Intrigerend tot de laatste pagina
[Recensie] Kirsten is openbaar aanklager en gespecialiseerd in zedenzaken. Ze trekt zich de rechtszaak tegen Angelo Conti zwaar aan want het lukt haar niet om hem veroordeeld te krijgen, ondanks overtuigend bewijs. Het gevoel dat de jury is beïnvloed of omgekocht door Conti sr. is onverteerbaar voor haar. Zo ontsnapt er weer een moordenaar aan zijn straf en zijn de slachtoffers tot levenslang veroordeeld. Het is moeilijk voor Kirsten om te werken met de woede en onmacht die dit soort zaken met zich meebrengt. Toch ziet de buitenwereld niets van haar frustratie, zij zien alleen een ijskoude en berekenende aanklager die de meeste veroordelingen bewerkstelligt van wie dan ook. En ze doet alles om die reputatie vast te houden.
Abe heeft de afgelopen vijf jaar undercover gewerkt bij Narcotica en begint nu bij moordzaken. Het is een zware opdracht voor hem geweest en hij is blij nu weer onder de mensen te zijn. Hij wordt gekoppeld aan rechercheur Mia Mitchell die daar echter allesbehalve op zit te wachten. Zij heeft pas kort geleden haar mentor en tevens collega verloren tijdens het werk en er is nog veel verdriet. Abe herkent dat wel. Ook hij heeft al veel meegemaakt. Wanneer Kirsten van een lange dag naar huis vertrekt staat haar een onaangename verrassing te wachten. Abe is op dat moment ook ter plaatse en hij constateert dat iemand een duidelijke boodschap voor Kirsten achterlaat. Behalve bloederig is deze ook nog eens heel persoonlijk. Het lijkt er sterk op dat Kirsten een bewonderaar heeft die wel heel ver gaat om een helpende hand te reiken. Maar het blijft niet hierbij, het wordt alleen nog maar erger. Zó erg dat Kirsten haar werk niet meer kan uitvoeren en afhankelijk is van de speurdersinstincten van Mia en Abe. Ze krijgen dan te maken met bange getuigen en weinig concreet bewijsmateriaal. Dit terwijl Kirstens bewonderaar gewoon doorgaat met het ´tot hulp zijn´ en steeds persoonlijker wordt.
Kirsten wordt neergezet als een sterke vrouw die weet wat ze wil. Abe is meteen gefascineerd door de kracht die Kirsten uitstraalt. Haar gedrevenheid de zedendelinquenten veroordeeld te krijgen siert haar maar het is hem vrij snel duidelijk dat die gedrevenheid een persoonlijke reden kent. Abe valt als een blok voor Kirsten maar zal daarvoor wel heel veel geduld moeten hebben. Dat ze samenwerken aan deze mysterieuze zaak versterkt hun band al snel.
Karen Rose staat erom bekend spanning, actie en romantiek te combineren in haar verhalen. Met pakkende personages en dito verhaallijn brengt ze de lezers in groten getale in vervoering. Behalve Kirsten en Abe heeft ze in dit verhaal de irritante en ambitieuze journalist Zoe Richardson een grote rol gegeven. Deze jonge verslaggeefster heeft haar zinnen gezet op het brengen van scoops en gaat niets uit de weg. Zoe volgt Kirsten al enige tijd en ook nu is ze er altijd. Ze weet dingen te achterhalen en daarbij Kirsten in een kwaad daglicht te zetten. Paparazzi-achtige praktijken die op je zenuwen werken volgen, dit tot grote ergernis van het onderzoeksteam. Het lijkt erop dat ze te maken hebben met een lek dat heel snel de mond gesnoerd moet worden. Behalve het onderzoek brengt het ook Kirsten en iedereen om haar heen in gevaar. Er is sprake van frustratie én angst en er ontstaat een (be)dreigende sfeer.
De passages vanuit het perspectief van ‘de bewonderaar’ zijn in eerste instantie niet echt overtuigend maar al snel zorgen deze voor kippenvel. De motivatie van dit personage wordt mondjesmaat prijsgegeven. Rose neemt je mee in het forensisch onderzoek en daarbij de onlosmakelijke emoties van de hoofdpersonages. Doordat Kirsten de spil van alles is moet er tactisch worden gehandeld en dat komt heel overtuigend en ongekunsteld over. Wat dat ook deed was de grote rol van wederzijds vertrouwen. Zowel Abe als Kirsten heeft een heftig verleden waar ze mee moeten leren leven. Doordat ze elkaar de ruimte geven en respecteren ontstaat er toch iets moois. Er is sprake van hernieuwd zelfvertrouwen, sensualiteit en verlangen. Rose doet dat heel integer. Beide hoofdpersonages weten wat het is om iets te verliezen en te hervinden. Mooi, menselijk en voor veel lezers herkenbaar.
Rose zal nooit, in geen enkel verhaal, de clou al vroeg weggeven. Daarom maakt het ook niet uit of haar boeken 400 of 800 pagina´s bevatten, je blijft doorlezen. Haar schrijfstijl blijft intrigeren tot de laatste, vaak romantische, pagina. Want je weet een ding wél, en dat is dat Rose altijd eindigt met een happy end, een feelgood-waardig einde. Voorspelbaar enigszins wel, vervelend nee. Want al die pagina´s daarvoor zorgen dat je geboeid blijft, het is gewoon heerlijk leesvoer. Wat daar een belangrijke rol in speelt is het feit dat ze met een aannemelijk scenario komt waarin ze alle elementen toepast die nodig zijn voor een meer dan aangename leeservaring, elke keer.
In het vizier is een verhaal dat duidelijk een aantal jaren geleden is geschreven. Een fax en een BlackBerry zijn niet meer van deze tijd maar dat was slechts een detail en op zich wel grappig. Maar het verhaal op zich is dat niet. Het is schrijnend, spannend en vraagt om gerechtigheid. Dat laatste kent uiteindelijk een wrange wending in de plot en zorgde voor een brok in de keel. Ook weer typisch Rose. Toch is dit boek niet haar beste verhaal, maar dan nog blijft het gewoon een meer dan goed boek. Wie deze schrijfster nog niet kent en liefhebber is van bijvoorbeeld Tess Gerritsen, Karen Slaughter en Lisa Gardner zou deze boeken toch echt eens in overweging moeten nemen. Succes verzekerd!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
