers een romantisch vervolg geschreven, waarbij er van de jongste broer en zijn vriendin een bestand van maar liefst 351.000 woorden in mijn pc staat! Daarnaast heb ik anderhalf jaar geleden een thriller/spannend verhaal geschreven en ingestuurd naar een uitgeverij (eerste en tot nu toe enige manuscript dat ik ingestuurd heb). Ze waren aangenaam verrast op een aantal punten, maar vonden het niet genoeg thrillerelementen bevatten. Van de eigenaresse kreeg ik afgelopen zomer tijdens een lunch met één van hun auteurs een prachtig compliment. Ze herinnerde zich nog een passage uit mijn manuscript (eh…tien maanden na dato en nota bene een afgewezen manuscript!) en zei: “Maar jij kunt echt schrijven!” en bij het afscheid: “Ik wil je niet bij een andere uitgeverij wegkapen, maar als je nog eens iets schrijft wat iets meer thriller is, wil je dan aan ons denken?” Verder ligt er nog een volledige chicklit (die ik zelf echt waanzinnig leuk vind, maar ja, wie ben ik?) figuurlijk stof te happen, een NA waar de personages me zo van aan het hart gaan dat ik aan deel 2 begonnen ben omdat daar een vervolg op MOEST komen en ben ik tussendoor ook nog aan een feelgood bezig. Ook ben ik in gesprek met een uitgever die interesse heeft in een kleiner manuscript, meer type streekroman, wat ik twee jaar geleden schreef, voor alle hectiek rond ‘Geluk bij een ongeluk’ losbarstte. Daar ga ik dit voorjaar mee om de tafel is de bedoeling.
Je hebt in ‘Geluk bij een ongeluk’ gekozen voor een uniek perspectief, je komt dit niet veel tegen in boeken. Hoe is dit op je pad gekomen en waarom heb je besloten er een boek over te schrijven?
Ik heb ‘Geluk bij een ongeluk’ geschreven voor een schrijfwedstrijd van Tinteling Romance. Het thema was ‘dicht op de huid’ dwz; liefde gaat verder dan de buitenkant. Eens niet dat perfecte plaatje van knappe, rijke man en eveneens knappe, vaak bleue jongedame. Ik verwachtte dat er geschreven zou worden over relaties waarin een personage blind was, of doof, of overgewicht had of een uiterlijk waarvan de buitenwereld vindt dat het afwijkt van het ‘normale’. Ik wilde iets originelers dan dat, dus bedacht een personage met een beperking. Iemand die niet kon lopen en in een rolstoel zat. Toen ging mijn fantasie helemaal los en werd Suus geboren. Ik vond het wel een leuke twist om haar een BN’er te maken, een succesvol thrillerschrijfster. Ik had nog een verhaal geschreven (‘Liefde op het menu’; komt w.s. nog voor de zomer als E-book uit bij Tinteling) en werd eerste en tweede met de wedstrijd. Het verhaal van Suus & Jacco werd echter zo bijzonder gevonden dat Tinteling Romance me vroeg dit uit te breiden naar romanlengte. Toen ik daar eenmaal mee los ging, was het einde zoek. Het verhaal is namelijk verviervoudigd!
Tijdens het lezen bedacht ik me dat de privéscenes die direct gerelateerd zijn aan de handicap van Suus behalve confronterend ook heel komisch zijn. Is dat een bewuste aanpak geweest om het verhaal luchtig te houden of is dat gaandeweg zo ontstaan? Hebben lezers die in een rolstoel zitten dit ook zo ervaren of moet je dat nog gaan ontdekken?
Ik houd zelf enorm van humor in verhalen en confrontatie tussen mijn personages. Ik ben zelf geen bedeesd type en ‘de vrouwen’ in mijn verhalen dus ook niet. Laat het maar lekker vonken en knetteren. Ik wilde heel graag dat voor de lezer duidelijk is wat Suus van haar handicap vindt en zij maakt van haar hart bepaald geen moordkuil. Toen ik eenmaal in de gaten had hoe leuk die interactie was en hoe het sarcasme en de zelfspot van Suus werkte, kon ik niet meer ophouden. Ik dacht; laat die lezer dan ook maar echt weten hoe kut het kan zijn en in wat voor gênante situaties je kunt belanden. Laat ik het maar zo beeldend schrijven dat je het bijna zelf voelt en het schaamrood naar je kaken trekt. Laat die slaapkamerdeur maar open en ondervindt hoe het eraan toegaat in bed bij Suus & Jacco. Weg met die taboes. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe mensen met een beperking het boek op gaan pakken en waarderen, want daar moet ik de reacties nog van horen (buiten de ervaringsdeskundige om).
De combinatie van een liefdesverhaal en de harde kant van revalidatie en alles wat daarbij komt kijken staan lijnrecht tegenover elkaar, wat was de grootste uitdaging om die twee tot elkaar te laten komen?
Ik geef toe, hierin heb ik het mezelf wel een klein beetje gemakkelijk gemaakt. Ik wist dat als ik van Jacco een valide man maakte zonder enige medische kennis, het lastig werd om alles uit te leggen en dat de lezer zich af zou vragen of Jacco wel goed nagedacht had over het aangaan van een relatie met een mindervalide. En laten we eerlijk blijven; je moet van goeden huize komen om je staande te houden tegenover Suus als ze op stoom is! Jacco moest ook iemand zijn die Suus wel toe MOET laten in haar leven, die ze niet kan weren, dus de handigste oplossing voor deze twee problemen was hem haar fysiotherapeut te maken. Daarin speelt ook mee dat ik het gezien mijn medische achtergrond gewoon leuk vond om ermee aan de slag te gaan en me erin te verdiepen. Het schrijven van de medische stukken lieten zich eigenlijk moeiteloos combineren met de romantiek, ook omdat Jacco het heel goed los van elkaar kan zien.
Zelf zit je niet in een rolstoel, hoe heb je je research aangepakt en hoe heb je dat ervaren? Heb je voor het ‘gevoel’ al eens in een rolstoel gezeten om te ervaren hoe dat is?
Toen ik eind april 2016 de draad van het oorspronkelijke verhaal van 20.000 woorden oppakte, kwam ik er al snel achter dat ik op het gebied van de rolstoel tekort schoot. Het was voor mij essentieel dat het klopte en het verhaal geen ‘Medisch Centrum West’ werd. Ik heb daarbij de hulp ingeschakeld van de Dwarslaesie Organisatie Nederland en ben ik contact gekomen met twee jonge vrouwen met een incomplete dwarslaesie, net als Suus heeft. De ene vrouw is rolstoelafhankelijk, de andere niet meer. De ontmoetingen maakten enorme indruk op me. Je hoort en leest wel vaker schrijnende verhalen, maar zo dichtbij en één op één…ik vond het eerlijk gezegd best heftig, ook al ben ik als verpleegkundige echt wel wat gewend. Overigens heb ik beide dames op het hart gedrukt dat zij geen model stonden voor Suus. Suus bestond al, had al een duidelijke eigen stem, emoties en karakter. Zij maakten het plaatje alleen nog completer. Ook ben ik in contact gekomen met een fysiotherapeut van een revalidatiecentrum die al meer dan 20 jaar met dwarslaesiepatiënten werkt. Ik kon hem tijdens het herschrijven ten alle tijden benaderen voor vragen of feedback, net als de twee dames. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Uiteindelijk heb ik ze ook gevraagd proeflezer te zijn van het manuscript en pas toen het op alle fronten klopte en ik hun goedkeuring had, heb ik die versie ingeleverd bij de uitgever. Ik heb zelf weleens in een rolstoel gezeten, maar dat was tijdens mijn opleiding en niet omdat ik hem nodig had. Ik zou me er best eens in naar buiten willen begeven in een omgeving waar niemand mij kent om te zien hoe er op me gereageerd wordt en wat voor obstakels ik, ook puur praktisch, tegenkom. Het is denk ik heel goed als iedereen dat eens zou ervaren.
Is door het schrijven van dit boek je kijk op mindervaliden veranderd? Kun je dat eens toelichten? En wat hoop je met je boek te bereiken? Je kiest tenslotte niet ‘zomaar’ voor dit thema.
Ja, het heeft me zeker bewuster gemaakt hoe de buitenwereld naar je kijkt en met je omgaat. Hoe betuttelend mensen kunnen doen of ineens overdreven behulpzaam worden. Hoe vaak de (valide) partner of begeleider aangesproken wordt, maar niet degene met de beperking. Ik hoop ook echt dat dit boek een eye-opener is voor validen die zich tot nu toe wellicht helemaal niet bewust waren van het feit dat zij misschien soms net zo reageren als de buitenwereld op Suus in het verhaal doet. Voor mindervaliden hoop ik dat deze roman een hart onder de riem en een herkenning en erkenning zal zijn. Toen ik anderhalf jaar geleden de korte versie van dit verhaal schreef, was het nooit mijn doel dat te bereiken, maar het werd wel steeds meer een ‘missie’ tijdens het herschrijven.
Hoe zijn de reacties op je debuut tot nu toe? En hoe ervaar je dit allemaal?
Tot nu toe alleen maar lovend! Ik heb me tijdens het schrijven van de korte versie niet gerealiseerd dat het perspectief zo uniek was. Dat besef kwam pas toen ik de uitslag van de wedstrijd kreeg en de uitgever zei dat dit onderwerp op deze manier nog nooit aangepakt was. Dat maakte het voor mij tijdens de uitbreiding zo noodzakelijk dat het op alle fronten klopte. Mijn uitgever werd behoorlijk gek van me zo af en toe, denk ik Ik was op zijn zachtst gezegd nogal…eh… gedreven. Dat het zo gewaardeerd wordt, is de kroon op het harde werk, want het is absoluut een omvangrijke, intensieve en met regelmaat moeizame klus geweest, waarin ik af en toe met mijn handen in het haar zat. Mijn perfectionisme zat me echt in de weg. Op het grootste twijfelmoment heb ik ook echt wat tranen gelaten, omdat ik me afvroeg wie er nu op dit verhaal zat te wachten. Te zien aan de reacties en recensies toch heel wat. En het is ontzettend fijn om te horen dat ik mijn huiswerk naar behoren heb gedaan, want het is echt keihard werken geweest de afgelopen negen maanden.
Tot slot, wat is je volgende project? Kun je daar al iets meer over vertellen?
Ja, zoals gezegd die feelgood en het tweede deel van die NA. Bij deze verhalen heb ik me voor het eerst gewaagd aan vanuit twee perspectieven schrijven en eigenlijk bevalt dat me heel goed. Dat heb ik overigens ook voor dat kleinere manuscript gedaan in beperkte mate. Begrijp me niet verkeerd; bij ‘Geluk bij een ongeluk’ heb ik dit bewust niet gedaan omdat ik Suus daar alle ruimte wilde geven en het juist zo belangrijk vond dat de lezer alleen in haar hoofd zat en door haar ‘bril’ naar de wereld keek. Overigens ben ik voor die NA en feelgood nog wel hard op zoek naar een uitgever. Het is niet zo dat ineens alle deuren voor me opengaan jammer genoeg. Ook die chicklit is te leuk om te laten liggen, dus het zou fantastisch zijn als ik daar een plekje voor vind. En die drie broers, ja, daar wil ik ook nog wel mee aan de slag, hoewel ik me heb gerealiseerd dat me daar een enorme bult werk wacht. Hoeveel uren zitten er ook alweer in een dag?
Wendy, dank je wel voor je enthousiasme en spontane medewerking in deze drukke periode voor jou. Heel veel plezier vandaag tijdens je boekpresentatie!
Ben je nieuwsgierig geworden naar dit boek en wil je weten wat onze leesclub vond? HIER is de link naar de recensie.
Lees de leesclubrecensie goed en geef antwoord op de volgende vraag als je kans wilt maken op een gesigneerd exemplaar van ‘Geluk bij een ongeluk’.
Wat is het beroep van Suus?
Weet je het? Mail je antwoord voor zondagavond 20.00 uur naar perfecteburen@gmail.com ovv ‘winactie Geluk bij een ongeluk’ met je gebruikersnaam op Facebook en je adresgegevens. De winnaar maken we bekend op de besloten groep en hij/zij krijgt het boek vanuit de uitgeverij opgestuurd.
Ben je nog geen lid maar wil je wel meedoen? Klik dan HIER. Welkom!
Veel plezier!
Groetjes Patrice
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
